Dissonanzen, het live soundtrack filmfestival keert terug naar het Darwin-Dohrn Museum: van 3 tot en met 5 juni

De Vereniging Dissonanzen presenteert van 3 tot en met 5 juni om 20.30 uur in Napels: In de ruimtes van het Darwin-Dohrn Museum, ingang via de Via Caracciolo, in samenwerking met de Dohrn Stichting, een nieuwe editie van Il Cinema suona!, het inmiddels geconsolideerde tijdschrift voor geluidscinema. De Napolitaanse vereniging volgt al jaren een artistieke lijn die film en muziek verbindt, vrijwel altijd door het creëren van originele creatieve projecten, gebaseerd op het gebruik van verschillende muzikale talen, van geschreven compositie tot improvisatie, van jazz tot elektronische muziek. In dit perspectief van onderzoek en experiment geeft de Dohrn Stichting uiting aan haar bijzondere belangstelling voor de verspreiding van muzikale kunsten, in lijn met de historische roeping van de Stazione Zoologica A. Dohrn, opgericht door Anton Dohrn zelf en die ook vandaag de dag wordt nagestreefd door de collectieve en artistieke geest van Dissonanzen te delen.

Dit jaar wordt het festival geopend met een oude productie van het Ensemble Dissonanzen (bestaande uit Marco Sannini op trompet, Tommaso Rossi op fluiten, Marco Cappelli op gitaar en Ciro Longobardi op de extended digital piano): Man Ray Movies (3 juni, 20.30 uur), een project waarin, door hergebruik en transformatie van pianomuziek van Erik Satie (wiens honderdste sterfdag we dit jaar vieren), Drie films van de geweldige fotograaf en kunstenaar Man Ray worden live voorzien van soundtrack. Dit is Le retour à la Raison uit 1923, een film waarvan het provocerende karakter al in de titel naar voren komt; De film werd praktisch in één nacht gemaakt met deels kant-en-klaar cinematografisch materiaal en werd gepresenteerd tijdens de beroemde dadaïstische avond “Coeur à barbe”. Het bestaat uit rayografische en fotografische beelden, geïsoleerde sequenties, fragmenten van belichte film, georganiseerd buiten elke formele of inhoudelijke structuur: in die zin is het een perfect dadaïstisch object, en de culturele betekenis ervan was recht evenredig aan de schokkracht ervan doordat het met zijn antistructuur de conventies van de kunst en cultuur van die tijd verbrak. Daarna volgt de korte film L'Etoile de Mer uit 1928, die ons meeneemt naar een omgeving waarin een bepaald narratief verband tussen beelden betekenis krijgt, ondanks de uitbreiding van de verbindingen die ze met elkaar verbinden. Man Ray zelf vertelt ons over het ontstaan ​​van de film: "Op een avond vertelde ik mijn vriend en dichter Robert Desnos dat ik graag een film zou maken gebaseerd op een van zijn geschriften. Hij stond op het punt om voor twee maanden te vertrekken, dus beloofde ik hem dat ik het werk bij zijn terugkomst zou afmaken als hij me voor vertrek een hint zou geven. Desnos stemde toe en, zoals beloofd, bracht hij me de volgende ochtend een gedicht dat hij 's nachts had geschreven: het was een verhaal, half droom en half werkelijkheid, met als hoofdpersoon een zeester die hij in een pot naast zijn bed bewaarde."

Emak Bakia uit 1926 brengt ons terug naar het klimaat van willekeur en antistructuur van “Le retour à la Raison”, waaruit hij enkele sequenties gebruikt. Man Ray schrijft: «Een reeks fragmenten, een cine-gedicht met bepaalde optische sequenties, de constructie van een geheel dat een fragment blijft. Zoals men de abstracte schoonheid van een fragment uit een klassiek werk kan waarderen, zo probeert deze film de essentie van de hedendaagse cinematografie aan te geven. Wie vraagt ​​“wat de reden is voor deze extravagantie”, kan eenvoudigweg antwoorden door de titel “Emak Bakia” te vertalen, een oude Baskische uitdrukking die betekent: “val mij niet lastig”.

De begeleidende muziek bij de projectie is opgevat als improvisatie uitgevoerd volgens een studie over de ‘reactie’ op beelden door middel van de techniek van vrije associatie van ideeën, wat, zo niet in historische zin, dan toch in strikt programmatische zin, een van de hoekstenen van de dadaïstische en surrealistische esthetiek weerspiegelt. Uitgangsmateriaal voor de improvisaties is ook pianomuziek van Erik Satie uit de bundels Gnossiennes (1888-1895), Gymnopédies (1888) en Sports et Divertissements (1914).

De drie films van Man Ray worden begeleid door een geluidsversie van Anémic Cinéma, een korte film uit 1926 van Marcel Duchamp, een dromerig filmisch experiment. De film toont negen kartonnen schijven met daarop getekende spiralen die worden gedraaid, afgewisseld met een andere groep van tien schijven waarop enkele zinnen zijn gegraveerd; De twee groepen schijven wisselen elkaar af op het scherm, waarbij ze in tegengestelde richting en met verschillende snelheden draaien. De spiraalschijven produceren een driedimensionaal optisch effect: een pulsatie die het scherm lijkt in en uit te gaan.

Op 4 juni zijn de films van Georges Méliès aan de beurt, waaronder Le Voyage dans la lune , Eclipse du soleil en plein lune , Le diable noir en anderen, met muziek van Alessandro Calabrese. De artiesten zijn Gabriella Romano (zang), Matteo Errico (bas) en Francesca Savarese (toetsen). Georges Méliès wordt, samen met de gebroeders Lumière, gezien als de ‘vader’ van de cinema. Veel critici beschouwen hem als de uitvinder van de filmregie. Aan hem wordt de uitvinding van de fantasy- en sciencefictionfilms toegeschreven, evenals de ontwikkeling van talrijke technieken die hem tot een van de eerste regisseurs maakten die special effects gebruikte. Méliès was een uitvinder en vernieuwer op verschillende gebieden van de film. Hij was een van de eerste regisseurs die kleur gebruikte, die hij met de hand direct op de film schilderde; een van de eersten die experimenteerde met technieken als vervagen en meervoudige belichting; een van de eersten die experimenteerde met de substitutietruc. Alessandro Calabrese schreef een reeks originele, interactieve commentaarstukken bij de films van Georges Méliès. De composities zijn meestal beschrijvend van de scène, soms begeleidend bij de actie, volgens de poëzie van de toneelbeweging; waarbij de nadruk ligt op de personages en de vaak surrealistische omgevingen die voortkomen uit de fantasiewereld van de regisseur. Het compositorische werk biedt veel ruimte voor improvisatie, wat door de uitvoerders wordt ervaren als een real-time interactie met de gebeurtenissen op het scherm.

Op 5 juni verzorgen Sara Pia Panariello (zang) en Emanuele Zuppaldi (bas) met Ciro Mellone (toetsen) de muziek voor de live soundtrack van animatiefilmpjes uit de jaren 30 uit de beroemde series Silly Symphony (Walt Disney) en Betty Boop (Fleischer Studios). Door gebruik te maken van originele muziek, geluidseffecten en improvisaties willen we een nieuwe audiovisuele ervaring bieden die de komedie en poëzie van klassieke animatie combineert met hedendaagse muzikale creativiteit.

Het werk creëert een dialoog tussen beeld en geluid, waarbij de ritmes, grappen en surrealistische sferen van tekenfilms worden benadrukt en het publiek met live soundtrack de betovering van de stomme film terugkrijgt. In een notitie van de auteurs staat: "Onze interventie was gericht op het creëren van een nieuwe soundtrack, helemaal zelfgemaakt, die de originele visuele vertelling versterkt en tegelijkertijd een eigentijdse geluidsinterpretatie biedt. Het werk vereiste een zorgvuldige analyse van beweging en tijd, om geluiden en muziek te synchroniseren met de acties van de personages, waarbij de speelse en dynamische geest van animatie uit die tijd werd gerespecteerd.

De evenementen op 4 en 5 juni worden georganiseerd in samenwerking met de Jazzcompositieschool van het conservatorium San Pietro a Majella. De toegangsprijs bedraagt ​​10 euro (voor personen onder de 30 jaar is de korting 5 euro). Infolijn voor reserveringen 320 2166484.