Valerio Mieli vertelt over een verwarde jeugd die op zoek is naar vrijheid

Over hetzelfde onderwerp:

Wat is vitaliteit? Een gave die vroeg of laat tot uiting komt, ongeacht de beginomstandigheden – provincies, zware verantwoordelijkheden, de tegenslagen van het leven waartegen men weinig of niets kan doen – of een deugd die gevoed wordt door voortdurende keuzes voor vrijheid, of het nu de meest voor de hand liggende keuzes zijn zoals in Parijs gaan drinken en opgroeien in het licht van al die verfijning? Valerio Mieli heeft altijd verhalen verteld in de film, ook al werd zijn succesvolle “Dieci inverni” (Tien winters) uit 2009, waarmee hij de David di Donatello en de Nastro d'Argento won, onmiddellijk gevolgd door een roman, maar dit keer is het aan een puurdere vorm van vertellen – prachtige, ironische, voortvarende schrijfstijl – dat hij de terugkeer naar zijn dierbaarste thema toevertrouwt, het in vraag stellen van de keuzes van de jeugd, of ze nu sentimenteel, professioneel of geografisch van aard zijn, alsof ze van dringende relevantie zijn gebleven voor de rest van het leven. En het feit dat Scelgo tutto (Nave di Teseo) verfilmd of verfilmd zou kunnen worden, aangezien Wildside de rechten al heeft verworven, doet niets af aan het feit dat het een woordenroman is, zonder verwijzingen naar andere talen, afgezien van de vloeiende plot. Het idee van 'wat als', of 'schuifdeuren' als u dat liever hebt, wordt toegepast op het leven van Cosimo. In zijn geboorteplaats Ciociaria wordt hij Cosimino genoemd, maar in Parijs staat hij op het punt om zichzelf te transformeren in een meer raadselachtige Cosimo. Dit gebeurt in ruim 400 bladzijden waarin de twee kanten van het kruispunt worden beschreven: ik vertrek of ik vertrek niet, ik ga naar buiten of ik ga niet naar buiten .

"Hij had nieuwe mensen ontmoet, anders, buitenlanders. Hij had, hij had, hij had. En ik? Ik niet, ik niet", redeneert de hoofdpersoon over het centrale thema van het volle leven, het zorgeloze leven waarin je een ei moet leggen of het ergste van veroordeling, ontevredenheid, riskeert, geplaagd door de eeuwige vraag: is tevreden zijn goed of slecht? Ik vraag me af of we ons deze vraag vandaag de dag nog steeds stellen, of dat het een generatieprobleem is van mensen die de 50 naderen en echt dachten dat ze alles konden kiezen? Er moet onderzoek gedaan worden. Misschien is zelfconsumptie tegenwoordig niet meer in de mode, wie weet. En dit hangt samen met het thema van elders, van weggaan – “En jij denkt dat je kosmopolitisch bent alleen maar omdat je buiten de provincie hebt geneukt?” – en nieuwe ontmoetingen, om met enige moeite te ontsnappen uit die wonderlijke kooi van de eerste liefde, “die tijd zonder tijd” waarnaar men slechts hoeft terug te keren om zich te herinneren dat, onder het golvende oppervlak, onze zee altijd kalm, diep en mysterieus was”. En om zich open te stellen voor de verleidelijke onbepaaldheid van wat nieuw is, en niet per se beter . Wanneer de Parijse Marie-Madeleine de hoofdpersoon vergezelt om de musea te bezoeken, kwam met haar “die massa objecten, de beelden, de schilderijen, tot leven, als speelgoed in tekenfilms bij nacht, en zo ook de gebouwen, de borden, de advertenties in de metro: eerst stil, nu flitsten ze van betekenis. Het bos was betoverd."

En zo lijkt ook hij tot leven te komen, tot leven te komen in zijn nieuwe vorm, die van de verfijnde Cosimo. Definitief? Nee, het bestaan ​​is veel ingewikkelder dan dat en Mieli vertelt ons erover in al zijn hoogtepunten en dieptepunten. Ze vergelijkt de hoofdpersoon met een nog strijdbaarder personage in haar zoektocht naar vrijheid, Giacoma, die gekweld wordt door het diepgaande non-conformisme van mensen die bang zijn om iets van hun menselijke ervaring op te geven in naam van een structuur waaraan wij niets te danken hebben. Of misschien wel? Want die structuren – het gezin, de vorm van liefde, de zorg voor degenen van wie we zoveel houden, genoeg om te voelen dat we met die lach, met die passie samen heel ver kunnen komen – zijn de structuren die ons beschermen, die ons in staat stellen ons te concentreren op onze ideeën. En nog beter is de ervaring van Parijs die ons leert dat ideeën nooit genoeg zijn en dat we ze moeten respecteren, ook al worden ze met gelach begroet. Hoe ver kunnen lotsbestemmingen uiteenlopen als de enige echte drijvende kracht achter alles het karakter is, de natuur, die zoektocht naar de grap, naar de grappige kant van de dingen, naar het spel als een voortdurend vermogen om de kaarten te schudden? Alleen fictie stelt ons in staat dit te ontdekken .

Meer over deze onderwerpen: