De Coni heeft zijn eigen vaste punt, Carlo Mornati

Over hetzelfde onderwerp:

De man die roeide op de zijtak van het Comomeer die naar het zuiden afbuigt, roeide tot voor kort met dezelfde regelmaat op het water van de Tiber. Carlo Mornati, sinds maart 2018 secretaris-generaal van de Coni, bezoekt nu vaker het zwembad en de fitnessruimte van de Aniene, de sportclub, maar ook die van Malagò , die na zijn vertrek bij de Coni wellicht terugkeert als voorzitter . Aan de andere kant is Carlo Mornati, zelfs nu hij de 50 gepasseerd is, de fitste van de medewerkers van Palazzo H, dankzij de sport: zwemmen, tennis, golf (hij was ook commissaris na het overlijden van Franco Chimenti). De vrouwelijke kant voegt eraan toe dat hij ook de knapste is, maar dat doet er niet toe. Over één ding zijn ze het allemaal eens: hij is een man met grote talenten die van de Olympische voorbereiding zijn missie heeft gemaakt, zozeer zelfs dat hij de meest succesvolle secretaris-generaal in de geschiedenis van de Coni is geworden, en die naast de medailles van de officiële Spelen ook die van de Jeugdspelen heeft toegevoegd, die de toekomst vertegenwoordigen. Op zijn Instagram-profiel definieert hij zichzelf met een zekere ironie: "Een leven op de Olympische Spelen zonder een gouden medaille te winnen." Hij eindigde in Sydney met zilver van de vier zonder, maar op de WK's behaalde hij 2 gouden, 3 zilveren en 3 bronzen medailles. Kortom, hij heeft helemaal niet geroeid .

Australië was al een passie van hem; hij schreef er zijn scriptie voor zijn rechtenstudie aan de Katholieke Universiteit van Milaan en ging er vervolgens naartoe om zijn studie te vervolmaken met een masterdiploma aan de Technische Universiteit van Sydney. Dat maakt hem perfect tweetalig. Sinds zijn toetreding tot de raad van bestuur van Coni in 2005 heeft hij het paleis nooit verlaten. Hij werd eerst plaatsvervanger van Roberto Fabbricini en vervolgens secretaris-generaal onder Giovanni Malagò. Als atleet (4) en manager heeft hij deelgenomen aan 13 edities van de Spelen en vanuit Sotsji is hij hoofd van de missie van de Italiaanse delegatie . Sinds februari van dit jaar is hij ook secretaris-generaal van de Europese Olympische Comités, unaniem gekozen. Franco Carraro heeft al aangegeven dat hij hem in die functie zal bevestigen als hij wint. De andere kandidaten zouden er goed aan doen hetzelfde te doen, want competentie is altijd een meerwaarde geweest. Bovendien moet de keuze volgens de wet vallen onder een van de 165 Coni-medewerkers en is het niet mogelijk om er een buiten te zoeken. En met zoveel competentie op dat gebied is er maar één andere persoon .

Trots van Lecco en al jarenlang atleet bij de Canottieri Moto Guzzi, een club die 16 Olympische medailles heeft gewonnen, een wonder voor een stad met 10.000 zielen, heeft hij een broer, Niccolò, acht jaar jonger, die net als hij roeide (vierde in Londen), maar die van doping werd beschuldigd en pas volledig werd vrijgesproken nadat hij de Spelen van Rio had verloren. Het was een smerige truc tegen degenen die de Federatie hadden durven bekritiseren. Toen de naam van zijn broer bekend werd, bood Giorgio zijn ontslag aan bij de CONI, die het terecht afwees. Dit onderstreept het kaliber van de persoon die, ondanks zijn uitstekende relaties met de Liga, zich altijd heeft proberen te onthouden van de politieke spelletjes die de sport omringen. Degenen die met hem in botsing zijn gekomen, zeggen dat hij een ietwat gesloten karakter heeft en de empathie mist die nodig zou zijn in een functie als de zijne. Hij heeft niet genoeg geleerd van de tijd die hij met Malagò heeft doorgebracht . Maar iedereen is het erover eens dat hij een superprofessional is, een belangrijke figuur voor de Olympische toekomst van onze sport. Bijna essentieel om de roem op de Spelen te blijven vergaren.

Meer over deze onderwerpen: