Om Meloni bij de verkiezingen te verslaan, is de enige mogelijke optie het brede veld
(Ansa-foto)
de analyse
Er zijn minstens drie redenen, van buitenlands beleid, van economisch beleid en van politiek-institutionele aard, die de brede coalitie aan de linkerkant rechtvaardigen en opleggen
Over hetzelfde onderwerp:
Om in de huidige situatie een toekomstgericht politiek argument te kunnen maken, moeten we beginnen met een premisse. Met een meerderheidsverkiezingssysteem zoals het huidige is de keuze beperkt tot slechts twee alternatieven: de bestaande meerderheid bevestigen; of deze vervangen door de huidige oppositie, versterkt tot ze de verkiezingen wint. Standpunten van derde partijen bestaan niet en zijn onrechtvaardig.
Vanuit dit uitgangspunt moet, met het oog op de parlementsverkiezingen van 2027, de keuze worden gemaakt tussen het herbevestigen van de coalitie onder leiding van Giorgia Meloni en het zogenaamde brede kamp, dat momenteel bestaat uit de Democratische Partij, de Vijfsterrenbeweging en de Groen-Linkse Alliantie, uitgebreid met wat Goffredo Bettini "de tent" heeft genoemd, waar naar verwachting verschillende seculiere of katholieke partijen en verschillende burgerlijsten zullen zetelen . Dit zijn partijen die, in een puur proportioneel kiesstelsel, er de voorkeur aan geven en het recht hebben om onafhankelijk deel te nemen.
Van de twee opties is de meest ruime keuze de juiste. Drie redenen – buitenlands beleid, economisch beleid en politiek-institutioneel beleid – rechtvaardigen en dicteren dit. Op het gebied van buitenlands beleid bracht de verkiezing van Donald Trump een substantiële en zeer gevaarlijke verschuiving in de standpunten van de regering-Meloni teweeg. Tot dan toe had de volledige naleving van de pro-Atlantische standpunten van Joe Biden de misverstanden over Europese kwesties gecompenseerd, en met name de koelbloedigheid ten opzichte van elke suggestie om de integratieprojecten van de Europese Unie te bevorderen. Trump vertegenwoordigt een substantiële kloof tussen Europa en de Verenigde Staten en de noodzaak voor Europa om het integratieproces te hervatten en te versnellen. Italië kan niet stilzitten, maar Meloni kan zich niet van Trump distantiëren. Dit heeft ertoe geleid dat Italië uit alle belangrijke Europese dossiers is verdwenen en dat de betrekkingen met onze belangrijkste partners, te beginnen met Frankrijk en Duitsland, zijn afgekoeld. Deze situatie is bijzonder ernstig wat betreft de defensie-uitgaven. Schleins oproep om de uitgaven te verhogen in lijn met de voortgang van de opbouw van een gemeenschappelijke Europese defensie is terecht. Maar op dit vlak kan Meloni's Italië zeker niet dichter bij Europa komen, omdat het zich dan van Trump zou distantiëren. De Italiaanse economie stagneert al sinds begin jaren 2000; het inkomen per hoofd van de bevolking is gedaald ten opzichte van andere eurolanden; de productiviteit stagneert. De crisis van 2008 trof Italië bijzonder hard. Pas na Covid trad een krachtig herstel op, geholpen door het overheidstekort. Maar nu staat het land weer stil: het inkomen groeit niet, de industriële productie daalt en de koopkracht van de lonen daalt. Zelfs het Nationaal Herstel- en Veerkrachtplan (NRRP), onderhandeld en uitgevoerd door de regering-Conte, maar beheerd door de huidige regering, heeft de economie niet nieuw leven ingeblazen. Deze situatie is op de lange termijn onhoudbaar vanwege de sociale gevolgen. Er is een nieuwe regering nodig die inkomens- en productiviteitsgroei centraal stelt in haar beleid en economische beleidsinstrumenten definieert om dit doel te bereiken. Ook het beheer van de overheidsfinanciën moet worden herzien. Voorzichtigheid van de minister van Economische Zaken is niet voldoende; een grondige begrotingsherziening is nodig om ruimte te maken voor effectievere sociale uitgaven en tegelijkertijd potentiële groeiondersteuning via overheidsinvesteringen. De economie is grotendeels in gebreke gebleven; er is een andere koers nodig. De derde kwestie betreft de politieke en institutionele situatie. Deze meerderheid gedijt op conflicten tussen instellingen, zoals blijkt uit de relatie met de rechterlijke macht. Het is een ongezond klimaat dat doet denken aan Polen en Hongarije, en nu ook aan de Verenigde Staten. Italië heeft een coalitie nodig die institutionele conflicten kan temperen en een einde kan maken aan de angst om de grondwet te wijzigen.
Daarom moet er een breed veld worden opgebouwd. Dit vereist geduld en de bereidheid om de dialoog aan te gaan.
Meer over deze onderwerpen:
ilmanifesto
