Hulk Hogan is dood: Probeer dit alsjeblieft NIET thuis

Het geheugen bedriegt ons soms. Het laat ons geloven dat bepaalde dingen er altijd al zijn geweest, of het wekt de illusie dat bepaalde dingen er niet altijd zijn geweest en dat we er misschien wel een heel kleine invloed op hebben gehad. Neem bijvoorbeeld het bordje " Probeer dit alsjeblieft NIET thuis" op tv tijdens worstelprogramma's . Misschien is het er altijd al geweest. Misschien ook niet. Iedereen die de uitzendingen van de wedstrijden heeft gezien, heeft het ongetwijfeld gezien. En de kans is groot dat ze dachten dat als ze dat bordje zagen, dat kwam doordat ze er zelf op de een of andere manier aan hadden bijgedragen dat het als een opgelegd bordje overkwam.

Dat waren de dagen dat Engels nog enigszins een mysterie was, maar dat schrift was makkelijk te begrijpen. En nog makkelijker: hele generaties kinderen, die tot dan toe getuige waren geweest van oma-achtige euforie over schurken die elkaar met bokshandschoenen sloegen, vonden die gespierde, met olie doordrenkte mannen onweerstaanbaar. Ze sloegen elkaar niet alleen, maar gebruikten alles om te voorkomen dat de persoon voor hen opstond. Je kunt als kind nooit slim genoeg zijn. Maar ach, sommige dingen waren nog nooit eerder gezien, en wat verboden is, is altijd interessanter en aantrekkelijker dan wat wel is toegestaan.

Natuurlijk was het voor al die kinderen duidelijk dat wat er op tv werd getoond, op de rand van de realiteit stond, dat het onwaar was. Maar het was toch oké. En we fantaseerden over hoe het zou zijn om die dingen te doen, die we op tv zagen.

Van de vele ringside hustlers was de kleurrijkste van allemaal een blonde man met een krulsnor, gespierde spieren en een badmeesterbruine huid zoals in Riccione, maar die, als hij dronken was, zijn vest scheurde . En als hij zijn vest scheurde, was dat voor iedereen een ramp. Die kerel heette Hulk Hogan , en hij was goed voor die rockalbumhoezen naast de stereo in de woonkamer. Hij was Amerika. Veel beter dan Michael Knight, MacGyver of de badmeesters van Baywatch, hij kon in het A-Team zitten en ernaar streven om met Pamela Anderson aan de slag te gaan. Het waren vreemde tijden.

En dat schrijven, Probeer dit alsjeblieft NIET thuis , leek een onrecht.

Daarom hadden wij geen respect voor haar.

Want, het moet gezegd worden, we hebben allemaal wel eens geprobeerd te doen wat Hulk Hogan deed. En vaak met een ongelukkige persoon, of een vriend die net zo dom was als wij.

Ik heb een paar keer geprobeerd Hulk Hogan te zijn. Eén keer, een goede vriend van me van toen, en nog steeds, en ik heb mezelf bijna vreselijk bezeerd. We klommen de leuning op en begonnen op elkaar te springen. Het was tientallen minuten lang absoluut hilarisch. Toen klom hij met nog meer energie omhoog, de leuning begaf het, hij kon niet springen en viel eroverheen, waarbij hij zich van knie tot enkel sneed. Toen viel de leuning op mij.

Ik heb nooit begrepen waarom we niet in het ziekenhuis of op de begraafplaats terechtkwamen. We gingen ervan uit dat Hulk Hogan ons beschermde.

We hadden geluk, maar ze verboden ons om naar worstelen op tv te kijken. Maar als er een verbod is, is er altijd een manier om het te omzeilen, en we bleven worstelen op tv kijken.

Pas toen zagen we het bordje 'Probeer dit NIET thuis' echt. Lange tijd dachten we dat wij de oorzaak waren van het bordje 'Probeer dit NIET thuis' dat als een soort overlay verscheen. We wisten het, maar diep van binnen hoopten we het.

Sindsdien, als we terugkijken naar de wonden van die dag, die nog steeds in ons geheugen gegrift staan, kunnen we alleen nog maar denken aan Hulk Hogan, worstelen en hoe idioot wij waren.

Toen ik hoorde van Hulk Hogans dood , keek ik eerst naar mijn wond. Daarna stuurde ik een berichtje naar mijn vriend. "Misschien hebben ze dat bord wel echt voor ons opgehangen," was zijn reactie.

Meer over deze onderwerpen: