Ter ere van de grote Amerikaanse Chino

Er is een heerlijk moment waarop je met bepaalde kledingstukken uitkijkt, wanneer ze vluchtig perfect zijn, net voordat ze voorgoed uit elkaar vallen. Dit geldt met name voor chino's . Niet de rekbare, strijkvrije exemplaren waar je misschien aan denkt, maar echte chino's. Gemaakt van katoen dat begint met een bijna kartonnen consistentie, verliezen ze vezels bij elke wasbeurt terwijl ze onverbiddelijk en mooi naar hun eigen vergetelheid toe groeien. Maar gaandeweg? Ze worden steeds beter, totdat ze bijna perfect zijn.

James Dean vrij rondlopend in 1955.

Het probleem is dat het steeds moeilijker wordt om een ​​paar te vinden dat begint met het juiste DNA. Toen Steve McQueen probeerde over een prikkeldraadhek te springen in The Great Escape , droeg hij toen een stretchchino? Nee hoor. Hij heeft zich misschien persoonlijke vrijheden veroorloofd met de snit, door de voorkeur te geven aan een slankere jaren 60-pasvorm boven de wijde, militaire broeken uit de jaren 40, maar de stof was in ieder geval de echte McCoy. Droeg hij toen de jonge JFK op zijn zeilboot ging, een schaarse, strijkvrije broek? Nee. Maar noch hij, noch McQueen hadden veel keus. Chino's werden vroeger gewoon niet op die manier gemaakt.

Jas ($690) en overhemd ($495) van Isabel Marant; chino ($200) van Dockers; laarzen ($1.365) van Marsèll; ring ($71) van Chrishabana; oorbellen ($1.195) van John Hardy.

Tegenwoordig hebben de algoritmen van de massamode echter voor ons besloten dat we de voorkeur geven aan met elastaan ​​verrijkte, gekrompen kopieën van de geweldige Amerikaanse chino boven het origineel. Dus worden we op sociale media gebombardeerd met advertenties voor skinny, flimsy, stretchy, kreukvrije broeken die nooit, nooit, het mode-nirvana zullen bereiken. Ze zitten misschien perfect om je billen, maar ze doen je geen plezier qua stijl.

Links: JFK aan boord van zijn zeilboot, de Manitou. Rechts: Miles Davis neemt een pauze in een chino met voldoende bewegingsruimte.

Het beste wat je kunt doen, typisch Amerikaans, is rebelleren. Wijs de ondermaatse opties af die je voorgeschoteld krijgt en ga in plaats daarvan op zoek naar het echte werk. Een goede chino is gemaakt van zwaar katoen en een eerbetoon aan de standaard roots, met een ruime snit die niet verraadt of je je benen hebt laten strekken. Je kunt hem wat chiquer maken met een vouw aan de voorkant. Maar hij staat veel mooier als je hem ongestreken draagt, als het meest relaxte onderdeel van je outfit, vooral als je er een blazer bij draagt.

Jas ($420), overhemd ($245) en chino's ($195) van NN.07; schoenen ($895) van Marsèll; Mechanic 39mm horloge ($1.500) van Shinola; heishi-armband ($695) en schakelarmband ($7.500) van John Hardy; sokken ($12) van Stance.

Als je die van jou eenmaal gevonden hebt, draag ze dan zo vaak als je kunt. En investeer in meerdere exemplaren. Begin met stapjes en je hebt altijd wel een paar perfectie. Ze zitten zo lekker dat je er nooit meer bij stilstaat hoe je billen eruit zien.

Foto's door Ryan SlackStyling: Alfonso Fernández Navas en Andrea RiosVerzorging: Devra Kinery

Modellen: Sam Pearce bij Next Management; Osman Cessay bij Marilyn NY

Dit artikel verscheen in de editie april/mei 2025 van Esquire Abonneren