<p>Del Piero, nu het moeilijkste gedeelte. Dat telefoontje naar Zidane dat Juve wereldfaam zou bezorgen...</p>
De legende van Juventus studeerde dinsdag af aan Coverciano. Het komt zelden voor dat verschijnselen grote technici worden, uitzonderingen daargelaten.
We zullen hem zeker geen meneer noemen, zoals hij gisteren met de nodige zelfspot op sociale media vroeg, want hij zal altijd Alex blijven (zijn superheldennaam, want in de familie valt de X weg en blijft hij gewoon Ale). Del Piero “studeerde af” als coach aan de belangrijkste voetbaluniversiteit ter wereld, die ondanks alles Coverciano blijft. Maar net als veel afgestudeerden in dit land heeft hij nog steeds het moeilijkste: een baan vinden. Ook al is Del Piero niet per se op zoek naar een plek op de bank, en hij heeft de trainerstitel gebruikt om een deur te openen, en niet per se om die meteen open te breken. Ook al is de nieuwsgierigheid om meneer Del Piero aan het werk te zien een gevaarlijke drang bij Juventus- fans die verliefd op hem zijn en bij insiders die altijd gefascineerd zijn door de uitdaging van een kampioen die op de bank zit.
Omdat de geschiedenis niet vol successen zit, is er bijna sprake van een regel die standhoudt: de grote kampioenen, de echte fenomenen, kortom, hebben het verdomd moeilijk om hetzelfde succes te boeken als ze coach worden. Een paar uitzonderingen. Een van Del Piero's beste vrienden is Zinedine Zidane , wiens trainerscarrière desondanks uniek is, aangezien hij slechts drie seizoenen op de bank zat bij de belangrijkste club ter wereld, Real, en evenveel Champions League-duels won . Dan is er zonder twijfel Johan Cruijff , het fenomeen dat als speler in de jaren 70 met zijn Ajax het voetbal veranderde en als trainer tussen de jaren 80 en 90 het moderne Barcelona uitvond. En dan Nils Liedholm, wiens successen als trainer beperkt blijven tot twee landstitels en drie Italiaanse bekers, maar die de grote verdienste heeft dat hij Roma zonevoetbal heeft laten spelen, vijf jaar voordat Sacchi dat deed bij AC Milan. Dino Zoff en Cesare Maldini kunnen op hun eigen manier ook als voorbeelden van successen worden beschouwd, zij het met een aantal onderscheidingen.
Er waren echter ook veel mislukkingen. Mensen die geschiedenis schreven op het veld en een legende werden, maar op de bank faalden of bijna faalden. Michel Platini en Diego Maradona zijn duidelijke voorbeelden van bovenstaande regel. Maar de laatste tijd betaalt ook Andrea Pirlo de prijs. En dan schieten me willekeurig de volgende mensen te binnen: Thierry Henry, Clarence Seedorf, Alan Shearer, Gary Neville, Hristo Stoichkov, Paul Gascoigne, Alessandro Nesta, Frank Lampard, Wayne Rooney, Steven Gerrard, Ryan Giggs, Carlos Tevez... allemaal mensen die ons lieten dromen als voetballers, maar die niet (of nog niet) dezelfde successen behaalden als coaches.
Denk er maar eens over na: de beste coaches zijn bijna allemaal middenvelders. Ze zijn niet per se van topkwaliteit, maar wel goede middenvelders, misschien met behoorlijke voeten, maar Del Pieros is zeker geen speler van topklasse. Denk aan Trap, Capello of Ancelotti, maar ook aan Conte, Guardiola, Luis Enrique, Flick. En dan hebben we het nog niet eens over degenen die in veel lagere categorieën hebben gespeeld, zoals Sacchi, Tuchel of Klopp. De uitdaging voor Del Piero is, kortom, om zijn vriend Zidane te imiteren. Als hij ooit een bankje aangeboden krijgt, zal hij hem ongetwijfeld om advies vragen. Een telefoontje waar miljoenen Juventus-fans van zouden dromen.
WHATSAPP TUTTOSPORT: klik hier en abonneer je nu op het nieuwe kanaal, blijf LIVE op de hoogte
We zullen hem zeker geen meneer noemen, zoals hij gisteren met de nodige zelfspot op sociale media vroeg, want hij zal altijd Alex blijven (zijn superheldennaam, want in de familie valt de X weg en blijft hij gewoon Ale). Del Piero “studeerde af” als coach aan de belangrijkste voetbaluniversiteit ter wereld, die ondanks alles Coverciano blijft. Maar net als veel afgestudeerden in dit land heeft hij nog steeds het moeilijkste: een baan vinden. Ook al is Del Piero niet per se op zoek naar een plek op de bank, en hij heeft de trainerstitel gebruikt om een deur te openen, en niet per se om die meteen open te breken. Ook al is de nieuwsgierigheid om meneer Del Piero aan het werk te zien een gevaarlijke drang bij Juventus- fans die verliefd op hem zijn en bij insiders die altijd gefascineerd zijn door de uitdaging van een kampioen die op de bank zit.
Omdat de geschiedenis niet vol successen zit, is er bijna sprake van een regel die standhoudt: de grote kampioenen, de echte fenomenen, kortom, hebben het verdomd moeilijk om hetzelfde succes te boeken als ze coach worden. Een paar uitzonderingen. Een van Del Piero's beste vrienden is Zinedine Zidane , wiens trainerscarrière desondanks uniek is, aangezien hij slechts drie seizoenen op de bank zat bij de belangrijkste club ter wereld, Real, en evenveel Champions League-duels won . Dan is er zonder twijfel Johan Cruijff , het fenomeen dat als speler in de jaren 70 met zijn Ajax het voetbal veranderde en als trainer tussen de jaren 80 en 90 het moderne Barcelona uitvond. En dan Nils Liedholm, wiens successen als trainer beperkt blijven tot twee landstitels en drie Italiaanse bekers, maar die de grote verdienste heeft dat hij Roma zonevoetbal heeft laten spelen, vijf jaar voordat Sacchi dat deed bij AC Milan. Dino Zoff en Cesare Maldini kunnen op hun eigen manier ook als voorbeelden van successen worden beschouwd, zij het met een aantal onderscheidingen.
Tuttosport
