De nieuwe roman van Sansal, een minder gevierde zaak dan de Gaza-pasionaria

Over hetzelfde onderwerp:

"Onze God van de Heilige Drie-eenheid, die enkel goedheid, liefde en transcendent wokisme is, kan niet concurreren met het kwaad." In een toekomst die gekenmerkt wordt door de ongecontroleerde verspreiding van kunstmatige intelligentie die onwetendheid en domheid heeft voortgebracht, voelt Paolo, hoogleraar wiskunde aan een universiteit in Parijs, zich, net als anderen, uitverkoren om de mensheid te redden van uitsterven door een dreigende natuurramp. Deze "Geroepenen" krijgen de kans om naar een andere planeet te migreren. "Voor een planeet die voorbestemd is om binnen een paar maanden, een paar weken te sterven, en voor een vermoeide samenleving, zonder ziel of authentieke levenskracht, was er te veel beweging", schrijft Boualem Sansal in "Vivere" (te verschijnen bij Neri Pozza), de nieuwste roman van de schrijver die in november verdween in een Algerijnse gevangenis. Het is onduidelijk of het ruimteschip zal aankomen en of de aarde daadwerkelijk vernietigd zal worden. Sansal nodigt de lezer uit om zich te verdiepen in de materie, om hun eigen "innerlijke aftelling" en de enige zekerheid die overblijft in twijfel te trekken: de noodzaak om te leven, ondanks alles. Geconfronteerd met deze dreiging en het vooruitzicht van een wereldwijde exodus, stellen we ons voor dat de mensheid, kwetsbaar en verdeeld, een verenigd front had kunnen vormen. Niet zo snel. En de dystopie die Sansal centraal stelt in deze nieuwe roman, de tiende, een mix van sciencefiction en apocalyptiek, onthult de disfuncties en fanatismen, oud en nieuw, die ons teisteren.

In de roman raadplegen Paolo en zijn groep vertegenwoordigers van de grote monotheïstische religies. Voor een imam is "het hele universum het land van Allah; sterven hier of elders is hetzelfde. Allah bepaalt de tijd en plaats van onze terugkeer naar Hem". En als Allah een schip stuurt om de mensheid te redden, stuurt hij het naar moslims. De islam, religies in het algemeen, scholen en universiteiten, het wokisme, worden in de roman aan verschillende aanvallen onderworpen. "De universiteit is niet het paradijs waarin mensen geloven; het is daar dat toekomstige revoluties en ellende worden bedacht, hard getroffen ook door een ernstige golf van Amerikaanse woke, gecombineerd met een koorts van kleffe aanstellerij, geïmporteerd uit Canada". Terwijl we de levensverwachting en de voortschrijdende onsterfelijkheid bespraken, vormde het ongeluk grote, donkere wolken over de aarde. De oorlog verspreidde zich als een nieuwe en definitieve pandemie. Rusland zette zijn verovering van het Westen voort met zijn zware gietijzeren wagens, dronken moezjiks en schokkende Kozakken, terwijl het keizerlijke China zijn kernaangedreven jonken oostwaarts duwde en het opstandige Taiwan en het oude Japan binnenviel – dat allang vergeten is dat het het eerste en laatste land van de samoerai was – met het duidelijke doel de Stille Oceaan onder zijn onverzettelijke blik te houden.

Zijn Noord-Koreaanse bondgenoot had de eerste raketten op Seoul afgevuurd. "Op klaarlichte dag warmden Indiërs, Afghanen en Pakistanen hun nucleaire ballistische raketten in rap tempo op. Mensen zaten vast in loopgraven en scheurden elkaar open." Ook Sansals "Vivere" toont het Midden-Oosten in vlammen. "Iran had Libanon en de Syrische kust aangevallen om de toegang tot de Middellandse Zee veilig te stellen en had zich gevestigd aan de rand van de Golanhoogten, waar het de laatste aanval op Israël voorbereidde, dat zijn nucleaire raketten had gericht op Teheran en Qom, de stad van de mullahs. Drones tegen raketten, de Koran tegen de Thora. Wie het eerst beefde, zou de oorlog winnen." Turkije rukte zijn pionnen op in de Balkan en West-Europa, "dat net als in 1940 in verval raakte." In Afrika decimeerde hongersnood de bevolkingen die Europa niet hadden bereikt. De Verenigde Staten waren bij elke oorlog betrokken en maakten geen onderscheid tussen vriend en vijand. We hadden geen nieuws uit Zuid-Amerika, maar niemand kon zeggen dat er vrede heerste. We hadden simpelweg geen nieuws. De Derde Wereldoorlog was begonnen. Het einde was gekomen.

Ondertussen was er een stormloop op Rima Hassan, het extreemlinkse Europarlementslid aan boord van het schip naar Gaza met Greta Thunberg. Van het Élysée dat vroeg om "de zo spoedig mogelijke terugkeer van onze zes Franse burgers", tot Jean-Luc Mélenchon die zegt: "Rima is de Republiek", is er in zeven maanden geen dergelijke vastberadenheid gevoeld bij het eisen van de vrijlating van een andere Franse burger, Boualem Sansal. Voor hem werd de weg van diplomatieke bescheidenheid gekozen. Met het resultaat dat we allemaal kennen: sinds 16 november lijdt Sansal aan kanker en zit hij in de gevangenis, veroordeeld tot vijf jaar. Alles onderscheidt Sansal en Hassan. Hij houdt van Frankrijk, zij haat het. En zij weigerde zelf de resolutie te ondertekenen die het Europees Parlement om de vrijlating van Sansal vroeg . En toch is het zijn status als "gijzelaar van Israël" waar we ons haasten, door de "gijzelaar van Algiers" uit te leveren aan zijn beulen. Ondankbaar voor wie van Europa houdt en attent voor wie het haat. En dit staat ook in "Vivere": "Onze Rode Gardisten zullen zich genadeloos ontketenen. Alleen zij die weten hoe ze berouw moeten tonen, zullen overleven en vele schedels van hun voormalige geloofsgenoten terugbrengen."

Meer over deze onderwerpen: