De formidabele jongens van het Italiaanse tennis op Wimbledon

Wimbledon. Het is het Wimbledon van de verrassingen, van de topfavorieten die één voor één vallen, nog nooit eerder zo veel in de eerste week van het toernooi, zowel bij de mannen als bij de vrouwen. Maar het is ook en vooral het Wimbledon van de Italianen, van Jannik Sinner, Flavio Cobolli en Lorenzo Sonego, van de drie jongens die met hun overwinningen op zaterdag in de derde ronde van het kampioenschap de gratie van het Italiaanse tennis hebben bevestigd en een nieuw record hebben gebroken: voor het eerst in de geschiedenis heeft een Italiaans trio de achtste finales van de Grand Slam in Londen bereikt.

"Eerst ontmoette ik Richard Evans (een grote Britse tennishistoricus en journalist, opgenomen in de International Tennis Hall of Fame in 2024, red.) en hij vroeg me: 'Maar wat gebeurt er in Italië dat jij overal domineert?'. En ik antwoordde: 'Beste Richard, maak het je gemakkelijk, want we zijn nog maar net begonnen'", vertelde Paolo Bertolucci, een legende van het Italiaanse tennis, een van de vier musketiers die in 1976 de beroemde Davis Cup wonnen en winnaar van twaalf dubbeltitels, allemaal samen met Adriano Panatta, aan Il Foglio. "We hebben de periode van de Zweden, de periode van de Australiërs, de periode van de Amerikanen en die van de Spanjaarden meegemaakt, en bovenal, nu is het onze beurt, dus laten we van dit moment genieten", benadrukt Bertolucci.

In het toernooi waar de "herbivoren" Lorenzo Musetti en Matteo Berrettini respectievelijk de halve finale van 2024 en de finale van 2021 hier op de All England Lawn Tennis and Croquet Club verlaten, komen Cobolli en Sonego binnen: het is een estafette, een voortdurende wisseling. "Ja, het is allemaal heel mooi. Afgezien van Sinner, die een schitterende constante is, wisselen de acteurs: er zijn geen Musetti en Berrettini, die onze andere twee spitsen op gras hadden moeten zijn, en Cobolli en Sonego verschijnen. Zonder de uitstekende prestaties van Luciano Darderi en Mattia Bellucci te vergeten", zegt Bertolucci tegen Foglio, waarna hij eraan toevoegt: "Het is een bijzonder gelukkig moment, ook omdat we niet alleen op één speler vertrouwen: er is een beweging die hoop geeft en ik geloof dat we de komende jaren aan de wereldtop zullen staan. Het is nu al moeilijk genoeg dat er geen Italiaan in de eindfase van een groot toernooi staat." De resultaten van vandaag beginnen van ver, met een gerichte planning op federaal niveau en daarbuiten. "Er zijn serieuze programma's opgezet met teams die hebben gewerkt en de ietwat provinciale mentaliteit van het Italiaanse tennis hebben veranderd. Tennis is per definitie een internationale sport, omdat je 95 procent van het jaar in het buitenland speelt. We hebben hard gewerkt om de mentaliteit te veranderen, maar nu zijn we op de goede weg", zegt Bertolucci, die vanwege zijn kristalheldere talent de bijnaam "gouden arm" kreeg.

De voldoening voor het Italiaanse tennis komt voort uit zowel het mannen- als het vrouwentennis. "Jarenlang leefden we van het vrouwentennis, met Flavia Pennetta, Roberta Vinci, Francesca Schiavone: nu is het ook tijd voor de jongens, en gelukkig maar. Fabio Fognini was degene die de toon zette, hij zette de toon", zegt de Italiaanse tennisser. Paolo Bertolucci's Wimbledon was heel anders "omdat het veel sneller tennis was, de banen waren sneller, de ballen waren sneller. We speelden op Superga-schoenen met sinaasappelschilzolen en op gras was het al een hele prestatie om overeind te blijven", herinnert de tennisser zich, die in 1973 de kwartfinales bereikte op Roland Garros, de halve finale op het Internationaal van Rome en de twaalfde plaats op de ATP-ranglijst, zijn beste klassering. "Nu is het anders, voorheen was serveren en volley verplicht, nu als je het doet, is er geen wedstrijd. Het is praktisch een snel cement geworden, laten we het zo zeggen", benadrukt Bertolucci. De sfeer is echter altijd hetzelfde. "Je rijdt links, je drinkt thee om vijf uur en Pimm's. Maar bovenal speel je op gras en daarom is het speciaal", zegt Bertolucci, voordat hij besluit: "Er is een traditie die in stand wordt gehouden. Je moet minstens één dag in je leven naar Wimbledon komen."

Meer over deze onderwerpen: