De paradoxen van de suikertaks, van Meloni's uitstel tot Schlein's verdubbeling
De regering stelt de suikertaks uit tot 2026, in plaats van deze af te schaffen. De Democratische Partij, die de belasting in 2026 heeft bedacht en altijd heeft uitgesteld, wil hem nu verhogen. Maar de belasting vormt een strategisch risico voor de Made in Italy agrovoedingsindustrie.
In de ministerraad van gisteren heeft de regering de suikertaks opnieuw uitgesteld: uitgesteld tot 1 januari 2026. Dit is al zes jaar zo. De belasting op suikerhoudende dranken werd door de regering Conte II ingevoerd met de begrotingswet van 2020, maar is nooit in werking getreden: sindsdien is hij er altijd geweest, maar hij heeft nooit bestaan. Altijd uitgesteld, van jaar tot jaar, nu van semester tot semester. Daarom heeft de regering, enkele dagen voor de inwerkingtreding op 1 juli, 142 miljoen euro gevonden om de suikertaks naar het nieuwe jaar te verplaatsen, en al in september zal ze op zoek moeten naar andere middelen om deze in de volgende begrotingswet opnieuw uit te stellen.
Dit zijn geen grote bedragen. Er zou ongeveer 300 miljoen structureel geld nodig zijn om af te komen van wat, meer dan een belasting, een boekhoudkundige fictie in de staatsbegroting is geworden: Europa en de markten krijgen te horen dat de belasting er vandaag niet is, maar volgend jaar wel, in wiens begroting ze als inkomsten wordt opgenomen. Het is, kortom, een microscopische heruitgave van de vrijwaringsclausules voor de btw. Hoewel het altijd lastig is om dekking te vinden, is het moeilijk te geloven dat het begrotingsbeleid van minister van Economie Giancarlo Giorgetti standhoudt dankzij de suikertaks: als het land er op een gegeven moment in is geslaagd om de fictie van de vrijwaringsclausules voor de btw, die ongeveer 20 miljard waard waren, af te schaffen, zou het geen probleem moeten zijn om de neppe 300 miljoen van de suikertaks te laten vallen.
Surrealistischer dan de belasting zelf is echter de positie van degenen die hem hebben uitgevonden. De Democratische Partij, met veel politieke flair, stelde een paar dagen voordat de regering de suikerbelasting uitstelde, voor om deze te verdubbelen en progressieve schijven en tarieven in te voeren (een soort Irpef voor suikers ). Zo wil de partij, die de belasting die ze tijdens haar regeringsperiode altijd heeft uitgesteld, deze nu invoeren nu ze in de oppositie zit. Bovendien beschuldigt ze de regering-Meloni ervan precies te doen wat de Democratische Partij deed toen ze aan de macht was: uitstellen. Nu, zegt de heer Marco Furfaro , hoofd Welzijn van de Democratische Partij, met Elly Schlein aan het roer, is de suikerbelasting "een vlag van de Democratische Partij" geworden. Het wetsvoorstel werd opgesteld door parlementslid Eleonora Evi (voorheen M5S), Nataliya Gera (een populaire Instagram-ster "Gezondheidscoach en houdingstrainer") en Dr. Franco Berrino (voormalig ster van Beppe Grillo's blog en verkoopster van kookcursussen over "La fucina", een oude website van het Casaleggio Associati-universum). Kortom, Schleins PD nam het hele pakket van de M5S van tien jaar geleden over , waarvan zelfs de huidige M5S van Giuseppe Conte zich heeft gedistantieerd, en maakte er een "vlag" van.
De afschaffing van de suikertaks is niet alleen noodzakelijk om bedrijven zekerheid te bieden, maar zou ook een strategische waarde moeten hebben voor de gehele Italiaanse agrovoedingssector. In september van dit jaar organiseren de Verenigde Naties de vierde top op hoog niveau over niet-overdraagbare ziekten (hart- en vaatziekten, kanker, diabetes, obesitas, luchtwegaandoeningen, enz.), waaraan premier Giorgia Meloni rechtstreeks zou kunnen deelnemen. Tijdens deze top zullen ook eetgewoonten en het beleid dat tot 2050 moet worden gevoerd met betrekking tot diëten en voedingsmiddelen die als "ongezond" worden beschouwd, worden besproken.
Op de agenda staan maatregelen zoals etikettering op verpakkingen, vermindering van marketingactiviteiten, beperkingen op reclame en sponsoring, belastingen en verkoopverboden in bepaalde contexten. Kortom, het is de vraag of dezelfde aanpak als tegen tabak ook op voedsel moet worden toegepast. Dit perspectief, dat ook wetenschappelijke en doeltreffendheidsgrenzen kent (voedsel is niet zoals sigaretten), vormt een bedreiging voor de Italiaanse agrovoedingsindustrie en -traditie , omdat de evaluaties van de gezondheidsaspecten van voedsel van invloed zouden zijn op stoffen zoals suikers, zout en vetten – ongeacht hun consumptie in een evenwichtig dieet – die fundamentele elementen vormen van de Italiaanse productie.
Het risico is, kortom, dat veel typisch Italiaanse producten zoals wijn, kaas, vleeswaren, olijfolie, snoepgoed en tomatenconserven tot de categorie "ongezonde voedingsmiddelen" zouden kunnen behoren. Aan de andere kant vormen gezondheidsvoorschriften, zoals bekend, een geduchte voorwendsel in handen van staten om protectionistische handelspolitiek te voeren: er worden barrières opgeworpen (tarieven en andere) via die instrumenten – van de Nutriscore tot alarmerende etiketten en belastingen – die minister van Landbouw Francesco Lollobrigida grote zorgen baren en waartegen Italië zich altijd heeft verzet, op alle fronten, ongeacht de politieke kleur van de regeringen.
Als Italië zich verzet tegen alarmistische etiketten en belastingen op voedsel, omdat ze de 'Made in Italy'-aanpak schaden en het mediterrane dieet aantasten, is het schrappen van de suikertaks uit de wetgeving een element van coherentie dat bijdraagt aan een geloofwaardiger imago in internationale fora. Anders kun je, als je suiker in dranken belast, niet klagen als anderen hetzelfde doen met alcohol in wijn, vetten in kaas, zout in ham en rood vlees in worst.
Meer over deze onderwerpen:
ilmanifesto
