Meloni heft de Sbarra op: breekt de driepunter en lanceert de Opa in het centrum. Spanningen in de Cdm op de ambassadeurs, Giorgetti's aanval.

Het is geen benoeming, maar een schot op de groene tafel van de politiek en de vakbond: Giorgia Meloni heeft de voormalige secretaris van de CISL, Luigi Sbarra, gekozen tot ondersecretaris voor het Zuiden (een delegatie die Raffaele Fitto naar Palazzo Chigi heeft gestuurd). En met één klap verbrijzelt de premier wat er nog over was van de "drievoudige" vakbondsvoorvechter en -antagonist in de centrumrechtse regeringen tijdens de Tweede Republiek: Cgil en Uil aan de ene kant, de CISL aan de andere. Sterker nog: met deze zet – "gedeeld met Matteo Salvini en Antonio Tajani" – probeert Meloni een weg voor zichzelf te banen in de katholieke kiezerskring via een organisatie met 4 miljoen leden (van wie velen zich in Campanië en Apulië bevinden, waar over een paar maanden de regionale verkiezingen plaatsvinden). Gigi en Giorgia, het verhaal van een jarenlange verstandhouding. De vakbondsvrouw vond in de vorige zittingsperiode in het geheim tijd om de toen nog eenzame leider van de oppositie in haar kantoor op de zesde verdieping van de Kamer te ontmoeten. En dan is er nog het recht in de regering: de onderscheidingen over de algemene staking van de Cisl, het ja van FdI bij de Cislina-wet over participatie.

Gigi en Giorgia, Giorgia en Gigi: hier staan ​​ze weer samen op het podium in februari vorig jaar, in het Auditorium della Conciliazione, te midden van wederzijdse complimenten, boeketten bloemen en knuffels. Sbarra ging twee maanden geleden met pensioen en zijn vervangster, Daniela Fumarola, is in de voetsporen van haar voorganger getreden. De benoeming tot ondersecretaris heeft een bijna cynische timing: het komt vier dagen na de referenda die door de Cgil waren voorgesteld (met de stilzwijgende instemming van de Uil) en die, zoals we weten, mislukten. Technisch gezien werd hij aangenomen "als onafhankelijke", maar als het de goede kant opgaat in deze twee jaar, wie weet of hij uiteindelijk bij de volgende verkiezingen niet de centristische tak van Fratelli d'Italia zal vormen, een ambitieuze versie van "partij van de natie". Het nieuws heeft de politiek en de vakbonden bereikt. De M5 spreekt over een "loyaliteitsbonus", de PD zegt nu te begrijpen "dat de CISL nee zegt tegen het minimumloon". De affaire, afgezien van de begrijpelijke uitbarsting van gal – Maurizio Landini en Pierpaolo Bombardieri werden verrast alsof ze worstelden met een onverwachte spit – heeft een eigen historische betekenis. We zijn gegaan van Franco Marini's pijp, zeer geliefd bij centrumlinks, naar Raffaele Bonanni's dialoog met de Cav. naar deze nieuwe benoeming, die van de voormalige jongen uit Locride, voormalig medewerker van Anas, die zich heeft aangesloten bij de ploeg van de regering-Fiamma. Het is de eerste feitelijke uitbreiding van de rechtse leider, na bijna drie jaar regering. "Met deze benoeming willen we de werkgelegenheid in het Zuiden uitbreiden." In zijn eerste officiële verklaring zei Sbarra het in één adem: "Dankzij de actie van de regering-Meloni heeft het Zuiden de afgelopen jaren duidelijke tekenen gezien van economisch, sociaal en werkgelegenheidsherstel."

Een kwestie van doelstellingen, zoals die gisterenochtend besproken door de premier en Mark Rutte, secretaris-generaal van de NAVO. Na het bereiken van 2 procent voor militaire uitgaven, is de leider van het Atlantisch Bondgenootschap, aan de vooravond van de top eind deze maand in Den Haag, teruggekeerd naar de doelstelling van 5 procent. Een lat die is berekend op 79 miljard euro (+ 34 miljard euro om de drempel van 3,5 te bereiken) tot 113 miljard (+ 68 miljard om die van 5 te bereiken). Normen om de Amerikaanse impulsen richting Europa, dat te veel wil en de NAVO weinig geeft, te beteugelen, normen die zelfs binnen de regeringscoalitie verschillende nuances kennen. Zozeer zelfs dat Matteo Salvini zijn hakken in het zand zet en duidelijk maakt dat het bereiken van de doelstellingen "jaren en jaren zal duren". De 2 procent is dus bereikt, voor de andere doelstellingen is er momenteel een mondelinge toezegging die naar uitstel ruikt. Het was desalniettemin een intense dag voor de premier: zoals Il Foglio had voorspeld, werd Marco Peronaci, de Italiaanse NAVO-vertegenwoordiger, benoemd tot ambassadeur in Washington (Alessandro Azzoni zal zijn plaats innemen). In Tokio was Mario Vattani, een zeer gewaardeerde diplomaat rechts, rechtstreeks aanwezig van de Expo in Osaka. Tajani en Salvini ontbraken in de Raad van Ministers. Maar Giancarlo Giorgetti had wel wat te zeggen over het pakket diplomatieke benoemingen dat aan de Raad van Ministers werd gepresenteerd, zonder de voorzitter van Farnesina. En inderdaad, ze werden niet allemaal aangenomen. De kantoren van Havana, Boedapest, Boekarest, Praag, de VN in New York en Buenos Aires blijven in het ongewisse... Voor velen, ongeacht de merites, is de aanval van de minister van Economie onderdeel van de gespannen verhoudingen tussen de Lega en Forza Italia, die over alles verdeeld zijn. Bijna zoals het CONI, dat over twee weken bijeengeroepen werd om de nieuwe president te kiezen ter vervanging van Giovanni Malagò. Wie stapte gisteren over de drempel van Palazzo Chigi in het gezelschap van de aftredende IOC-voorzitter Thomas Bach, vergezeld door de aankomend voorzitter Kirsty Coventry? De uitdaging voor de Olympische Spelen in Milaan-Cortina staat op het spel. Op de achtergrond de strijd om Palazzo H, in het voormalige Foro Mussolini.

Meer over deze onderwerpen: