Van Gay Pride tot de Liga: Mussolini's derde leven, de rusteloze kleinzoon van de eeuw

Het is moeilijk uit te leggen en onmogelijk te begrijpen waarom Alessandra Mussolini zich bij de Liga aansloot. Het heeft geen zin om vast te houden aan het feit dat hij vijf jaar geleden, na twee seizoenen van "Dancing with the Stars", aankondigde dat hij definitief stopte met de politiek. Het spreekt voor zich dat ze, nadat ze haar roeping als schilder had ontdekt en een pizzeria had geopend, werd herkozen als lid van het Europees Parlement voor Forza Italia. Maar na de dood van Berlusconi liepen de zaken blijkbaar niet meer zoals gepland.

Tegenwoordig is de postpolitiek, met name in Italië, vol mysteries die tegelijkertijd glorieus, opvallend en ongepast zijn. Maar het is nog moeilijker om de komst van Salvini en generaal Vannacci in de partij te begrijpen, gezien het voorlaatste keerpunt voor Alessandra, die in 2023 een verrassende maar gedurfde voorvechtster van de LGBTQ+-wereld werd, tot het punt dat ze in Straatsburg de pas boycotte die haar verplichtte zichzelf te definiëren volgens de binaire classificatie.

Nadat ik alle mogelijke bloemen en grasveldjes aan de rechterkant van dit ongelooflijke stadje heb rondgehangen, is het onweerstaanbaar om terug te gaan naar een fotoshoot in de tuinen van Palazzo Brancaccio. Bijgestaan ​​door een horde beeldmakers, visagisten en haarstylisten, presenteerde Mussolini zichzelf als getuige van Gay Pride en de Zan-wet in een strak blauw pak en met duidelijk zichtbare regenboogkleurige vleugels. Het zou niet respectloos moeten klinken om in haar de politieke en existentiële trekken van de vlinder te vinden, in de zin van een flamboyante en rusteloze veranderlijkheid, maar tegelijkertijd altijd goed geleid tussen instinct, sluwheid, frustratie, genereuze drijfveer, duidelijke brutaliteit en een zorgvuldige positionering op de aandachtsmarkt.

Actrices hebben dat tenslotte - ze worden zo geboren - en zij heeft, naast een dubbele afstamming van de Duce en van de familie van Sophia Loren , ook een diploma geneeskunde. Als zeer jonge vrouw, zo blijkt, nam ze een plaat op in Japan en verscheen vervolgens op de cover van Playboy, waar de onvoorzichtige Bossi, in een tijd vóór het seksisme, haar in 1992 zonder aarzelen in het parlement verwelkomde als een "edelachtbare met haar tieten bloot". Zijn kandidatuur, van biologische aard, was een idee van Fini , die destijds ver verwijderd was van enig revisionisme. Met veel stemmen verkozen in de MSI, was ze vervolgens in Napels tegenkandidate van Bassolino , die ze op tv ervan beschuldigde ongeluk te brengen door veel te valsspelen. Ze begreep al snel dat een zeker theatraal plebejanisme, gecombineerd met een buitengewoon grote moed, haar zeer van pas zou komen in de op handen zijnde Tweede Republiek.

En zo was het ook, maar hij kon noch het gezag, noch de onderdanige respectabiliteit van Fini verdragen, die hij minachtend "Filiberto" begon te noemen. Toen hij fascisme ging omschrijven als "het absolute kwaad", ontstak ze in woede. Ze verliet de partij en begon te zwerven in de onbekende wereld van extreemrechts; totdat Berlusconi , die haar geducht vond, haar in zijn huis verwelkomde. Laten we zeggen dat het bij Forza Italia nooit duidelijk was wat de politieke lijn of zelfs de boodschap was. Maar dat maakte nu niet zoveel meer uit, want het personage had haar ware roeping bereikt: de grandioze koningin van de televisie-crashshow, onmisbaar bij de casting en garant voor kijkers die het risico liepen slaperig te worden. Iedereen betaalde de prijs: Sgarbi , Luxuria , kletsende imams en arrogante immigranten, plus een oneindig aantal gasten, van wie sommigen live werden bedreigd met "Ik geef je nu een pizza!", en die alle publieksrecords verbraken op Porta a Porta tijdens een duw- en trekpartij met minister Belillo. En dit alles parallel aan de bloedtesten op de persconferentie, de hongerstaking in een karavaan, de schapen die naar de poorten van Rai werden gebracht, de radiokreet van “Forza Gnocca”, de euro-absorberende tamponbelasting voor Gentiloni , de “Ciao Nonno!” t-shirts. en de “Blijf kalm, mijn reet!” een hoesje voor een mobiele telefoon, evenals een reeks familieperikelen die, zoals zoveel andere gebeurtenissen, een ruimte in beslag zouden nemen die ze misschien niet verdienen. Misschien is het wel zo dat het openbare leven hier feitelijk van leeft. Daarom is het ook in de Liga zeker dat Alessandra zich op extravagante en schaamteloze wijze zal blijven vertonen, tot grote vreugde van haar publiek.