De zachtheid van de ontmoeting volgens Giorgio Armani, een nieuwe vriendelijkheid voor Prada

De korte Milanese terugkeer van de herenmode eindigde gisteren in naam van een lichtheid die geen stoïcijnse ontsnapping is – loodzware tijden vereisen een levendig oog en een scherp oog – maar die geforceerde expressies en spraakzame en heerszuchtige tonen afzweert. Zachtheid is altijd het stijlmantra geweest van Giorgio Armani , die, hoewel hij niet fysiek aanwezig was op de show, boven alles zweeft met de overtuiging dat zachtheid – in allerlei vormen en constructies – de enige mogelijke weg is. Afstand tot een obstakel wordt een nieuwe kans: kijkend vanuit een ander verdwijnpunt, handelend vanuit de gevoeligheid van de vertrouwde en bekwame Leo Dell'Orco, bevrijdt Armani zich van zijn persoonlijke superstructuren die bijzonder onuitsprekelijk en actueel overkomen.

De collectie drukt een zoektocht naar harmonie uit die stad en vakantie, Afrika en Milaan verbindt, met de horizon van Pantelleria – een plek van het hart – als een poreuze grenslijn. Alles is heel licht, luchtig, concreet, met nieuwe en soepele verhoudingen voor jasjes die breder en korter worden, of juist langer, zoals overhemden met manchetten. "Ik wilde een thema dat me altijd dierbaar is geweest, opnieuw verkennen: de combinatie van referenties en culturen, het idee van mode die harmonie vindt tussen schijnbaar dissonante dingen en deze verenigt in een teken van heldere en lichte stijl", legt Armani uit in een persbericht.

"Het belangrijkste voor ons was een verandering van toon te vinden: van agressief en krachtig naar zacht, kalm en menselijk", zegt Miuccia Prada, die haar en Raf Simons, co-creatief directeur, aan het einde van de Prada-show verwoordt. Alles is kaal: het decor bestaat helemaal niet, dus de lege ruimte van het Deposito van de Fondazione Prada is slechts aangekleed met enorme gelobde tapijten, abstracties van bloemen tussen kleuterschool en salle de bain.

De aantekeningen in de collectie zijn gereduceerd tot een spervuur ​​van lapidaire frases, waaronder "onbeperkte combinaties van elementen / simpele luchtigheid / denkbeeldige plaatsen" opvallen. De kleding, ten slotte, heeft kale en essentiële lijnen, of archetypische lijnen zoals het acetaat trainingspak en de overjas, en neigt altijd uitgesproken naar het infantiele, met shirts zo lang als schorten, broeken die korter zijn als rompertjes, en het onderscheid tussen man en vrouw loom in een prepuberale positie.

De wens om tegen de stroom in te gaan en competitieve poses te vermijden is prijzenswaardig, maar vertaalt zich wederom in een stilistisch infantilisme dat op de een of andere manier haaks staat op de aanvankelijke urgentie. Het zou interessant zijn om, in het idee van een verandering van toon, een echte verandering van tempo te zien, een breuk in de formule.