Delta V: De muziek is weggevallen. En de vrijheden worden steeds kleiner

Blader door de hitlijsten, brand ze af "...en schiet dan vooral die DJ neer." In hun nieuwe single "Nazis of Illinois" steekt Delta V de draak met het heden met een knipoog naar de Blues Brothers, terwijl ze wachten tot ze volgende week donderdag in Milaan kunnen optreden op het podium van Arci Bellezza. Carlo Bertotti, oprichter van de band dertig jaar geleden, vertelt erover samen met zijn voormalige klasgenoot Flavio Ferri. Vandaag zijn hij en zijn teamgenoten Marina “Marti” Albertini (zang), Nicola Manzan (gitaar en viool) en Simone Filippi (drums).

Laten we beginnen met "Nazis of Illinois", wat heeft de arme DJ je aangedaan?

"Het is uiteraard een metafoor die de figuur van de deejay als medium gebruikt om een ​​visie te schetsen op een muziekstijl die ons de afgelopen jaren, in plaats van ons te verrijken, juist iets van ons heeft afgenomen en zichzelf op een gênante manier heeft afgevlakt. En deejays zijn degenen die die muziek draaien, op de radio of 's avonds."

Aangezien je laatste album "Heimat" is, hoe verliep de overgang van Edgar Reitz naar John Landis, bekeken door de ogen van een cinefiel?

"Onze muziek verwijst veel naar filmische beelden en de kans om die kluchtige, groteske, dwaze, maar ook gevaarlijke nazi's uit Landis' film met Aykroyd en Belushi aan de orde te stellen, was te mooi om te laten liggen. Dus dachten we: waarom zouden we niet zo'n figuur gebruiken om ons gevoel van onthechting te verwoorden?"

De nazi's van Illinois brachten hem aan het lachen, maar de partijdige verhalen in 'Gli ultimi', de drie documentaires over het verzet die hij in 2018 samen met Marti en Lorenzo Bertotti maakte, hadden een heel andere lading.

We maakten 'Gli ultime' tijdens de opnames van 'Heimat' in een klein dorpje in het achterland van Imperia, waar we in contact kwamen met enkele voormalige partizanen; het verhaal van Silvio Bonfante, bekend als "Cion", verteld in een van de documentaires, kwam voort uit hun getuigenissen. In diezelfde dagen ontmoetten we toevallig enkele overlevenden van de nazi-fascistische bloedbaden van Testico en Torre Paponi en we verzamelden ook hun herinneringen. Of het nu door leeftijd of Covid kwam, bijna allemaal overleden ze binnen een paar jaar, wat de waarde van het werk verhoogt. Mijn vader was immers partizaan in de Clavesana Division 'Giustizia e Libertà', en de gebeurtenissen van de Sociale Republiek zijn altijd zeer levendig geweest in mijn huis; nu bewerken Martina en ik de interviews die we nog hebben, met de bedoeling een nieuwe documentaire te maken, gedreven door de overtuiging dat als herinneringen niet continu gevoed worden, ze uiteindelijk verloren gaan.

Tegenwoordig is er een merkbaar risico. En niet alleen in Italië.

"Vandaag, op dit moment, kan ik me niet voorstellen dat iemand in een grof wollen pak, met een fez, naar Rome marcheert, noch een terugkeer van het fascisme zoals Massimo Popolizio het in het theater beschreef; wat mij zorgen baart, is de overdaad aan autoritarisme die in onze democratie heerst. We beseffen niet dat de individuele vrijheden dag na dag steeds geringer worden door het ontbreken van een echt politiek debat."

Hij zei dat het voorbereiden van deze show vergelijkbaar was met het maken van een plaat. Waarom?

Om weer op tournee te kunnen gaan, wilden we niet wachten tot het album dat we in de maak hebben en in het najaar willen uitbrengen, dus we dachten dat we de luisteraars zouden laten weten wie we waren en wat we zijn geworden door het luisteren. We deden dit door de nummers te herschrijven en in de arrangementen de sporen te benadrukken van de groten die ons hebben geïnspireerd.