Castronno - Quo vadis, Aida? beweegt Materia Spazio Libero: cinema, herinnering en menselijkheid - - Varese News

Een eerbiedige stilte hing in de Materia Spazio Libero agora op woensdag 30 juli tijdens de vertoning van de internationaal geprezen film Quo Vadis, Aida?. De film werd genomineerd voor een Oscar, twee keer voor een BAFTA, vijf keer voor een nominatie en vier keer gewonnen bij de European Film Awards, plus een prijs bij de Independent Spirit Awards en erkenning op het Filmfestival van Rotterdam. De avond werd ingeleid door Varesenews-redacteur Marco Giovannelli, die benadrukte hoe speelfilms een noodzakelijk instrument zijn om verslag te doen van wat kranten niet durven te bestempelen als beroepen, en een nuttig instrument om onze actuele zaken aan de orde te stellen.

Het verhaal van Aida: Herinnering en pijn uit het hart van Europa

De gevoeligheid van de Bosnische regisseur Jasmila Žbanić is vanaf het allereerste frame duidelijk, wanneer ze de tragedie van Srebrenica bekijkt door de ogen van Aida, een tolk van de Verenigde Naties ten tijde van de bezetting van haar stad. Quo vadis, Aida? is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van vertaler Hasan Nuhanovic, die zo ver verwijderd is van de retoriek, en vertelt een menselijk drama dat etnische, religieuze en geografische grenzen overstijgt.

“Ik weet niet wat er gaat gebeuren”: de kracht van actuele gebeurtenissen

Het is geen Sarajevo, maar het is nog steeds Bosnië. De film gaat pijnlijk in op actuele gebeurtenissen: het gaat over wat er vandaag de dag gebeurt op de Westelijke Jordaanoever, in Oekraïne en elders, en toont de parallellen die door vooruitgang niet kunnen worden uitgewist. Als roem vandaag de dag, zoals de tragische afloop van Awdah Hathaleens leven suggereert, geen bescherming biedt tegen tragedie, dan was een baan bij de VN geen garantie voor een hereniging met je familie.

De verhalende kracht van de film schuilt ook in de weergave van het dagelijks leven dat doorgaat terwijl de horror zich ontvouwt. Voedsel brandt aan in de haard, honden zwerven rond, kinderen worden geboren. Žbanić kiest ervoor om de focus op geweld te laten varen en in plaats daarvan irrationaliteit aan te kaarten, wat de film meer kleur geeft. Met expressieve close-ups en uitgebreide weergave van de figuranten die de hele bevolking portretteren, worden thema's als grens en opsluiting, de waanzin die voortkomt uit brutaliteit en geweld, en het leven in concentratiekampen verkend. Dagboeken en herinneringen spelen ook een belangrijke rol in de epiloog van het scenario.