In de Tour de France verzint de wind een etappe die er niet was: Jasper Philipsen wint

De organisatoren hadden er goed over nagedacht. De eerste etappe van de Tour de France van 2025 was het perfecte lokaas, een suikerspin om de sprinters in hun mond te laten smelten . Vlak en vlak om te rijden en dan op naar de grote snelheidsmanifestatie. Aan de andere kant verdienden de sprinters het, ze waren jarenlang verwaarloosd. Pas sinds 2020 droeg een van hen de gele trui vanwege een gebrek aan kansen in de eerste etappe. De laatste was Alexander Kristoff in Nice, in die vreemde zomer waarin men hoopte dat de pandemie tegen die tijd wel voorbij zou zijn.

En dus moest het in Lille hun dag worden : de snelsten zouden de overwinning en de gele trui pakken, een dag van tevredenheid, goed om even niet te hoeven denken aan de weinige kansen die ze zouden krijgen tijdens de drie weken koersen. Een beetje sluw, die Tour-rijders.

In Lille kwam Jasper Philipsen als eerste over de finish, voor Biniam Girmay en Søren Wærenskjold. Drie sprinters op de eerste drie plaatsen, alles volgens plan. Vijf jaar na Kristoff vindt de Tour de France een sprinter in de gele trui: was dit niet hoe een etappe met slechts één klim, veel vlak terrein en nog geen duizend meter hoogteverschil had moeten eindigen?

Getallen en altimetrie bedriegen nooit. Ze vertellen altijd de waarheid en zijn bovendien direct te begrijpen. Je kunt je niet voorstellen hoe iets werkt met getallen en altimetrie. Gelukkig zijn fietsers lichamen die zich in de ruimte bewegen, en de ruimte wordt doorkruist door lucht, en de lucht wordt wind, en de wind, in tegenstelling tot getallen en altimetrie, kan worden geïnterpreteerd. Bovendien is het altijd een uitstekende ondersteuning voor fietsondeugendheid. Omdat de wind, wanneer je trapt, de plek is van de verbeelding, is hij in staat om dingen te creëren die niet bestaan, luchtspiegelingen werkelijkheid te laten worden en inventiviteit een thuis te geven .

En juli is de maand van de wind in Lille. Dat is al bekend sinds het begin van de 19e eeuw. Zelfs geograaf Pascal-François-Joseph Gossellin had er een klein pamflet over geschreven. Wat een schurken, die Tour de France-fanaten, misschien hadden ze het boekje wel gelezen, dat deels een studie over de wind was, deels een liefdesverklaring aan Lille. En misschien hadden die van Visma | Lease a bike en die van Alpecin-Deceuninck het ook gelezen. Op het juiste moment achtervolgden Jonas Vingegaard en zijn kompanen en Mathieu van der Poel en zijn kompanen hun fata morgana, ze kwamen vooruit, ze accelereerden precies goed, ze vertrouwden op de wind en die wist uit het niets in het landschap van dat stukje Frankrijk dat naar Vlaanderen ruikt, prachtige en loodzware beklimmingen te scheppen. De groep viel uiteen , met Primoz Roglic en Remco Evenepoel, Felix Gall en Florian Lipowitz, Lennert Van Eetvelt en Carlos Rodríguez en een flink aantal sprinters die achteraan ploeterden. De ramp was voorbij (de voorsprong aan de finish was 39 seconden, het had erger gekund). Natuurlijk hadden de Visma | Lease a bike-rijders gehoopt dat Tadej Pogacar ook achter zou blijven, maar de Sloveens kampioen is niet gewend om in zulke valkuilen te trappen.

Zonder de wind en de teams van Jonas Vingegaard en Mathieu van der Poel leek de dag in Lille op een rit uit de oude Tour de France: een lange tocht door het landschap in een rustig tempo, waarbij je de kans hebt om je ogen te sluiten voor een dutje en je hart heerlijk tot rust te komen door het ontbreken van emotionele prikkels.

Zo ging het 160 kilometer lang (en Filippo Ganna viel al na een paar kilometer uit: hij viel en gaf op), maar in de laatste twintig kilometer viel het script in duigen omdat de muzikanten de partituur verkruimelden en hun eigen ding gingen doen. Improvisatie nam de overhand. En als het zo gaat, eindigt het er altijd in dat iemand van Alpecin-Deceuninck, vaak Mathieu van der Poel maar niet altijd Mathieu van der Poel, als eerste over de finishlijn komt.

Meer over deze onderwerpen: