Een zomer vol zorgen en transfermarkt

Over hetzelfde onderwerp:

Beste zomer, ik schrijf om mezelf wat af te leiden. Het transfernieuws komt in groten getale binnen en rechtvaardigt duizend acrobatische dromen. Iedereen is op zoek naar grote, ongeremde spitsen, met de eeuwenoude gewoonte om ballen met krachtige stoten te koppen en tegelijkertijd te wiegen als bloemen in de wind. Sterk en licht, dus. Een van hen, Lukaku, brak zijn been voordat hij überhaupt begonnen was. Kijkend naar hem op foto's en wat trainingsbeelden, leek hij nog imposanter en opgeblazener. Misschien was het dat, of een natuurlijke aanleg vanwege zijn leeftijd, of het lot, wie weet. In Rome raakte ondertussen een speler die helemaal niet opgeblazen was, Bailey, geblesseerd zonder er al te veel moeite voor te doen. Ik vraag me af hoe iemand er überhaupt aan kan denken om zo'n speler te kopen, constant geblesseerd, zonder de gevolgen te overwegen. Gasperini wordt boos als hem gevraagd wordt naar de transfermarkt, en zijn gezicht spant zich, zijn glimlach vervaagt onder vlammende ogen. Hij heeft direct een sterk team nodig; Hij kan zich niet eens voorstellen om langzaam te beginnen en dan weer oude, onaangename opmerkingen te horen. Ik denk dat dat begrijpelijk is.

Maar er is nog tijd, lieve zomer, een dag of tien om het te repareren, en dan ligt de transfermarkt stil. Intussen lees ik over deze nieuwe rage, die van een klein Chinees poppetje genaamd Labubu, dezelfde spelling als Lukaku (even terzijde). In tegenstelling tot de spits, die desondanks prachtig is in zijn oneindige formaat, is de kleine Labubu niet knap. Hij wordt online beschreven als een object met een alternatieve, gothic charme, en wat dat dan zou kunnen betekenen, is absoluut niets. Toch staan ​​mensen in de rij om hem te kopen, zelfs in de zon. Als ik probeer te speculeren over de reden voor zijn succes, kan ik die niet meteen vinden. Maar als ik het rationaliseer, denk ik dat het komt doordat hij rusteloosheid zo goed verbeeldt.

Hier, lieve zomer, is dezelfde angst die ons in zijn greep krijgt wanneer je voorbij bent en we terugkeren naar ons gewone leven, zonder zwemmen in de zee of wandelen in de bergen. Die angst waar we voor zouden moeten vluchten, maar die ons in plaats daarvan aantrekt, als geweld, een geschreeuwd woord, een duister of gewoonweg fout verhaal. Labubu, net als de rusteloze Lookman (op de foto van Getty Images), klein, ja, maar met een "splijtende" glimlach, zoals de arme Bova zou zeggen. Hij dacht dat zijn club hem te koop zou aanbieden, net als elke andere Labubu, zich de rij voor zijn winkel voorstellend. Hij stelde zich voor dat hij doelpunten scoorde voor nieuwe shirts en binnen nieuwe grenzen. Hij stelde zich voor dat hij, als het kleine poppetje, aan de rugzak van een jonge ster hing. Hij bevond zich alleen, in Zingonia, moeizaam handtekeningen uitdelend, midden in eenzame trainingssessies, met de brutaliteit van iemand die probeerde genoeg te zeggen, om vervolgens zijn woorden weer in te slikken, zoals precies een jaar geleden was gebeurd. Die essentiële schaamte opwekkend die tegenwoordig zo in de mode is. En gelukkig schrijf ik je, lieve zomer, zodat ik mezelf een beetje kan afleiden. In de hoop dat mijn angst op die manier verdwijnt.

Meer over deze onderwerpen: