Taulantet: op een voetbalveld de culturele revolutie die Albanees spreekt

Die van Taulantet de Ponte Valleceppi (een gehucht in de gemeente Perugia) is niet alleen de overwinning van een kampioenschap, het is een culturele revolutie. Een team dat een prestatie heeft geleverd die veel verder gaat dan het sportieve resultaat: niet alleen de verovering van de eerste categorie in Umbrië, maar ook het symbool van de wraak voor een volk dat in de jaren 90, na de overgang van communisme naar kapitalisme, aan onze kusten arriveerde. Een verhaal van identiteit en verbondenheid, dat spreekt over degenen die in deze jaren hebben bijgedragen aan de opbouw van Italië.

Een team volledig bestaande uit jongens van Albanese afkomst, die in twee jaar tijd van hun debuut in de Figc-kampioenschappen naar een playoff-overwinning tegen Virtus Foligno gingen, meegesleurd door een hele gemeenschap die zich rond de bal schaarde alsof het een vlag was. Alle jongens spreken perfect Italiaans, velen gebruiken zelfs het Perugiaanse dialect, maar één identiteit verenigt hen: het besef afstammelingen te zijn van Skanderbeg, de nationale held die de Albanese vorstendommen verenigde door het verzet tegen de Ottomaanse opmars in Europa te leiden.

Taulantet, opgericht in 2012 tijdens de amateurkampioenschappen, ontstond als een integratieproject voor jonge Albanezen die in Umbrië woonden. De naam verwijst naar de wortels van de Taulanti, een oude Illyrische stam. Geen enkel ander team in Italië dat momenteel meedoet aan de FIGC (Italiaanse voetbalbond), kan bogen op een selectie die volledig uit Albanese spelers bestaat.

Wanneer voorzitter Artan Zogu, een bouwondernemer, samen met ploegleider Fatbardh Hoxha besluit de overstap naar de amateurs te maken, vertrouwt hij de technische begeleiding toe aan de expert 'Toscaan' Roberto Gallastroni, een zeventigjarige met een verleden in het profvoetbal, de onlangs afgestudeerde UEFA D-speler Mirko Loche en de sporttrainer Gabriele Benda.

"In een team dat Albanees spreekt, leek mijn Sardisch accent bijna misplaatst," zegt Loche. "Maar nee. Juist daar, tussen de tonen van een collectieve identiteit, vond ik mijn wortels, mijn eigen identiteit. Ook ik ben een man die van de zee kwam, met een koffer vol dromen. In dit project zag ik die wraakzucht van degenen die van ver komen."

"Ik woon al 25 jaar in Umbrië", vervolgt Loche, "een prachtig land waar ik altijd dankbaar voor zal zijn. Ik kwam hier om te studeren en ben hier toevallig gebleven. Umbrië is een multi-etnische regio en tijdens mijn studie ontmoette ik Dritan. Een Albanees uit Tirana, met wie ik meteen een grote culturele affiniteit voelde, en bovendien was het woord loyaliteit kenmerkend voor ons beiden. En toen ze me vroegen om assistent-trainer te worden van een team dat volledig bestond uit jongens van Albanese afkomst, dacht ik meteen aan hem. Ik zei ja zonder er al te veel over na te denken. Want dit verhaal sprak me aan. Hij leek op mij."

Met zijn oprechte energie bracht Loche een bijzondere balans in het project: "Ik stapte op mijn tenen, maar met een open hart. Ik vond er broeders. Ik vond mijn verhaal, alleen met een ander paspoort. Net als zij kwam ik in Umbrië aan met veel te bewijzen en weinig te laten zien. Hen begrijpen was vanzelfsprekend. Ik was meer dan een steunpilaar op het veld: ik was een referentiepunt in de kleedkamer. Een brug tussen de kusten van Durazzo en die van Puglia, tussen de tactische strengheid van Gallastroni en de emotie van een groep die met hart en ziel speelt. Ook al is Dritan teruggekeerd naar huis, en zien we elkaar in die jaren zelden, ik heb veel van deze gemeenschap ontvangen. Iets terugdoen, via voetbal, was vanzelfsprekend. Het was goed."

Aanvoerder Marjo Seiti bevestigt dit ook met een grap die alles zegt over de stille maar daadkrachtige rol van de assistent-trainer: «En dan is er nog hem... een gek, een oudere broer. Hij heeft er altijd zijn hart en ziel in gelegd, hij heeft ruzie gemaakt, hij heeft iedereen beledigd, hij heeft altijd in ons geloofd. En ik denk dat we hem daar ook een beetje voldoening uit hebben gehaald».

Na een seizoen van strijd, opoffering en dromen die onder zon en regen werden nagejaagd, bereidt Taulantet zich voor op het volgende jaar. Klaar om de reis voort te zetten en Umbrië te vergezellen met een bal die getuigt van integratie, identiteit en trots van een volk dat door sport een nieuwe stem heeft gevonden.

Trefwoorden:
• Albanië
• voetbal
• Integratie
• Migranten
• sociale sport