De dood van de G7 vond plaats in Canada

De G7 bestaat niet meer, hoe kan er dan een definitieve verklaring over hun werk komen? Die werd immers niet verwacht. Hun dood werd ruim van tevoren aangekondigd. Er waren er echter zes over specifieke kwesties, zelfs zeer belangrijke zoals immigratie en toeleveringsketens, maar zonder verder te gaan dan het voor de hand liggende. De zevende verklaring, verreweg de belangrijkste van allemaal, was halverwege de sessie al vrijgegeven. Het was die over de oorlog in Iran, eveneens ondertekend door Donald Trump , maar de Amerikaanse president had er zelf de spot mee gedreven. De inkt waarmee hij het verzoek tot de-escalatie had ondertekend, was nog nat en hij deed er al alles aan om de andere kant op te gaan, door te vragen om de onvoorwaardelijke overgave van de ayatollahs en te veronderstellen dat de Amerikanen direct in de oorlog zouden ingrijpen. Meer de-escalatie dan dat...

Maar Donald Trump was niet de enige die de geboorte van de G7 figuurlijk aan flarden scheurde. De Duitser Merz volgde zijn voorbeeld met zijn oorverdovende "Israël ruimt het vuile werk voor iedereen op" en ook hier, wat de-escalatie betreft, valt het wel mee. Macron, een gevoelige snuiter, had het persoonlijk opgevat vanwege de minachtende toon die de Amerikaan tegen hem aansloeg, kortom grandeur oblige, en tussen de twee werden de grenzen van een vechtpartij op afstand ruimschoots overschreden. Maar het is niet alleen een persoonlijke kwestie. Macron geeft echt een stem aan een deel van Europa, een deel dat "Israëls recht op zelfverdediging" onderstreept en de Amerikanen de grenzen laat bepalen die Iran als "bedreiging voor de stabiliteit van het Midden-Oosten" bestempelen, maar liever niet volledig platgewalst wordt door Netanyahu's standpunten. Hoe netelig de kwestie binnen de EU is, werd gisteren aangetoond door Hoge Commissaris voor Buitenlandse Zaken Kallas. Zichtbaar ontroerd zei ze dat ze, als het aan haar lag, sancties tegen Israël zou opleggen, “ maar ik vertegenwoordig de 27, ik weet dat ze dat niet zouden doen en dat het alleen maar zou aantonen dat we verdeeld zijn.” Oprecht.

Zeer gespannen en vermoeid probeerde Giorgia Meloni de verbindende elementen te benadrukken: " We zijn het er allemaal over eens. We weten allemaal dat Iran de belangrijkste bron van instabiliteit in de regio is. We zijn het er allemaal over eens dat het land geen kernwapens kan verwerven en dat Israël het recht heeft zich te verdedigen." "Het doel is echter om onderhandelingen te voeren ." Het is duidelijk dat haar bondgenoten hun eigen opvatting over onderhandelen hebben. De Italiaanse premier ten tijde van Kananskis zocht een uitweg uit de Gazacrisis . Ze zweert dat ze brede overeenstemmingen heeft gevonden, maar over welk voorstel, over welk voorstel, zegt ze niet. Verwarrende ideeën. Aan de andere kant was de overeenkomst over Oekraïne gemakkelijk te vinden. Ook omdat erover werd gesproken toen Trump al was vertrokken. Alle steun voor de Amerikaanse inspanningen voor een wapenstilstand, maar voor de resterende zes is Poetin het enige obstakel. De overledene had onomwonden duidelijk gemaakt dat hij de zaken anders zag en zelfs Giorgia, de Europeaan die het dichtst bij Amerika staat, verwierp het voorstel/de provocatie om Poetin te belasten met de bemiddeling tussen Israël en Iran. " Ik denk niet dat de leider van een land in oorlog die taak op zich kan nemen." Maar er zijn geen definitieve verklaringen over Oekraïne en dit toont aan hoe groot de kloof tussen de twee westerse landen op dit gebied in werkelijkheid is.

Ook over Trumps taken is niets geschreven. Meloni, die het onderwerp in het korte gesprek met Don kort aansneed, is optimistisch: "Er zal een oplossing gevonden worden." Mogelijk. Misschien waarschijnlijk. Maar in Kananskis is die nog niet gevonden en zijn we nog lang niet bij de finish. Tarieven lager dan 10% zijn onacceptabel voor Trump, of in ieder geval gezien zijn neiging om van gedachten te veranderen voorlopig. Voor Europa is het te veel, tenzij een aanzienlijk aantal goederen uit het pakket wordt gehaald. Over sommige items zijn onderhandelingen mogelijk, over andere veel minder. Voor Trump is de auto-industrie niet alleen een commerciële kwestie. Het terugbrengen van de autofabrieken naar het nu desolate Detroit vormt de kern van zijn politieke visie, de ware identiteit van het Trumpisme. Het tarievenspel duurt nog lang. Het eindigt pas op 9 juli, wanneer de door Trump verleende "wapenstilstand" afloopt. En zelfs daarvoor, tijdens de Europese Raad van 27 juni, zullen de regeringsleiders moeten kiezen tussen de harde lijn die vooral door Duitsland en de Commissie wordt gehanteerd en de meer onderhandelende lijn van andere landen, waaronder Italië in de frontlinie. Hoe het ook afloopt, het Westen zoals het tot nu toe was, bestaat niet meer. Net als de G7.

VAN

David Romoli