Demna's film voor Gucci: een parabel over de modecrisis.

Zoals de titel en de gedetailleerde synopsis al suggereren, is "The Tiger", met in de hoofdrol Demi Moore als de tijgerin zelf - wat een prestatie om de titel matriarch van het jaar te winnen - de korte film van Spike Jonze en Halina Reijn die een nieuwe poging markeert om het meest glorieuze en meest problematische merk in de wereldwijde mode, Gucci, nieuw leven in te blazen. Maar het is zeker simplistisch, zoals het briljante scenario al verraadt, dat het doel van de nieuwe creatief directeur Demna en de overvloed aan Oscar-winnende acteurs die een oogverblindende verzameling neurotische en disfunctionele types moeten spelen - je moet echt Edward Norton zijn om geloofwaardigheid te geven aan de luie, middelbare mafkees die buitenaardse wezens ziet en in het geheim danst, een man als Yorgos Lanthimos had gemakkelijk een rol kunnen spelen in "Bugonia" - is om een ​​dwarsdoorsnede van een Italiaans-Amerikaans gezin neer te zetten, zo overbodig, excessief en weelderig gekleed als de films, maar ook de werkelijkheid, ons vanaf de jaren 30 hebben toegestuurd, met hun gelakte knotjes en buitensporige chirurgische ingrepen.

Het is weliswaar erg grappig om te lezen hoe buitenlandse ogen het model van het "Italiaanse gezin" blijven interpreteren, van de onvrijwillige groteske verschijning van Ridley Scott met zijn "House of Gucci" uit het afgelopen decennium tot deze distillatie van prachtige teksten en uitstekende optredens, en ondanks het feit dat de fotogalerij van sociale fenotypes en prachtige kledingstukken die digitaal werden vrijgegeven een dag vóór de première van de film in Milaan, de hele wereld hebben voorzien van de consistentie van de Gucci-collectie voor volgende zomer, evenals nieuw bewijs van Demna's passie voor de oude traditie van negentiende-eeuwse fysiologieën à la Balzac (de "prinses", de "snob", de "diva", de "sciura", de "kleine prins", verzameld onder een hypothetische "Familie"), is het heel goed mogelijk, zelfs overduidelijk, dat onder deze personages en die onverbiddelijk overgoten ironie de schaduw van de mode zelf zweeft. Een sector in diepe crisis, doorkruist door idiosyncratische stromingen, door haat, antipathie, onderdrukte ambities en door definitieve vragen over haar essentie en haar bestaansreden .

De verpulverde familie van de fictieve matriarch Barbara Gucci, hoofd van Gucci International en president van Californië, een onderdrukte tijger onder haar schijnbare perfectie, is de antithese en filmische sneer naar de niet-bestaande en belachelijke mythe van de 'modegemeenschap'. De verbluffende kleding (een meesterlijke herinterpretatie van de codes van die tijd – Tom Ford, die degenen die die jaren niet hebben meegemaakt, zullen het zeer waarderen, vooral de overvloed aan fijn leer en veren) geeft een lange, onbetaalbare reeks neurotische, aan zichzelf twijfelende individuen een rol en status, wat aantoont dat Demna zich zeer bewust is van de functie van mode en haar bestaansrecht. De korte film werd gisteren gepresenteerd in Palazzo Mezzanotte, dat tegen aanzienlijke kosten was omgebouwd tot een weelderige bioscoop in jaren 70-stijl met houten lambrisering, donkerbruine suède fauteuils en kristallen wandlampen uit de jaren 70 (na deze pracht en praal zal niemand het nog aandurven om een ​​conferentie te organiseren in een kale ruimte).

Iedereen – wij geloven dat het aan Palazzo Chigi ligt, want de werknemers van het merk, zelfs alleen al in Italië, zijn talrijk, van wie er een maand geleden duizend de staat van beleg hebben uitgeroepen wegens vermeende niet-naleving van de nationale welzijnsvoorschriften – hoopt dat deze beslissende positioneringswijziging met succes zal worden bekroond. De behandeling die Kerings nieuwe CEO, Luca De Meo, voorstelt voor het merk, waarvan de omzet al jaren kwartaal na kwartaal met dubbele cijfers daalt, zal niet zonder slag of stoot verlopen. Dat hij de uitvoering ervan toevertrouwde aan Francesca Bellettini, tot vorige week de plaatsvervanger van de groep, in wezen zijn gelijke, die nu is aangesteld om exclusief het merk te beheren dat de holding al tientallen jaren in zijn eentje van zuurstof voorziet, onthult veel over de werkwijze van deze knappe, breed glimlachende vijftigjarige, die gisteravond in het midden van de zaal zat, rechts van hem, Gwyneth Paltrow, in een pak met een dubbel G-monogram. Hij leek erg gelukkig, erg op zijn gemak, en duidelijk geïnspireerd door de parade van sterren die, duidelijk, nog nooit eerder bij Renault te zien waren, wiens herlancering en in wezen redding hij leidde. Sinds zijn aanstelling tien dagen geleden heeft hij iedereen al interessante instructies gegeven over werktijden, zijn voorkeur voor WhatsApp boven Teams en de te bereiken doelen. Het valt nog te bezien of hij, een buitenstaander van het systeem, het zal kunnen veranderen voordat het en de verleidingen ervan hem veranderen. Een kanttekening van verdienste is er voor Elliott Page, uitzonderlijk in de rol van de zoon uit het laatste huwelijk, die net als tien jaar geleden, maar het lijkt wel een eeuw geleden, zijn moeder een buitengewone tienermoeder wilde plezieren in "Juno".

Meer over deze onderwerpen: