In Livorno is basketbal een serieuze zaak

Over hetzelfde onderwerp:

Er is een sloot die dieper is dan andere en "Livorno a due" is gemaakt om dat te vertellen, zoals in de docuseries die op Prime Video worden uitgezonden . In Livorno sta je aan deze of de andere kant van die sloot, als je het over basketbal hebt. Omdat je leeft van een meedogenloze rivaliteit tussen Libertas en Pielle, elke dag van het jaar: er zijn 350 minuten aan docuseries, verdeeld over vijf afleveringen. Of het nu in zwart-wit is of in het gelige van verslechterde VHS-banden, je bent een Piellini of een Libertassini zoals je een Ghibellijn of een Welfen was. Het is niet waar dat in medio stat virtus, want "het is Livorno dat vraagt ​​om partij te kiezen", zegt een van de geïnterviewden: er zijn meer dan 160, 30 gefilmde wedstrijden, waaraan meer dan 20 uur archiefmateriaal vanaf 1930 is toegevoegd. Een reis door de tijd, waarin "we altijd bij je zullen zijn, we zullen de Laars bezichtigen". Overal, maar altijd daar voor de Tirreno: "Mijn vriendin zegt altijd dat ze Pielle niet meer kan uitstaan. Ik antwoord haar: "Neem me niet kwalijk, lieverd, maar als je me zoekt, ik ben in de Curva Sud." Kinderen houden van volwassenen en volwassenen lijken op kinderen, in de irrationaliteit van een geloof dat in plaats daarvan zowel intellectuele als oprechte redenen heeft om zo te zijn: "Omdat de derby deel uitmaakt van onze sociale structuur." Bloederig, direct, zoals alleen in Toscane kan. "Buitengewoon", zoals Livorno trots beweert.

Of het nu gaat om Fantozzi, Forti en Tonut, of om D'Antoni, McAdoo en Meneghin, het is altijd een binair systeem. "Livorno a due" is een contrast, de derby "is de Italiaanse Super Bowl" die in de derde reeks 8.000 toeschouwers trekt, een uniek geval in Europa . Twee, onvermijdelijk, zijn ook de tijdlijnen van het verhaal: het seizoen 2023-2024 aan de ene kant, de avonturen uit het verleden aan de andere kant. Elke aflevering van de vijf beslaat een decennium Italiaans basketbal, beginnend bij het nieuws van het kampioenschap, waarin de rivalen de hoofdrolspelers waren in de race naar promotie naar de A2. "We hebben de passie ervaren die de inwoners van Livorno hebben voor sport en voor basketbal", aldus Silvio Laccetti, regisseur en grondlegger van de docuserie, geschreven met Stefano Blois. "We hebben meer dan drie maanden in Livorno gewoond. De passie van de inwoners van Livorno en de manier waarop ze er leven, vormden de basis van ons verhaal, en dat bleek ook zo te zijn. Van de kleedkamers in Palamacchia tot de Medici-grachten in het historische centrum, Livorno stond centraal in onze tijd. En het beïnvloedde de productie." En het is hier dat sport en de rivaliteit onder de basket in de eerste plaats een reis worden naar de emoties en de ziel van een stad. "Uiteindelijk beseften we dat er een zekere synchroniciteit is van gebeurtenissen die zich herhalen in de geschiedenis van het basketbal in Livorno", leggen de auteurs uit.

Om deze reden opent en sluit elke aflevering een verhalende cirkel, die ons in staat stelt het dualisme van het heden te ervaren door het begrijpen van wat geweest is. "De keuze om het verleden te reconstrueren om het heden te begrijpen, heeft ons in staat gesteld een cirkel te trekken die pas aan het einde van de vijf afleveringen sluit." Net als Dostojevski's gebroeders Karamazov, net als Kaïn en Abel: in "Livorno a due" zijn Pielle en Libertas noodzakelijkerwijs parallelle lijnen. Want wanneer ze een raakpunt hadden, veroorzaakten ze omwentelingen: in de docuserie wordt de struikelblok, het "koekje van Chieti" uit 1978, verduidelijkt met de woorden van iemand die die wedstrijd achter gesloten deuren speelde. En we gaan verder naar de derby's van de jaren 80 op het podium van de Serie A, tot aan de kampioensfinale van 27 mei 1989 tussen Olimpia Milano en Libertas. Die van Forti's afgekeurde doelpunt en de verdwenen driekleur .

Maar sport is een spiegel waarin heel Livorno weerspiegeld wordt. Een stad die op 10 april 1991 werd getroffen door de grootste ramp van de Italiaanse koopvaardij, die van de Moby Prince, met 140 doden. Een stad die vervolgens werd overladen met de sportieve balsem van de kwalificatie voor de UEFA Cup 2006 van Livorno del Calcio, zoals verteld door onder andere de protagonist van dat epos, Cristiano Lucarelli. Namen en stemmen, woorden en herinneringen, in "Livorno a due". Van Luca Banchi tot Alessandro Fantozzi, van Raphael Addison tot Davide Pessina, via Flavio Tranquillo. Een reis tussen gisteren en vandaag, wachtend op de volgende tip-off. In de zekerheid dat het altijd een "Livorno a due" zal zijn.

Meer over deze onderwerpen: