Pajola duwt Virtus: “Eerst Venetië, dan de titel”
Bologna, 18 mei 2025 – Capitan Futuro op de redactie. Jawel, hij is het, Alessandro Pajola. Hij schudt zijn hoofd, beweegt zijn krullen en bereidt zich voor om een stortvloed aan vragen te beantwoorden. Virtus , tricolor dreams, derby, leiderschap, nationaal team en Pozzecco. Als zijn grootste kwaliteit op het veld zijn verdediging is - niemand verovert zoveel ballen als hij - heeft hij in het 'Carlino' bewezen een spits van topklasse te zijn. Hij is pas 25 jaar oud, Kapitein Future. Maar hij spreekt en denkt als een veteraan. Een Juventus-veteraan met 489 wedstrijden. Voor hem stonden alleen Binelli, Brunamonti en Villalta.
Pajola, laten we sterk beginnen.
"Laten we het doen."
Schrikt het woord scudetto u af ?
Nee, integendeel. We hopen het te winnen. Maar we weten heel goed dat de titel verdiend wordt door wedstrijden tegelijk te spelen. We willen goed beginnen. En ook wetende dat de weg hoe dan ook lang zal zijn.
Hoe is het met je? De laatste wedstrijd, tegen Trapani, keek hij voornamelijk vanaf de bank.
Ik ben vatbaar voor een paar te veel verstuikingen. Daarom heb ik mijn enkels altijd goed verbonden. Dit heeft de impact van de verstuiking verminderd. Ik heb de nodige therapieën ondergaan. Het gaat beter met me.
Ondertussen is Taylor gearriveerd.
Ik herinnerde me hem als een tegenstander. Een stoere kerel. Kleiner dan ik. Normaal gesproken heb ik het vaak moeilijk met de kleinere spelers. Gelukkig speelt hij met ons mee. Ik denk dat Brandon ons kan helpen. We zitten in het belangrijkste en moeilijkste moment van het seizoen: hoe meer we zijn, hoe beter.
Eind maart verloor je eerst in Triëst en daarna in Belgrado tegen Rode Ster. Misschien wel het slechtste moment van het seizoen.
“Ja, we waren onherkenbaar.”
Maar wat was er gebeurd?
"De Euroleague vereist lange reizen, die kracht en energie kosten. We kwamen in de problemen. Toen duidelijk werd dat we nergens meer naar konden streven, namen de moeilijkheden toe. De sfeer werd zwaar."
Hoe ben je daaruit gekomen?
"We hebben gepraat, we hebben vergeleken. Het team vond balans en zekerheid. En we zijn opnieuw begonnen."
Wat heeft Ivanovic jou gebracht?
Een technische verandering wekt altijd een vonk op. Een reactie. Dat gold ook voor ons. Maar na het eerste moment bracht Dusko een andere aanpak en gewoonte mee. Als je werkt, doe je het altijd voor de volle 100 procent. Daarna, zonder ook maar iets te revolutioneren, bracht hij zijn eigen kijk op basketbal mee. Maar zonder ook maar iets te verdraaien. Scoort Beli als hij uit de startblokken komt? Dat bleef hij doen.
Mis je de derby?
Ja, meer dan anderen. Door Covid heb ik de laatste gemist. Zo nu en dan zien we ook de jongens van Fortitudo. De derby is veel waard. Ik herinner me de eerste nog in de Unipol Arena, in A2. En de volgende in de PalaDozza. Wat een klimaat.
Virtus is een team met vijf speelsters die ouder zijn dan 30. Maar op het veld is zij vaker wel dan niet degene die de aandacht van haar teamgenoten trekt. Alsof hij een extra coach was.
"Het hoort bij mijn rol. Mijn kijk op basketbal."
Ze staat niet bekend als iemand die veel presteert. Maar 50 procent van Belinelli's punten...
Er is begrip tussen ons. Dat begrip dat ontstaat tussen jongens die kunnen basketballen. Er ontstond meteen iets toen hij terugkeerde naar Virtus. Daar hebben we gebruik van gemaakt, want zonder veel woorden begrijpen we elkaar met één blik. Ik begrijp waar hij zich zal vestigen, hij begrijpt waar de bal bij hem zal aankomen.
Zij is, met excuses voor de overdrijving, bijna als een spons. Het lijkt erop dat hij het beste van zijn metgezellen imiteert. Belinelli's schietstijl, Teodosic's visie en…
Niet alleen deze. Al sinds ik klein was, probeer ik de acties van mijn sterkere teamgenoten te imiteren. Ik probeer ze steeds opnieuw, om te kijken of ik ze kan spelen. En ik ga door, zonder geobsedeerd te raken. Maar ik heb wel iets van Markovic overgenomen, en meer in het algemeen van al mijn teamgenoten.
Tegen welke speler kijk je het meest op?
"Ik zou zeggen Kyle Weems."
Maar wanneer ben je begonnen met spelen?
Ik heb een oudere broer. Ik volgde hem altijd in Ancona. Dan stond ik bij het veld. En dan speelde ik ook. Ik was zo geobsedeerd door voetbal dat de coach me uiteindelijk vertelde dat ik ook kon spelen. Ik was drie jaar oud. Mijn categorie bestond niet. Dus uiteindelijk speelde ik met de oudere broers. Ik speelde thuis bij PalaRossini.
Wat gaat hij in de zomer doen?
"Ik ga naar Japan."
Die hij al op de Olympische Spelen heeft gezien.
"Het was nog steeds het Covid-tijdperk. Ik was in Japan, maar ik heb dat land nauwelijks bezocht. Ik ben van plan dat goed te maken."
Over de Olympische Spelen. Pozzecco is inmiddels bondscoach van Italië. Een speelster zoals zij. Alhoewel, als u mij de overdrijving vergeeft: 'gekker'.
Ik heb een goede relatie met Poz. Een geweldige coach, een geweldig mens. Ik ben geïnteresseerd in het menselijke aspect, voorbij talent. En Poz is vanuit dat oogpunt echt nummer één.
Heb je hem zien spelen?
Niet zo veel. Ik heb wel wat filmpjes gekeken, hoewel ik als kind misschien meer de NBA volgde. Poz' verbeeldingskracht was geweldig. Daar probeer ik ook inspiratie uit te halen.
Zijn beste wedstrijden in een Virtus-shirt?
Misschien de finale van het EK, toen we de beker wonnen. Maar de halve finale was nog beter. We zegevierden in Spanje, in Valencia. En als je ergens vertrekt waar ze je misschien van begin tot eind hebben beledigd, is dat dubbel en dwars waard. Dan zou ik zeggen de vierde wedstrijd van de finale van de driekleurenwedstrijd van 2021. De wedstrijd die ons het kampioenschap opleverde.
Heb je Bologna en de finale van de Coppa Italia gezien?
Ja, het raakte me. Ik hield van de opwinding van de stad, de vlaggen, het gevoel van verbondenheid. Het geklets op de overloop van het huis. De mensen in de rood-blauwe shirts. De gesprekken aan de bar, de opwinding van de fans. En wat een jongen tegen me zei: 'Roma? Nee, ik kijk de wedstrijd met mijn vader.' Daar zag ik mezelf weer terug.
Ben jij ook een Bologna-fan?
Nee, maar ik dacht aan mijn vader, een groot supporter van Ancona. Een team dat nu in de Serie C speelt. Maar als hij ooit een sprookje als dat van Bologna zou beleven, dan zou ik graag zo'n finale met mijn vader meemaken.
İl Resto Del Carlino
