Orde, wanorde en een paar te veel bijwoorden. Elisabetta Rasy bij Strega
Heks 2025 - Pagina 69
De schrijver, die in 1995 al finalist was bij de Strega, keert terug met een roman die zich afspeelt in de verloren zee van het naoorlogse Napels. Het verhaalt over vaderlijke strengheid en melancholische wanorde.
Over hetzelfde onderwerp:
Derde aflevering van de Strega 2025 kernbemonstering. Ga naar pagina 69 van het genomineerde boek en beschouw het als de microkosmos van de macrokosmos. Een representatief deel, in staat om degenen in de boekhandel te begeleiden die zich afvragen: "Zal ik het leuk vinden? Zal ik het niet leuk vinden?" en de omslagflap niet vertrouwen. Te veel onaangename ervaringen uit het verleden, alle romans lijken het meesterwerk van de eeuw. Wij zijn Elisabetta Rasy met "Perduto è questo mare". De schrijfster was al finalist in 1995, de verloren zee is degene die volgens Anna Maria Ortese "Napels niet baadt". Het was de titel van de verhalen- en reportagebundel die in 1953 de Speciale Prijs van Viareggio won. Het is geen geheim, je hoeft het boek zelfs niet eens open te slaan: een van de figuren van de verloren zee is Raffaele La Capria, die in 1961 de Strega Prijs won met "Ferito a morte".
Laten we meteen naar pagina 69 gaan. "De maalstroom van het naoorlogse Napels, de stad die je in slaap wiegt of dodelijk verwondt, zoals Raffaele jaren later zou schrijven." Nu Raffaele zelfs voor ons, die nooit met zo'n vertrouwdheid zouden durven pronken, geen geheim meer is, maken we kennis met de andere hoofdpersoon van de roman. De vader van de schrijver, gezien door de ogen van zijn moeder: "Je vader is geobsedeerd door orde, zei mijn moeder altijd, die haar wanorde juist als een artistieke manifestatie tentoonspreidde." Hij liet asbakken vol sigarettenpeuken achter of "gooide afwezig as op de grond".
We zouden zeggen dat "afgeleid" te veel is, zoals bijwoorden vaak zijn. Vooral omdat afleiding er weinig mee te maken heeft. Al was het maar als pose: "Hij liet de as neerdalen om zijn melancholie te uiten, zijn gebrek aan grip op de dingen van de wereld na het seizoen van hartstochtelijke liefde, de Capri-maan, de dansen, de angst voor zijn vertrek, de immense wond van zijn terugkeer." De reactie van de vader was gefixeerd op orde: "Hij draaide de doppen zo stevig op de flessen dat het een probleem was om ze weer open te maken" (doppen en schroeven gaan niet goed samen, het moet een dichterlijke vrijheid zijn).
Direct op pagina 99 : tegenbewijs, of tweede smaak. Het was de pagina die romanschrijver Ford Madox Ford had gekozen met dezelfde bedoelingen als pagina 69 van Marshall McLuhan: een voorproefje om te zien of het boek naar onze smaak zal zijn. We horen een grote plons die de kapitein van een caicco die vanuit Bodrum vertrok, alarmeert. In de eerste baai met kristalhelder water was Raffaele van de hoogste borstwering gedoken, zoals een jongeman dat deed vanaf het Napolitaanse terras van Palazzo Donn'Anna. Nieuwsgierigheid dwingt ons de rest te lezen: de kapitein stort zich gekleed in zee, denkend dat het een ongeluk was of zelfs een zelfmoordpoging. Spectaculair, in werkelijkheid. Hij las op de documenten dat meneer La Capria 86 jaar oud is. "Verloren is deze zee" is de meest klassieke kandidaat, nostalgisch naar "papa's literatuur". Gezegd in de zin waarin de Parijse Nouvelle Vague-cinema vijandig stond tegenover de "cinéma de papa". Morgen is het de beurt aan outsider Michel Ruol, anesthesist en tot nu toe auteur van korte verhalen en theater . Titel: "Inventarisatie van wat er overblijft na de bosbranden".
Meer over deze onderwerpen:
ilmanifesto
