Kialonda Gaspar de krijger heeft Lecce veroverd

LECCE - Kialonda Gaspar had de ondankbare taak om de plaats in te nemen die in 2022/2023 werd ingenomen door Samuel Umtiti en in 2023/2024 door Marin Pongracic.

De Fransman was met zijn ervaring en zijn kaliber als wereldkampioen, samen met Morten Hjulmand, de drijvende kracht van het team bij de redding van Marco Baroni.

De Kroaat toonde zich de technische leider van het team dat een vaste basisplaats kreeg dankzij de afwisseling op de bank tussen Roberto D'Aversa en Luca Gotti.

Kortom, het was voor de Angolees niet eenvoudig om zich op het niveau van zijn voorgangers te bewijzen, in een rol waarin het steeds moeilijker wordt om capabele spelers te vinden. Dat blijkt wel uit de moeilijkheden die zelfs topclubs op dit gebied ondervinden. Gaspar heeft echter het respect gewonnen van de coaches, zijn teamgenoten en de fans. Pantaleo Corvino had er opnieuw moeite mee om hem uit de gelederen van Estrela Amadora te vissen.

Wat zijn technische kwaliteiten betreft, is de Angolees Umtiti en Pongracic niet waard. Voor een club als Lecce waren zij een absolute luxe, wat alleen mogelijk was dankzij Corvino's vermogen om de situaties die zich op de transfermarkt voordoen in zijn voordeel te gebruiken. Terwijl hij vanuit verdedigend oogpunt juist gewaardeerd werd. Bij hoge ballen kon hij, dankzij zijn fysieke kracht, vaak dominant zijn. Bovendien toonde hij, ondanks zijn lengte, uitstekende timing en opmerkelijke vaardigheden bij lage tackles. Hij maakte meerdere belangrijke interventies om de dreiging weg te werken van het doel dat verdedigd werd door Wladimiro Falcone. Niet slecht, aangezien dit zijn eerste seizoen in Italië was.

Na 14 wedstrijden als basisspeler, waarbij hij van de eerste tot de laatste minuut op het veld stond (12 met Gotti op de bank en 2 met Marco Giampaolo), raakte Gaspar op 7 december in Rome ernstig geblesseerd. Hij meldde een verrekking van zijn rechterknie met een blessure aan de mediale collaterale band en betrokkenheid van de voorste kruisband. Na het nodige overleg werd besloten om niet tot een operatie over te gaan en over te gaan op een conservatieve behandeling om zo de hersteltijd te verkorten.

De Angolees miste de 9 wedstrijden tussen de 16e en 24e ronde en werd vervangen door de minder ervaren Gaby Jean. Op 16 februari, zo'n 70 dagen na de blessure, was hij weer inzetbaar voor de uitwedstrijd tegen Monza. Hij zat echter vijf wedstrijden op de bank vanwege een atletische aandoening die hersteld moest worden.

Door een vreemde speling van het lot stond hij op 29 maart weer op het veld tegen AS Roma, ongeveer drieënhalve maand na het ongelukkige voorval waarin hij in het Olimpico de hoofdrolspeler was in de heenwedstrijd tegen de Romeinen. Zijn terugkeer viel samen met de meest delicate periode die Lecce doormaakte, tussen de 26e en 36e speeldag (11 wedstrijden met slechts 3 punten). Zijn grote vastberadenheid en persoonlijkheid kwamen echter tot uiting in zijn leiding in de verdediging en zijn pogingen om de aanval te openen op een groep die langzaam maar zeker de weg kwijtraakte en naar de afgrond afgleed.

In de twee wedstrijden van de wederopstanding, die in de laatste 180 minuten werden gewonnen tegen Torino en Lazio, bleek zijn bijdrage fundamenteel te zijn, wat betreft leiderschap en verdedigend vermogen.

Vooral in vergelijking met het wit-blauwe team, in de eerste helft 11 tegen 11, en nog meer in de tweede helft, 10 tegen 11 door het wegsturen van Santiago Pierotti, domineerde Gaspar het strafschopgebied, domineerde hij de vele voorzetten van zijn tegenstanders, "stampte" hij de aanvallers van Lazio, stormde hij op zijn teamgenoten af ​​en verdedigde hij met hand en tand de voorsprong die alle opofferingen van een heel seizoen waard was.

Zijn afwezigheid op het veld tussen de 16e en 29e ronde woog zwaar, maar hij keerde op tijd terug in het centrum van het project en hielp zo mee aan zijn derde opeenvolgende verblijf in de hoogste divisie, wat een historische prestatie is.

In totaal speelde Gaspar 24 wedstrijden in de competitie, allemaal als basisspeler (2145 minuten) en 2 in de Italiaanse beker (118 minuten). Hij scoorde een doelpunt tegen Mantova bij zijn officiële debuut in het geel en rood. Ook speelde hij 6 wedstrijden voor het nationale team, Angola, waarin hij een belangrijke speler is.