Cholito Simeone, een dankbaar hart: de jongen die begreep wat ware rijkdom is

Ah, maar ze is er niet stiekem vandoor gegaan, zonder afscheid te nemen, zoals Ademola Lookman. Dus dankbaarheid is er nog steeds, in het groteske circus van het voetbal. Gelukkig maar. Gisteren nam Giovanni "Cholito" Simeone afscheid van Napoli om zich bij Torino te voegen. Hij deed dat met een prachtige post, vooral vanwege de zorg die hij eraan besteedde. Ook warme beelden en de juiste muziek: 'Again' van Pino Daniele, die herinnert aan de slogan van de vierde Scudetto en zijn bestemming: weer op pad. Nog steeds op pad. In werkelijkheid verlaat hij Napels nooit. "Napoli zal altijd bij me zijn, waar ik ook ga. Nu begrijp ik het toen ze me vertelden: in Napels huil je twee keer..." Hij speelde, als Argentijn, in Diego's slaap; hij scoorde Liverpools eerste Champions League-doelpunt, een jeugddroom getatoeëerd op zijn arm; hij vierde twee Scudetti, waaraan hij met cruciale doelpunten (Milaan, AS Roma) bijdroeg. Unieke emoties. "Ik heb geprobeerd alles wat jullie voor me hebben gedaan, terug te geven."

Simeone is nooit een consistente basisspeler geweest. Lookman, die als een flits in de Premier League arriveerde en vertrok als winnaar van de Afrikaanse Ballon d'Or, had meer te danken gehad. En Koopmeiners ook. Ze begrepen niet, zoals Ciro Mertens, dat het niet contracten zijn die je rijk maken, maar de menselijke relaties die je aan een ervaring ontneemt. Hiervoor bedankt Cholito iedereen ("fysio, magazijnmedewerkers, koks...") en natuurlijk de fans: "Zonder jullie is Napoli Napoli niet. Jullie Napolitanen laten mensen verliefd worden op Napels. Jullie zijn bijzonder. Dank jullie wel, dank jullie wel, dank jullie wel." Drie keer. Daarna vertrok hij naar Turijn, een stad vol ondankbare harten. Maar Cholito's hart is een andere wereld.