Tegen het fanatisme dat zowel Israëliërs als Palestijnen onderdrukt

Over hetzelfde onderwerp:

Wij publiceren de toespraak van Gad Lerner op het podium van de demonstratie georganiseerd door Pd, M5 en Avs tegen de oorlog in Gaza in Rome, Piazza San Giovanni, zaterdag 7 juni.

Met onvergeeflijke vertraging worden zelfs de leiders van westerse landen zich bewust van het bloedbad dat zich al twintig maanden in Gaza afspeelt. Overweldigd door de verontwaardiging van de publieke opinie kunnen ze hun blik niet meer afwenden. Als ze tot gisteren zwegen, als ze nog steeds sancties weigeren tegen een Israëlische regering die openlijk heeft getheoretiseerd wat ze aan het doen is, namelijk de vernietiging van Gaza, dan komt dat doordat ze gedreven werden door een onuitsprekelijke berekening: laat ze de klus maar klaren, het is een smerige klus, maar ze doen het ook namens ons allemaal, westerse nationalisten. Een berekening die zowel onjuist als cynisch is, en die onze beschaving in barbarij zou veranderen.

Laat ik eerst zeggen: nee, niet in onze naam. Voldoende medeplichtigheid aan deze misdaad, ons in woorden distantiëren is niet genoeg. En nog minder zouden we moeten zeggen dat dit gebeurt in naam van de verdediging van de Joden, dit vuile werk van het afslachten van Gaza en het annexeren van de Westelijke Jordaanoever om de geboorte van een Palestijnse staat onmogelijk te maken. Wij zijn kinderen en kleinkinderen van families die hier in Europa zijn uitgeroeid. We voelen ons uiteraard onlosmakelijk verbonden met het lot van Israël, ook al zijn we Italiaanse staatsburgers. Op de ochtend van 7 oktober 2023 herbeleefden we de nachtmerrie van de militaire razzia waarbij burgers, waaronder vrouwen en kinderen, één voor één werden gevangengenomen of gedood .

Vanaf dit grote plein wil ik mij dan ook richten tot de kleine Italiaanse Joodse gemeenschap, waarvan ik deel uitmaak: ik heb dezelfde kwelling gevoeld als u. We waren doodsbang toen we iemand 7 oktober hoorden omschrijven als een partijdige actie. De partizanen hebben nog nooit iets soortgelijks gedaan. Laten we eerlijk zijn, wie Hamas prijst, lastert het Verzet . Hun ideologie van martelaarschap, die het bloedvergieten van de bevolking van Gaza verheerlijkt als een noodzakelijk offer om als beloning het land te verkrijgen dat ons toebehoort op grond van goddelijk recht, is de blasfemie die een realiteit van het tegenovergestelde teken verhult: deze tienduizenden doden in twintig maanden zijn het ergste ongeluk dat het Palestijnse volk in een eeuw van conflict is overkomen.

Maar het is juist om al deze redenen dat Israël niet in de val had mogen trappen die Hamas voor hen had opgezet en dat het ten prooi had moeten vallen aan een waanzin van almacht, gevoed door de illusie dat militaire superioriteit voldoende is om alles te veroveren.

We weten dat dit verhaal niet op 7 oktober begon. De ochtend na dat bloedbad wist de Israëlische krant Haaretz al wat ze schreef: de verantwoordelijkheid voor deze ramp ligt bij Benjamin Netanyahu , leider van "een regering van onteigening en annexatie". De militaire bezetting van de Palestijnse gebieden duurt al meer dan een halve eeuw. Een bezetting die niet alleen het lijden van degenen die haar ondergaan, heeft bestendigd, maar die zich als een virus heeft geïnoculeerd en hen heeft gedegradeerd in de instellingen en mentaliteit van de bezetters.

Dit verklaart ook de verergering, de wreedheid van deze oorlog; het fanatisme van twee heersende groepen die steeds meer op elkaar lijken: "Van de Jordaan tot de Middellandse Zee is Israël Joods land omdat het in de Bijbel staat", zeggen sommigen. "Van de Jordaan tot de Middellandse Zee zal Palestina volledig islamitisch worden", antwoorden de anderen. En toch hebben we het over twee hoogontwikkelde volkeren, niet over holbewoners. Decennia lang is hun een absolute scheiding opgelegd, een noodzakelijke voorwaarde om de ander te verwerpen, om hen te ontmenselijken, om hen tot voorwerp van collectieve straf te maken.

De fanatici zijn aan de macht, maar hebben geen rationele oplossing voor te stellen . In de hele regio leven ongeveer zeven miljoen Israëlische Joden en zeven miljoen Palestijnse Arabieren die nergens anders heen kunnen. Een massamoord of totale deportatie van een van de twee volkeren is niet alleen crimineel, maar ook onwaarschijnlijk. Coëxistentie is de enige rationele oplossing .

We leven vandaag de dag in een paradox. Israël domineert militair, pleegt oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid, vertrouwt zijn lot toe aan een permanente staat van oorlog, en toch voelt het de teloorgang van niet alleen zijn reputatie, maar ook zijn veiligheid .

Wij Italiaanse Joden die de straat op gaan en oproepen ondertekenen tegen etnische zuiveringen, voor de erkenning van de staat Palestina – we noemen onszelf Mai Indifferenti, Joodse stemmen voor vrede en Laboratorio ebrei antirazzista – vormen een minderheid in onze gemeenschappen. Misschien noemen ze ons verraders omdat in oorlogstijd het gevoel van verbondenheid altijd de overhand heeft, maar wij voelen de urgentie, samen met veel Israëlische burgers, om Israël te verdedigen tegen zichzelf, tegen de schade die het zichzelf en anderen toebrengt.

De persoon die met u spreekt is een zionist. Verplaats u in mijn schoenen, de familieleden die niet konden emigreren naar de plek waar mijn ouders geboren zijn, werden uitgeroeid . Zionist staat niet gelijk aan fascist en staat niet gelijk aan moordenaar. Het is triest om dit na een leven van militantie naast mijn Palestijnse broeders weer te moeten herdenken. Het valt niet te ontkennen dat het criminele optreden van de oorlog in Gaza een atavistische haat tegen de Joden aanwakkert . U bent terecht beledigd wanneer u de beruchte beschuldiging van antisemitisme op instrumentele wijze naar uw hoofd geslingerd hoort worden. Netanyahu heeft ons dit ook aangedaan: hij maakt zich op een beledigende manier meester van de herinnering aan de Shoah in een ijdele poging zichzelf een moreel veilig heenkomen te verschaffen; en zo brengt hij velen ertoe te zeggen: "Genoeg, deze Joden hebben genoeg van de Shoah."

Denk eens aan wat twee vrouwen die de hel van Auschwitz hebben overleefd, zoals Liliana Segre en Edith Bruck, zich zouden moeten voelen. Iedereen daar eist dat het woord genocide uit hun mond komt, anders zou de afkeer die ze herhaaldelijk voor Netanyahu hebben uitgesproken, niet geldig zijn. Wie zich inzet voor vrede, respecteert de gevoeligheden van anderen.

De kracht van dit democratische plein zal goed benut worden als u ons helpt de ontmoeting tussen Israëlische en Palestijnse dissidenten te bevorderen, zij die weten dat Shoah en Nakba synoniem zijn; dissidenten vormen een levende kracht in beide samenlevingen, het enige tegengif tegen de beangstigende effecten van nationalisme en fundamentalisme.

Kort voor zijn dood schreef Primo Levi: “Het is noch gemakkelijk noch aangenaam om deze afgrond van het kwaad te peilen, en toch denk ik dat het moet gebeuren, want wat gisteren mogelijk was om te plegen, kan morgen opnieuw worden geprobeerd, kan onszelf of onze kinderen betreffen.”

En op degenen die hem vroegen waarom niemand in Duitsland reageerde tijdens de voorbereidingen van de uitroeiing, antwoordde Primo Levi: "De meeste Duitsers wisten het niet omdat ze het niet wilden weten, of liever gezegd, omdat ze het niet wilden weten." Zelfs vandaag de dag zijn er veel mensen die het niet willen weten, of liever gezegd, die het niet willen weten . Wij zijn hier omdat we zien en we kunnen niet zwijgen.

Meer over deze onderwerpen: