Er is een oppositie. Die heet Matteo Renzi.

Over hetzelfde onderwerp:

Matteo Renzi heeft geen partijen met 20 procent steun, hij heeft geen massale menigten op straat, hij heeft geen gegarandeerde talkshows elke avond. Maar hij heeft wel één ding dat bijna alle oppositieleden missen: hij is politiek geëngageerd. Hij is de enige die, met systematiek en vastberadenheid, een oppositie opbouwt, niet op emoties, moralisme of slogans, maar op een agenda. En hij weet de kwesties te kiezen die er echt toe doen. Wekenlang hamert hij op de economie: groei, het aantrekken van investeringen, belastingvoordelen voor bedrijven, burgerlijk recht, openbaar bestuur. Saaie kwesties? Nee. Echte kwesties. Dezelfde die, wanneer ze met chirurgische precisie worden aangepakt, zelfs de meest capabele ministers in de regering-Meloni in een crisis kunnen storten, inclusief de meest capabele ministers. Als Renzi het heeft over bedrijven, cijfers en hervormingen, heeft de regering moeite om te reageren. En als ze het proberen, schieten ze hun doel voorbij.

Er is een symbolische scène die alles verklaart: terwijl Meloni zich koestert in haar peilingen en Schlein zich vastklampt aan zijn symbolische gevechten, slaagt Renzi erin een pagina in de krant te verdienen door de vinger te leggen op een van de weinige echt belangrijke hervormingen van de regering, de fiscale hervorming, en de vertraging en kwetsbaarheid ervan aan de kaak te stellen . Een onverschrokken minderheid die de vinger legt op de zere plek. Een oefening in het zijn van een echte minderheid, geen getuigenis. Renzi probeert niet in te spelen op de stemming van radicaal links, hij jaagt niet op populisme, hij knipoogt niet al te veel naar sociale media. Hij wil weer spreken voor een serieus, productief, ambitieus Italië, om het zo maar te zeggen. En terwijl anderen tevreden zijn met overleven of vergeving verdienen, probeert hij door te zetten. Met kwaadaardigheid, natuurlijk, maar ook met iets wat de rest van de oppositie mist: de kwaliteit van zijn boodschap. In een Italië dat verdoofd is door een gedempte oppositie en een regering die wankelt wanneer de kritiek zwaar op hem drukt, blijft Renzi de enige die de machthebbers op de zenuwen kan werken. Niet door te schreeuwen, maar door te argumenteren. Niet door moraal te prediken, maar door zijn kennis van zaken. En misschien is dat wel de reden waarom hij, zelfs als hij geen stemmen krijgt, aanhang krijgt. Hij is politiek actief, in de breedste zin van het woord. We zouden willen dat we dat hadden.

Meer over deze onderwerpen: