Wanneer zionisme Joods terrorisme wordt

Ehud Olmert is een gematigde politicus. Hij is een van de historische leiders van de Likoed-partij. Maar hij is de tegenpool van Netanyahu. Vandaag, vanuit de kolommen van Haaretz, lanceert hij een hartstochtelijke alarmkreet: Israëls ware vijanden zijn de gewelddadige Joodse milities die de Palestijnen teisteren.

Olmert merkt op: " Vorige maand was Israël in oorlog met een externe vijand: Iran. Jarenlang werd de Islamitische Republiek afgeschilderd als de grootste bedreiging voor de veiligheid van Israël en, sterker nog, voor haar bestaan. Dit gevaar werd als acuut beschouwd vanwege Irans groeiende militaire macht, zijn indrukwekkende technologische mogelijkheden, zijn arsenaal aan ballistische raketten, zijn vloot van geavanceerde (in eigen land ontwikkelde) drones en de inzet van proxy-eenheden in landen rondom Israël, uitgerust met geavanceerde wapens. De beslissing van het Veiligheidskabinet, onder leiding van de premier, om Iran aan te vallen, was gerechtvaardigd en werd op het juiste moment genomen, met de nodige kracht en adequate middelen. Benjamin Netanyahu, als de uiteindelijk verantwoordelijke, verdient grote lof voor het nemen van de beslissing en het aansturen van de uitvoering ervan, om nog maar te zwijgen van de werkelijk indrukwekkende resultaten."

Maar… Er is een enorme maar, die Olmert als volgt samenvat: "Desondanks gaat de oorlog in Gaza door. Het is een zinloze oorlog, zonder haalbare doelen, geleid door een regering zonder politieke visie voor de 'dag erna'. Iedereen weet wat de regering vreest en wat haar ervan weerhoudt de gijzelaars naar huis te halen en een einde te maken aan de gevechten die ons zoveel levens hebben gekost, die de levens van de gijzelaars in gevaar brengen en die dagelijks onschuldige Palestijnen doden en verwonden die niets met terrorisme of Hamas te maken hebben. De poging om het Israëlische publiek bang te maken door te beweren dat Hamas een bedreiging voor het land zal vormen als het niet volledig wordt vernietigd, is ongegrond. De regering en haar leider vieren militaire successen tegen Iran, een regionale en mogelijk zelfs mondiale militaire macht. Tegelijkertijd portretteren ze wat er nog over is van Hamas als een directe bedreiging voor de Israëlische veiligheid, ondanks het feit dat Gaza is verwoest en veranderd in een zee van ruïnes en ondanks het onweerlegbare feit dat ongeveer 1.000 Palestijnen zijn gedood. 60.000 inwoners van Gaza, waaronder duizenden vrouwen en kinderen, zijn dood, en nog veel meer liggen nog steeds begraven onder het puin van hun huizen. Beide beweringen zijn bedrog, bedoeld om de terughoudendheid van de regering te verhullen om de werkelijke vijand die de veiligheid bedreigt, te confronteren. stabiliteit, geestelijke gezondheid en integriteit van het land.

En hier ligt de kern van Olmerts reflectie: zijn rode alarm. Olmert waarschuwt: "Israëls echte vijanden zijn de gewelddadige, moorddadige terroristische milities die geleidelijk de controle over de Westelijke Jordaanoever overnemen en zich richten op veiligheidsdiensten, de politie en het leger in hun oorlog tegen de Israëlische burgerlijke, militaire en veiligheidsorde. Jarenlang hebben deze groepen zich illegaal gevestigd in de heuvels op de Westelijke Jordaanoever, waarbij dit jaar minstens 140 Palestijnen om het leven zijn gekomen. Velen van hen waren kinderen. In een tijd waarin de publieke opinie terecht gericht is op de onmiddellijke terugkeer van de gijzelaars en een einde aan de oorlog die hun leven in gevaar brengt, bedreigt de vijand die gevaarlijker is dan welke externe vijand dan ook Israël van binnenuit. Deze vijand is dezelfde bende gewelddadige jongeren met baarden, krullen en grote keppels die door de heuvels en ravijnen van de Westelijke Jordaanoever zwerven. Ze zijn bewapend met wapens die in veel gevallen aan hen zijn verstrekt door hun politieke beschermheren, die wisten dat ze niet zouden worden gebruikt om hun gemeenschappen te verdedigen. Zoals verwacht, maar om moorddadige aanvallen op Palestijnen uit te voeren. De laatste dagen is de aandacht gericht op deze criminelen, omdat ze ooit... opnieuw de soldaten aangevallen die verantwoordelijk waren voor de veiligheid van alle kolonisten. Zoals gewoonlijk zijn we geschokt door het leed dat politieagenten of soldaten wordt aangedaan, maar wanneer Palestijnse eigendommen worden verbrand, olijfgaarden worden verwoest, huizen worden vernield en onschuldige mensen worden gedood bij hetzelfde incident, blijven we stil. Jarenlang hebben deze gewelddadige milities zich georganiseerd in gevechtseenheden, bataljons van woede. Op de korte termijn zijn Palestijnen het doelwit van hun geweld in de meest brute vorm, zonder genade, mededogen of terughoudendheid. Er is Palestijnse terreur op de Westelijke Jordaanoever en die kan niet worden genegeerd. Ik zou nooit zeggen, God verhoede, dat Palestijns terrorisme een onvermijdelijke reactie is op Joods terrorisme: dat zou verkeerd zijn. Palestijns terrorisme bestond al lang voordat Joods terrorisme een concrete bedreiging werd, niet alleen voor Palestijnen, maar ook voor de staat Israël. Palestijns terrorisme, een reëel en acuut gevaar, vereist krachtige en effectieve maatregelen om het tegen te gaan, en dergelijke maatregelen worden al genomen. In veel gevallen werken de Palestijnse Autoriteit en haar veiligheidstroepen samen met de Shin Bet-veiligheidsdiensten om terroristen te identificeren die betrokken zijn bij de moord op Israëliërs of het plannen van aanslagen. Palestijns terrorisme kan echter niet Joods terrorisme rechtvaardigen.

De voormalige premier legt uit: "Joods terrorisme gebruikt Palestijns terrorisme als excuus om zijn primaire missie te rechtvaardigen: alle Palestijnen uit de Westelijke Jordaanoever te verdrijven en hun leven zo moeilijk te maken dat ze vluchten. Dan zal het mogelijk zijn de droom van een compleet Land van Israël te verwezenlijken, gebouwd op een gewelddadig, verwrongen en moorddadig zionisme. Dit type zionisme heeft zich langzaam maar gestaag ontwikkeld sinds de Zesdaagse Oorlog van 1967, vooral na de moord op premier Yitzhak Rabin in 1995. De kolonistengemeenschap, ook al neemt ze niet actief deel aan aanvallen op Palestijnse dorpen met geweren en fakkels, is echter niet geheel onbekend met deze gewelddadige jongeren. De milities vormen slechts de voorhoede van een heel electoraat dat hen steunt. Ze maken deel uit van een breed en geavanceerd netwerk, verbonden met de regering en burgerlijke besluitvormers. De boodschap die Itamar Ben-Gvir, Bezalel Smotrich, Tzvi Succot, Almog Cohen, Idit Silman en Amichai Chikli deze De verschrikkingen van de heuvels naar deze plaatsen. Er zijn machthebbers die hen zullen beschermen, zolang ze niet toegeven. Waar zal dit alles ons naartoe leiden? Nu de Westelijke Jordaanoever volledig onder Israëlische controle staat, met leger en politie alom, worden er dagelijks Palestijnen gedood en hun bezittingen verbrand en vernield; het accepteren van kolonistengeweld staat gelijk aan het plegen van een misdaad. In deze context is het werkelijk een schande dat de politieke klasse, inclusief oppositieleiders Benny Gantz, Gadi Eisenkot en Yair Lapid, het geweld van de kolonistenmilities niet krachtiger veroordeelt en niet protesteert.”