Forza Italia heeft genoeg van Meloni en Salvini: de centristische tests met Renzi en Calenda beginnen

"We zijn klaar voor vervroegde verkiezingen. De strijd is al begonnen" : de secretaris van de Democratische Partij uit Trento lanceert haar uitdaging, en dit zijn geen lukrake woorden. Elly Schlein voelt het kraken in haar rechterhandpositie al twee jaar lang, zonder enige problemen. Hij weet hoe belangrijk de Europese legitimiteit was voor de stabiliteit van Giorgia Meloni en ziet met onverholen tevredenheid dat die legitimiteit elke dag verder afneemt na de verschuiving van de rechtse Italiaanse leider ten gunste van Donald Trump. Het doel is om zijn rivaal te verslaan op zijn eigen terrein: dat van de consensus.

Als linksback Silvia Salis zondag Genoa verslaat van de coalitie van Giorgia, zal dat ook op psychologisch vlak een groot effect hebben. Het bereiken van het vereiste quorum bij de referenda op 8 en 9 juni blijft een uiterst moeilijke opgave, maar een hoge opkomst, tussen 35 en 40%, zou een politiek succes betekenen. De regionale verkiezingen volgend najaar beloven te eindigen met een bijna overweldigende overwinning voor het centrum-links. Als dit resultaat wordt bevestigd, kan het ook een impuls geven aan het bevestigingsreferendum over de hervorming van het rechtssysteem, waar geen quorum zal zijn. Alles bij elkaar genomen is rechts nog steeds erg sterk en de staatssecretaris weet dat zelf waarschijnlijk heel goed. Toch moet je peilingen altijd met een korreltje zout nemen, vooral in een periode van voortdurende en zeer snelle omwentelingen zoals deze. Maar dat betekent niet dat de kommen stil blijven staan. Het ongemak van FI ten aanzien van niet alleen de steeds radicalere standpunten van de Lega , maar ook de "Trumpiaanse" koerswijziging van de premier en van FdI is duidelijk.

Zolang immigratie het centrale politieke thema in Europa was, had centrum-rechts het eigenlijk makkelijk: de meerderheid was het grotendeels met elkaar eens en heel Europa had dezelfde standpunten. Nu die positie is ingenomen door het buitenlands beleid, de herbewapening en de betrekkingen met Trump, wordt alles veel moeilijker . De interne verdeeldheid neemt toe, de afstand tot Europa, die enkele maanden geleden nog nauwelijks merkbaar was, wordt zichtbaar groter. In een situatie als deze is het niet helemaal ondenkbaar om je de scheuring binnen rechts voor te stellen waar de familie Berlusconi soms bijna op hoopt: de splitsing van FI van de twee radicale partijen om met Calenda's Azione, met +Europa en misschien met Renzi 's IV, een echte centristische pool tot leven te wekken. Als het zo zou gaan, zouden alle kaarten van de Italiaanse politiek radicaal opnieuw moeten worden getekend.

Een centristische pool met een stemmenaantal van tussen de 12 en 15% zou automatisch de doorslaggevende factor zijn. Het project voor de hervorming van het kiesstelsel met een rijke meerderheidsbonus van meer dan 40% zou onmiddellijk verdwijnen: zonder dat centrum zou niemand de kiesdrempel bereiken. In werkelijkheid zou de politiek-tellurische omwenteling nog veel ingrijpender zijn. Zonder centrum aan de rechtervleugel zou zelfs Elly Schleins 'koppige , unitaire' vastberadenheid, dat wil zeggen de keuze om zich koste wat kost te verbinden met Conte's M5S, wankelen. Als een nieuwe kieswet de kiesdistricten zou afschaffen en er in feite volledig zou worden teruggekeerd naar evenredige vertegenwoordiging, zou deze wet niet meer nodig zijn. Maar zelfs met deze wet zou het spel in de kiesdistricten, met vier onderwerpen die in het spel zijn, veel opener en bijgevolg veel minder restrictief zijn.

Natuurlijk is dit voorlopig een fantastische horizon. Maar er zijn ook signalen die het minder tot een politieke fantasie maken: de dialoog tussen Azione en FI in Milaan, die, als hij tot een conclusie komt, heel andere gevolgen zal hebben dan een uitbreiding van het centrum-rechtse kamp naar Azione, wat ook moeilijk voorstelbaar is gezien de aanwezigheid van de Lega, die voor Calenda onacceptabel is. Maar de situatie in Campanië zou nog belangrijker kunnen zijn. Als De Luca besluit zich terug te trekken uit de PD en samen met Calenda een eigen kandidaat op te stellen, zal dat in feite een centristische pool zijn waar Forza Italia, en dan met name de zuidelijke partij, met enige, of minder uitgesproken, interesse naar zal kunnen kijken. Niet dat dit Elly Schlein's strijdplan is. Vandaag richt hij zich op de as met de 5S en de Avs, maar de situatie laat geen ander spelplan toe. Maar in een tijd die gekenmerkt wordt door aanhoudende aardbevingen op wereldschaal, is het niet uit te sluiten dat deze zich ook weerspiegelen in het interne kader, doordat er deuren opengaan die tot gisteren gesloten leken.

VAN

David Romoli