Links en Iran gezien vanaf de bank: een oude liefde keert terug

Over hetzelfde onderwerp:

Gezegend zijn de sociale netwerken, de grote ontgoochelingsmachine over het lot van de mensheid, die ons dagelijks alle spontane en typisch Italiaanse consensus voor tirannieën toewerpt, zolang ze maar dood roepen aan Amerika, aan het Westen, aan Israël, en dus ook aan ons. Gezegend zijn de talkshows, die in hun televisiewaanzin de oeroude tics van links naar boven halen, die al zeventig jaar hetzelfde zijn. Hier is Ginevra Bompiani die de beroemde morele superioriteit van Iran verheerlijkt en uitlegt dat de gevaarlijkste staat ter wereld "de theocratie van Israël" is. Hier is Rayhane Tabrizi, een Iraanse activist, die op La7 zegt dat "het regime in Teheran het Absolute Kwaad van het Midden-Oosten is", maar Angelo Bonelli snuift, rolt met zijn ogen en neemt het persoonlijk op alsof ze hem beledigd hebben: wat een overdrijving! Wat wil deze man weten? De Iraanse zaak was prima tot een maand geleden. Natuurlijk was het alleen oké van een afstandje, in de fantasieën van Instagram, in het bovarisme van Commitment, het afknippen van haarlokken, het plaatsen van linten en wapenschilden op de rode loper. Maar wee de dag als het regime serieus ten val wordt gebracht, en op de enige manier waarop het ten val kan komen.

Links en de realiteit zijn twee parallelle lijnen die elkaar nooit ontmoeten en in een breed veld verdwalen . Laat de morele politie jonge Iraniërs maar in vrede ophangen, het internationaal recht zal daarvoor zorgen, zeggen ze met een vingertje naar ons wijzend, die in plaats daarvan vertrouwen op het magnifieke en progressieve lot van de Mossad (die Khomeini al jaren geleden had moeten elimineren en als ze nu slaagt in de staatsgreep met Khamenei, beschouwen we dat slechts als een kleine wraak). Hier is een stortvloed aan berichten van degenen die er serieus van overtuigd zijn dat Iran slechts een manier is om de aandacht van Gaza af te leiden (de beroemde nucleaire omleiding), of van degenen die de invasie van Oekraïne en de aanval op de ayatollahs op hetzelfde niveau plaatsen ("wat is het verschil? Aangevallen-agressor, duidelijk, toch?"). En dit zijn dingen die niet door weglopers zijn geschreven, maar door redacteuren, universiteitsprofessoren, televisiepresentatoren. We kunnen sociale media nooit genoeg bedanken voor het feit dat ze ons dagelijks laten zien hoeveel mensen met hoogdravende leerstoelen en diploma's de grootste sponsor van internationaal terrorisme al een halve eeuw verdedigen, of spijt hebben van die enorme openluchtgevangenis die het Sovjetcommunisme was, omdat "het tenminste een alternatief voor het kapitalisme was" (we lezen dit ook in 2025). "Ze hebben het verhaal van de atoombom verzonnen om hen binnen te vallen!" Of: "Waarom zou Iran het niet mogen hebben?" en opnieuw: "Iran heeft Israël nog nooit met een wapen bedreigd", schrijft Rula Jebreal nu op grote hoogte, "het heeft nog nooit een vlieg kwaad gedaan". Maar in feite is het waar: er was geen behoefte om het wapen te specificeren toen Khomeini zei dat "de zionistische tumor voorgoed zal worden geëlimineerd", of Ahmadinejad, een groot voorstander van het nucleaire programma, uitlegde dat "Israël van de kaart zal worden geveegd". En wie weet hoe ze het zullen wissen? Met white-out? Photoshop? Destijds hadden we nog enige verbeelding.

De vernietiging van Israël, een aanhangsel van het Amerikaanse imperialisme, is altijd een vaststaand idee geweest, een oprechte roeping van de Islamitische Republiek. Maar tussen radicaal links en het Iran van '79 was het liefde op het eerste gezicht , met die verhitte berichten die Michel Foucault schreef voor de Corriere della Sera vanuit Teheran aan het begin van de Revolutie, in de hoop dat daar onder de ayatollahs de nieuwe "Oktober" geboren zou kunnen worden, de bevrijding van het kapitalisme, het einde van het corrupte en burgerlijke Westen. En het is deze oude liefde die altijd terugkeert, zoals de nog oudere liefde voor Rusland die nooit afneemt. Het was duidelijk na Oekraïne. Het was duidelijk na 7 oktober, met het gemak waarmee de zaak van Hamas en het idee van een heroïsch en legitiem verzet wortel schoten. Het is nu nog duidelijker, na de aanval in Iran, om een ​​van de meest haatdragende regimes ten val te brengen. Terwijl veel Palestijnen de straat op gaan om Hamas uit te roeien, en Iraanse hackers de bevolking uitnodigen om van het moment gebruik te maken en het regime omver te werpen, leggen wij hier op de bank uit hoe gelukkig ze zijn dat ze niet te maken hebben met het kwaadaardige kapitalisme dat hen onderdrukt.

We zouden Flaiano's oude aforisme moeten actualiseren: Italianen staan ​​altijd klaar om de winnaars te hulp te schieten, maar met veel Italianen die zeggen dat ze links zijn en altijd bereid zijn om tirannen te helpen (en natuurlijk in uitstekend gezelschap van CasaPound, Forza Nuova, enz.). Wij, dwazen, die onszelf hadden wijsgemaakt dat we het over bepaalde zaken nu bijna allemaal eens konden zijn: het historische, economische en morele falen van alle communisme, en de veroordeling van het radicale islamisme, de jihad, het internationale terrorisme dat niets te maken heeft met bevrijdingsstrijd. En in plaats daarvan werden die twee dingen precies een halve eeuw geleden aan elkaar gesmeed, in Khomeini's Iran, en van daaruit werden ze het nieuwe dogma van een steeds ouder wordende linkse beweging.

In 2010, nadat het Iraanse regime alle Holocaustontkenners had uitgenodigd naar Teheran voor een grote wereldwijde conferentie met een programmatische titel ("Hebben de Joden het allemaal verzonnen?"), interviewden ze Fidel Castro op Cuba: "Genoeg belasterd over de Joden," zei Castro, "de Joden hebben een veel moeilijker bestaan ​​gehad dan wij. Er is niets vergelijkbaars met de Holocaust, vertel dat maar aan Ahmadinejad, stop met het ontkennen van de Holocaust en het belasteren van de Joden." Vijftien jaar later, naar de maatstaven van vandaag, zou zelfs de Líder Máximo met argwaan worden bekeken. Te soft voor Israël. Een hervormer van de Democratische Partij.

Meer over deze onderwerpen: