Een halve ommekeer en een keerpunt bij Mediaset. Pier Silvio Berlusconi spreekt.

Over hetzelfde onderwerp:

"Forza Italia gaat linksaf? Dat is stom." Het antwoord komt zonder aarzeling, in die glimlachende en soms stellige toon die Pier Silvio Berlusconi inmiddels heeft geperfectioneerd. "Forza Italia is een liberale en gematigde partij, die naar centrumrechts kijkt. Het is niet omdat mijn zus Marina burgerrechten steunt dat Forza Italia nu van koers verandert." Is Marina links en Pier Silvio rechts? "Marina is 'iets' progressiever dan ik. Ik vind burgerrechten belangrijk, ja, ze moeten verdedigd en uitgebreid worden, maar ik denk ook dat ze op dit moment niet bepaald de prioriteit van het land zijn. Pensioenen, gezondheidszorg en lagere belastingen staan ​​voorop. Ik begrijp bijvoorbeeld Antonio Tajani's voorstel over burgerschap niet. Ik ben het er niet mee eens, zowel qua methode als inhoud." Is Forza Italia een oude partij? "Niet zozeer qua leeftijd, maar qua mentaliteit. Ze heeft nieuwe mensen nodig. Een echte leider moet verder kijken dan zijn eigen kring. Hij moet zijn horizon verbreden." Hoe is Giorgia Meloni? "Een jonge vrouw die uit het niets kwam en de sterkste regering van Europa heeft opgebouwd. Petje af voor haar. Haar regering is de best mogelijke."

Een donkere spijkerbroek ("dat is mijn uniform, ik draag hem altijd bij mijn pak"), een blauw colbert, een blauwe stropdas met stippen in Berlusconi-stijl en een wit overhemd met een kraag zo wijd dat zijn nek eronderdoor zakt ("ik ben negen kilo afgevallen"). De CEO van Mediaset, de tweede zoon van de Cav., zit midden in een televisiestudio in Cologno Monzese, het hoofdkantoor van Mediaset. Hij heeft net de nieuwe programmering van zijn tv-programma gepresenteerd. Hij heeft net gegeten. De journalisten komen op hem af, tenminste degenen die hun slaperigheid hebben overwonnen (het is bijna twee uur 's nachts). En hij, Pier Silvio, met de uitstraling van een eeuwige jongen van onbestemde leeftijd, glimlacht naar iedereen, praat met iedereen, reageert op alles en iedereen. Na de eerste vijf minuten van het gesprek gedraagt ​​hij zich alsof je een oude vriend bent die hij al lang niet meer heeft gezien. Zijn wezenlijke gebrek aan snobisme, zou je kunnen zeggen, is ontaard in een overdaad aan (geveinsde?) openhartigheid. "Ik sluit de politiek niet uit als toekomsthorizon, net zoals ik veel dingen in het leven niet uitsluit. Ik ben zesenvijftig. Mijn vader ging op zijn achtenvijftigste de politiek in." Dus wie weet. Dan verlaagt hij even zijn stem: "Politiek is een gemeen beest. Ik doe alsof het niet bestaat. Maar als ik erover nadenk, ga ik..." En zijn ogen fonkelen bijna van enthousiasme. "Het idee vervult me ​​met passie."

En hij heeft ideeën: "Als ik de politiek in zou gaan, zou mijn programma bestaan ​​uit lagere belastingen, hogere lonen, meer veiligheid en een impuls voor ontwikkeling. En als ik er echt voor zou gaan... " Zo. "Als." Precies. En Forza Italia? Is de partij die je vader in 1994 heeft opgericht een oude partij? "Jawel, maar niet zozeer qua leeftijd," antwoordt hij. "Maar qua mentaliteit," zegt hij. En hier wordt zijn stem concreter, bijna als een manager. "Het is goed om ervaren mensen te hebben, zeer capabele senatoren zoals Gasparri bijvoorbeeld, maar we hebben ook nieuwe talenten nodig. Aanwas. Niet per se jonge mensen, maar mannen en vrouwen met een frisse blik, nieuwe ideeën. Elk ecosysteem, micro of macro, heeft een moment waarop je, als je niet verder kijkt dan ervaring, instort. Ik doe dat bijvoorbeeld bij Mediaset: ik neem zo'n 200 jonge mensen per jaar aan. En je voelt het momentum al."

Om zijn pols draagt ​​hij een gouden Rolex Daytona met een blauwe wijzerplaat ("Het is een cadeau van Silvia, mijn partner. Ik twijfelde of ik hem vanavond zou dragen. Maar uiteindelijk heb ik hem toch maar omgedaan. Ik vind hem mooi; er is geen schande aan eerlijk verdiend geld.") Tijdens pauzes in zijn gesprek dwalen zijn handen onophoudelijk af naar de schaal pinda's en nog meer parmezaanse kaasschaafsel die een collega op een tafeltje naast hem heeft neergezet. "Jongens, hou me tegen, ik moet hier wel een kilo van hebben gegeten." Maar zijn hand blijft ook regelmatig hangen bij het glas prosecco, dat hij regelmatig leegdrinkt en bijvult. "Ik moet er niet te veel van drinken." Vervolgens slikt Pier Silvio uit een plastic blisterverpakking ook wat tabletten. Het is een "papaya-spijsverteringsenzym". Kortom, Berlusconi eet, drinkt en rookt zelfs ("een echte Toscaanse sigaar, made in Italy"), maar zijn gedachten zijn bij het bedrijf. “We zijn een commerciële tv-zender, ja. Maar ik ben ook uitgever. Het gaat niet alleen om kijkcijfers. Ik voel me verantwoordelijk om goede, beleefde en, indien mogelijk, zelfs nuttige producten te maken.” Maar bij Mediaset is er rommel, wordt hem tegengeworpen. “Soms zijn er slechte programma's. En als ze er zijn, als ik ze zie, zet ik ze uit.” En Pier Silvio's openhartigheid schuilt misschien ook daarin. Het is misschien verrassend om een ​​televisiemanager, of liever gezegd de eigenaar van een televisieprogramma, te horen zeggen: “Het programma 'The Couple' met Ilary Blasi was vreselijk. Toen ik de eerste aflevering zag, viel ik flauw. Het miste de glamour, de schoonheid.” Het was rommel, wordt hem verteld. “Rommel is iets anders.” Is Barbara D'Urso rommel? “Ze overdreef in haar herhaalde streven naar het extreme verhaal, het vreemde personage.” En dat moet de reden zijn waarom Pier Silvio haar heeft ontslagen. Heb je D'Urso's interview met Corriere della Sera gelezen, waarin de presentator suggereert dat jij, Pier Silvio, misschien een van de redenen bent waarom hij nog niet bij RAI werkt? "Nee, ik heb het interview niet gelezen," antwoordt hij. En hier glimlacht de CEO van Mediaset. Misschien ironisch. Misschien sarcastisch. Misschien formeel. Wie weet. Een glimlach die al politiek is?

Ondertussen observeert Pier Silvio. En bewondert hij, wanneer hij denkt dat er iets te bewonderen valt. Giorgia Meloni bijvoorbeeld. "Ze doet uniek werk. Ze is serieus, toegewijd, patriottisch. Een jonge vrouw die uit het niets kwam, heeft de meest solide regering van Europa samengesteld. Ze behartigt de belangen van Italië en spreekt haar kiezers toe als een centrumrechtse leider." En hij voegt eraan toe: "Ze matigt zich terecht. Ze doet het heel goed. Vandaag is Meloni's regering de best mogelijke." Misschien is Marina, haar oudere zus, de Berlusconi van Fininvest en Mondadori, wat lauwer tegenover Meloni. Maar Pier Silvio zegt dit niet. Hij zegt simpelweg: "Het is niet zo dat ik alles denk wat mijn zus denkt. We zijn het over 90 procent van de dingen eens. Maar we zijn ook twee verschillende mensen; ik voel me iets conservatiever dan zij. Ik denk dat er vóór het homohuwelijk, wat een goede zaak is, dringender zaken zijn die alle Italianen aangaan, niet een minderheid." De gebroeders Berlusconi zijn het echter volledig eens over Donald Trump. "Trump maakt ons bang. Omdat invoerrechten slecht zijn voor iedereen. Voor alle Italiaanse bedrijven. En dus ook voor Mediaset, dat afhankelijk is van de gezondheid en het vertrouwen van Italiaanse bedrijven."

En dan zijn beide broers misschien niet bepaald fan van de Liga. Pier Silvio zegt bijvoorbeeld over generaal Vannacci: "Hij is een sympathieke schurk. ​​Eentje die precies weet waar hij heen gaat en wat hij zegt, omdat hij zijn zeilen zet naar de windrichting. Ik mag hem wel. Vind ik wat hij zegt leuk? Nee. Maar het doet me wel glimlachen." En zo zijn Marina en ik twee verschillende mensen, maar ze zijn het ook zeer eens over politieke kwesties. "Voor negentig procent," zegt hij. En in de familie Berlusconi, zou je denken, heerst een opmerkelijke en harmonieuze familiebalans. Misschien wel de enige dynastie in het Italiaanse kapitalisme die niet door ruzies uit elkaar is gevallen. Agnelli, Del Vecchio, Caprotti... De Berlusconi's vormen een uitzondering. "Nooit ruzie tussen broers. Nooit ruzie. Wij Berlusconi's zijn zo. Sereen. Tevreden met ons fortuin." Het geheim? "Silvio Berlusconi. Hij is degene die ons bij elkaar hield." Dan slaat Pier Silvio een geestige, bijna ondeugende toon aan: "Er was maar één ding dat me echt interesseerde in het testament van mijn vader: de Aquarama Riva speedboot uit 1969. Mijn geboortedatum. De boot waarmee ik in Portofino zwom. Mijn vader en ik waren het erover eens dat hij van mij was. We spraken af ​​met mijn broers: ze vroegen me om een ​​symbolische euro en gaven die aan me."

Meer over deze onderwerpen: