Saint-Laurent's Summer Melancholy, India Revisited door Louis Vuitton

Bloemen en vlinders bereiken naar verluidt hun hoogtepunt van schoonheid vlak voordat ze verwelken of sterven. Het aangrijpende besef van hun kwetsbaarheid maakt de perceptie van het esthetische genot dat ze schenken bijzonder intens. Bij de opening van de Parijse modeweek, waar verlangen en elegantie worden gecombineerd in een manier van kleden en een grammatica van kleuren en materialen, roept Anthony Vaccarello een soortgelijke sensatie op bij Saint-Laurent .

Lyrisch en verhit, doorspekt met een krachtige maar lichte sensualiteit, vertegenwoordigt de voorstelling een verandering van tempo, in elk opzicht. De omgeving van de Saint-Laurent-man is niet langer de nacht, maar een middag die zweeft tussen Parijs en Fire Island; de donkere kleuren maken plaats voor een levendig en desatureerd palet dat een eerbetoon is aan de tekeningen van Larry Stanton, een kunstenaar die een prominente figuur was in de Fire Island-scene tussen de jaren zeventig en tachtig; de uitgesproken en donkere seksualiteit vervaagt in doordrenkte vleselijkheid. Vaccarello legt gevoelig de lichtheid vast van die kliek mannen die zo vrij zijn van patronen. Hij doet dat zonder hun laag uitgesneden looks te repliceren - slechts vier shorts in een zwevende en zeer hooggesloten collectie, waarin alles trilt behalve de schouders breed en stevig zijn - en blokkeert in een teken van stijl de fragiliteit van een moment van zelfgenoegzaam hedonisme. Want die mooie, begerige en lichte mannen betaalden allemaal de prijs voor hun zorgeloosheid, deel uitmakend van een generatie die, met Bijbelse precisie, bijna volledig werd gedecimeerd door aids. Vaccarello heeft het hier uiteraard niet over, maar zijn verwijzing naar dat verloren paradijs geeft zijn werk een vloeiende en luchtige lading, zijn idee van zachte formaliteit onder de brandende zon, een ontroerende melancholie.

Pharrell Williams, van Louis Vuitton , tempert de tonen en de fanfare, evenals de blingbling en het uitgesproken eclecticisme van eerdere pogingen, maar niet het idee van een gigantische show – het modehuis is nog steeds het grootste ter wereld in het topsegment, qua omzet – en "bezet" het plein voor het Centre Pompidou met een kledingparade in grijze, bleke en aardse nuances. De collectienotities spreken van een eerbetoon aan India, evenals diverse reflecties op dandyisme, glamping en zachtheid, maar afgezien van de broeken die bewegen als sari's en de decoratieve polychromie op de accessoires, is het een gefilterd en niet-letterlijk India, dat enerzijds verrast door de soberheid van de expressie, maar anderzijds verbijsterd achterlaat door enkele repetitieve trekken. Je krijgt de indruk dat de kleding, met haar vierkante en niet altijd flatterende lijnen, is ontworpen met visuele merchandising in gedachten, waarbij de nadruk ligt op accessoires die niet bepaald sober zijn en bedoeld voor een publiek van nouveau riche exhibitionisten.

Ryota Iway, uit Auralee , blijft werken aan het idee van een dagelijks leven dat nooit voorspelbaar maar subtiel normaal is. Dit seizoen lijken zijn verstrooide en introverte personages te vechten tegen de onzekerheden van de tijd, de spreekwoordelijke eigenaardigheden van het weer dat in één dag alle seizoenen kan samenbrengen, met willekeurige en poëtische gelaagdheid, met een werk met verzadigde kleuren dat nieuw is en diepte toevoegt.