Mora, de detective die de technologie verslaat in de nieuwe roman van Maurizio de Giovanni

Zij is de hoofdpersoon van wie hij het meest houdt. De enige met wie hij, zo bekende hij, graag uit eten zou gaan. Maurizio de Giovanni vertelt een nieuw verhaal over Sara Morozzi , bij iedereen bekend als Mora , in zijn nieuwe roman, Il pappagallo muto (Rizzoli), het zevende hoofdstuk van de saga gewijd aan de gepensioneerde geheim agent die weer in dienst wordt geroepen voor een taak die alleen de "onzichtbare vrouw" kan volbrengen.

Degene die we op de eerste pagina's van het boek tegenkomen, zittend op een bankje naast de spelende kinderen, zou zomaar een oma in het park met haar kleinzoon kunnen zijn, en "op het eerste gezicht leek ze er ook zo een: dun, klein, met een buitengewoon vermogen om zichzelf onzichtbaar te maken; grijs haar, geen make-up, comfortabele kleding, platte schoenen. En haar ogen waren neergeslagen, omdat hun kleur en uitdrukking te opmerkelijk waren om te vergeten. Sara was een anonieme oma". En in plaats daarvan begrijpen we meteen dat ze met het ouder worden helemaal niet "dat vreemde, absurde vermogen om te zien wat niet gezien kan worden, om de lijnen te trekken die de punten verbinden" heeft verloren. Een vermogen dat haar, samen met haar levenslange vriendin en collega Andrea Catapano, tot de beste agent op de markt heeft gemaakt. Voor hem was het verlies van zijn gezichtsvermogen een kans om de andere zintuigen tot het bovennatuurlijke te scherpen, wat hem transformeerde tot een legende op het gebied van intelligentie.

Zij zijn het, Sara en Andrea, die dit keer samen een zeer gevaarlijk onderzoek uitvoeren met een onzekere uitkomst, dat de lezer in spanning houdt, hun leven aan een zijden draadje en één aanwijzing om op te wedden: de stomme papegaai volgen. Ook in dit verhaal keren de personages die De Giovanni ons introduceerde, samen met Sara en Andrea, terug. Allereerst Teresa, de Blonde. Die met Mora altijd een "zeer heterozygote tweeling" heeft gevormd. "Wij tweeën, altijd samen en in ieder geval, wij tweeën met verre gedachten, wij tweeën met mij die nooit een vleugje make-up draagt ​​en jij die op het masker van Nefertiti lijkt": er zijn geen duidelijkere en directere woorden dan deze (wederom uitgesproken door Sara) om de relatie die hen bindt te omschrijven.

Sisters was de vorige titel van de saga, waarin Teresa een co-protagonist speelt. Mora en Bionda, voor degenen die de boeken niet hebben gelezen maar misschien wel de serie hebben ontdekt die onlangs op Netflix is ​​verschenen - Sara. The Woman in the Shadow, zes afleveringen gebaseerd op de romans van de Napolitaanse schrijfster -, hebben op het scherm de gezichten van Teresa Saponangelo en Claudia Gerini.

Naast, of vaker in contrast met, de twee vrouwen, verscheen er in de laatste afleveringen van de saga nog een andere vrouwelijke figuur: Bianco, de nieuwe rekruut van de Secret Service. Maar ook zij zal dit keer moeten toegeven dat, wanneer de meest innovatieve systemen worden geneutraliseerd, zoals in dit onderzoek gebeurt, we moeten vertrouwen op de "superkracht" van de onzichtbare vrouw, de enige die zelfs van een afstandje iemands lippen kan lezen. Grimassen, gezichtsuitdrukkingen, houdingen en gebaren vormen de tekens van een alfabet dat alleen Sara's ogen kunnen ontcijferen. En het is op haar dat Bianco, ondanks zichzelf, zich ook deze keer moet richten. De feilbaarheid van de nieuwste generatie technologie, waaraan de "menselijke factor" de voorkeur krijgt, is een van de thema's – zeer actueel – waar het boek om draait. Wis technologische vooruitgang werkelijk menselijke vermogens uit, of moeten we meer vertrouwen in onszelf krijgen, lieve oude, onvolmaakte en kwetsbare mensen?

Het boek

De Mute Parrot van Maurizio de Giovanni (Rizzoli, 252 pagina's, 19 euro)