Macron en Meloni kunnen elkaar niet uitstaan, maar ze liggen niet zo ver uit elkaar

Over hetzelfde onderwerp:

Hij vertegenwoordigt in haar ogen het perfecte beeld van alles wat zij niet kan verdragen. Zij vertegenwoordigt in zijn ogen het perfecte beeld van alles wat hij noodzakelijkerwijs verafschuwt. Hij is in haar ogen het ware symbool van alles waar ze, voordat ze op haar huidige plek terechtkwam, tegen vocht en waar ze nu minder tegen vecht. Zij is in zijn ogen het ware symbool van alles waar hij de laatste jaren tegen heeft gevochten en nu minder tegen vecht. Giorgia Meloni en Emmanuel Macron, die elkaar morgen in Rome ontmoeten, worden ertoe aangezet elkaar niet te begrijpen. Dat weten we. Ondanks de diplomatieke inspanningen die beide staven van tijd tot tijd leveren om het wantrouwen te temperen, blijft de onoverbrugbare afstand tussen de Italiaanse premier en de Franse president voortduren. Meloni kan Macron niet uitstaan, om zowel politieke als psychologische redenen. Macron is met zijn schaamteloze Europeanisme, zijn uitgesproken globalisme en zijn schaamteloze antipopulisme de perfecte weerspiegeling van waar Meloni's partij altijd voor heeft gestreden. En hoezeer dat in de loop van de tijd ook verandert, sommige tics zijn nog steeds aanwezig.

Macron is in de ogen van Meloni de anti-soevereinist bij uitstek, hij is het arrogante symbool van de Franse grandeur, hij is het zuivere beeld van de financiële wereld waar Meloni nog steeds afstand van probeert te nemen, ook al zit ook zij er nu tot aan haar nek in verzonken. Meloni kan Macron niet uitstaan. Zij vindt namelijk, net als veel andere premiers uit het verleden, dat Macron probeert Europa te gebruiken om zijn eigen belangen te verdedigen, dat hij altijd op zoek is naar manieren om misbruik te maken van de mazen in de wet die de nieuwe coördinaten van de wereldwijde wanorde creëren, en dat hij dat onrealistisch, misplaatst en onverantwoordelijk vindt. En dus is het Frankrijk van Macron in Meloni's ogen een land van valse vrienden, een land waar je op je hoede voor moet zijn, om redenen die meer prepolitiek dan politiek van aard zijn. Want Macron is voor Meloni uiteindelijk als een spiegel die haar herinnert aan alles wat was en alles wat is. Een gevaarlijke spiegel om voor te houden, want het is waar dat Meloni veel onaangename episodes met Macron in haar notitieboekje heeft staan ​​(de voormalige premier die Meloni ervan beschuldigt een regering te leiden die de rechten met voeten treedt, de voormalige minister van Binnenlandse Zaken die Italië ervan beschuldigt een land te zijn dat vreemdelingenhaat aanwakkert, de diplomatieke hinderlaag waarmee Frankrijk op de top in Borgo Egnazia afstand probeerde te creëren van Italië door te praten over abortus, de ontmoetingen van bereidwilligen die Meloni in de problemen brachten omdat ze de afstand die tussen Europa en Amerika bestaat inzake de kwestie van de verdediging van Oekraïne niet wilde vergroten). Maar het is ook waar dat Meloni weet dat het grootste probleem bij het observeren van Macron is dat zijn standpunten op de belangrijkste Europese economische en politieke kwesties dichter bij die van zijn terughoudende Franse bondgenoot liggen dan bij die van zijn theoretisch solide bondgenoot, de Lega Nord. Net als Macron beschouwt Meloni overheidsingrijpen in de economie niet als een taboe, zie het voorbeeld van de banken. Net als Macron steunt Meloni de Europese Commissie van Ursula von der Leyen. Net als Macron verzet Meloni zich tegen de tarieven van Trump. Net als Macron stemde Meloni vóór het nieuwe Europese Stabiliteitspact. Net als Macron stemde Meloni vóór het Pact voor Migratie en Asiel. Net als Macron probeert hij pragmatische oplossingen te vinden om te voorkomen dat de rechterlijke macht, in plaats van de politieke, het laatste woord heeft over het migratiebeleid. De rivaliteit tussen Macron en Meloni bestaat ook uit andere details, smakelijke details, en het wederzijds wantrouwen tussen Meloni en Macron wordt verzwaard door Meloni's poging om de leegte te vullen die Frankrijk in Afrika heeft achtergelaten (via Piano Mattei), door de poging om de Franse opmars in Libië te ontlopen (Eni is nog steeds een garnizoen), door de echte uitdaging die bestaat tussen Frankrijk en Italië op het gebied van Europese aantrekkelijkheid (in 2024 waren de directe investeringen in Frankrijk drie keer lager dan die in Italië) en door de niet eens al te impliciete poging om Macron niet te beschouwen als de leider van het gehele financiële, Europese, globalistische, internationalistische establishment dat in moeilijke tijden voor Meloni ook een uitlaatklep kan worden voor de complotgekte van de regering - als je in de problemen zit, ga dan naar complotto. Maar de beschrijving van het grote wantrouwen tussen Meloni en Macron zou onvolledig zijn als we niet ingaan op de (onjuiste) redenen die Macron ertoe aanzetten om Meloni te zien als een tegenstander waar hij op moet letten, in plaats van als een bondgenoot die hij voor zich moet winnen. Het punt is eenvoudig en van cruciaal belang om de onherstelbare aard van de relatie tussen de Italiaanse premier en de Franse president te begrijpen. Macron beschouwt Meloni als een afgezaagde kopie van Marine Le Pen en ziet in haar legitimiteit het risico van legitimatie van Le Pen. Macron is uiteraard niet het enige staatshoofd of regeringsleider in Europa die een dergelijk thema herkent. En ook al is het in mindere mate, zelfs in de ogen van de Spaanse premier, doet Meloni's politieke gezicht denken aan het dreigende gezicht van de Vox Brothers. Maar Macrons redenering is niet alleen kortzichtig. Hij brengt ook zichzelf schade toe. Want Macrons nauwelijks verborgen haat jegens Meloni geeft Meloni niet alleen de mogelijkheid om zich als slachtoffer te gedragen, maar is ook een haat die voortkomt uit een onjuiste overweging: Meloni staat gelijk aan Le Pen. De vergelijking tussen de twee vrouwen die symbool staan ​​voor de Europese soevereiniteit gaat om verschillende redenen niet op. Meloni, in tegenstelling tot Le Pen, heeft sinds haar aantreden in de regering een pro-Europese keuze gemaakt. Ze heeft de groep patriotten op afstand gehouden in Europa, ze heeft nooit fundamentele aarzelingen gehad over de verdediging van Oekraïne, ze heeft nooit de haren van het Poetinisme gestreken en vanuit Macrons perspectief vertegenwoordigt Meloni eigenlijk precies het tegenovergestelde van wat Macron wil aantonen. Meloni staat niet symbool voor het gevaar dat Le Penism aan de macht zou komen, maar voor de onvermijdelijkheid dat het soevereinisme zichzelf verloochent wanneer het aan de macht komt. Als Macron Meloni als symbool voor de giftigheid van het soevereinisme zou willen gebruiken, zou hij daarvoor een eenvoudige sleutel kunnen gebruiken die hij op anti-Lepeniaanse wijze kan inzetten: de demonstratie van het feit dat nationalisme giftig is, is te vinden in de parabel van Meloni, die gedwongen wordt haar geschiedenis te ontkennen om niet door de realiteit te worden beïnvloed. Ze worden gedwongen elkaar niet te begrijpen, ze worden gedwongen elkaar niet te begrijpen, ze worden gedwongen elkaar te wantrouwen. Maar als ze tegenover elkaar staan, weerspiegelen Macron en Meloni een Europa dat niet alternatief maar aanvullend is. Want met verschillende methoden en ideeën hebben ze een manier gevonden om hun landen te laten zien wat de juiste keuze is, wanneer ze zich op de gevaarlijkste kruispunten van onze hedendaagse tijd bevinden: nationalisme of europeanisme, populisme of pragmatisme, demagogie of realiteit.

Meer over deze onderwerpen: