Ronde van Italië. In Castelnovo ne' Monti won Richard Carapaz op zijn eigen manier

We zagen ze voortdurend wegrennen op zoek naar een uitweg, vluchten, elkaar achtervolgen en opnieuw proberen te ontsnappen. Fiets ruim anderhalf uur met een snelheid van meer dan tachtig kilometer per uur. En kijk dan omhoog naar de lucht, volg het profiel van de berg en zorg ervoor dat je zo snel mogelijk de top bereikt. En het was geen gemakkelijke beklimming, de Alpe di San Pellegrino. Een mes dat naar de wolken gericht was en diepe groeven in de kuiten en quadriceps kon snijden .

De renners ontkwamen niet aan zichzelf tijdens de elfde etappe van de Giro d'Italia 2025 . Niet degenen die een dagelijkse vreugde najaagden: Pello Bilbao, Luke Plapp, Wout Poels, Nairo Quintana, vooral Lorenzo Fortunato, een eenzame voorhoede richting de top van de Alpe di San Pellegrino. Noch degenen die de roze trui najoegen, noch de gezellige groep die hen probeerde te helpen. Bovenal Mads Pedersen, ontsnapte op weg naar de Alpe, ingerekend en losgemaakt van de sterkste groep, maar in staat om terug te komen en kilometers en kilometers door de Apennijnen te trekken. Hulde voor hem. Hulde aan iedereen. Voor de show die ze ons gaven. Vooral omdat hij heeft laten zien dat niet alleen de Alpen, maar ook de Apennijnen prachtige etappes kunnen bieden.

De kandidaten voor de eindoverwinning waren geprovoceerd.

Egan Bernal sprintte snel naar de top van de Alpe di San Pellegrino, gewoon om te kijken of hij zichzelf voor de gek kon houden of om op zijn minst te zien wat voor effect hij op de benen van andere mensen had. Tijdens de laatste Grand Prix in de bergen van vandaag probeerde Isaac Del Toro, net als in de etappe in Siena , eenzaamheid te vinden, maar hij was er niet echt van overtuigd dat hij die ook zou vinden.

Richard Carapaz was veel vastberadener. De Ecuadoraan sprintte de weg op die naar Pietra di Bismantova leidde. Een klap op zijn eigen manier, heftig en vastberaden. En dan gaat hij ervandoor, zoals hij kan, zoals hij al eerder heeft laten zien te kunnen: met gebogen hoofd en nooit meer omkijken, als een zelfverzekerde locomotief die, door de rails te volgen, overal kan komen.

Hij arriveerde alleen onder de finishvlag van Castelnovo ne' Monti, met zijn armen wijd, zijn vuist in de lucht en een trotse glimlach. De Ecuadoraan gelooft erin dat hij deze Giro d'Italia, zijn tweede Giro d'Italia , kan winnen. En het maakt niet uit hoeveel vertraging hij tot nu toe heeft opgelopen: hij heeft alles in de tijdritten verzameld en er zitten geen tijdritten meer tussen hier en Rome. En het maakt niet uit dat, afgezien van hij en zijn team, maar weinig mensen geloven dat het echt mogelijk is.

Op 2 juli 2023, nadat hij de dag ervoor één was geworden met het Baskische asfalt van de Tour de France , zei Richard Carapaz dat zolang je maar aan het racen bent, niets onmogelijk is en dat als iemand denkt dat iets onmogelijk is, hij misschien niet echt van wielrennen houdt.

De EF Education-EasyPost-loper probeert het opnieuw. Hij zal proberen Primoz Roglic en Juan Ayuso, de favorieten van het publiek, achter zich te laten. Isaac Del Toro zal ook proberen zijn geest te ontrafelen. En dat zou veel moeilijker kunnen zijn.

De Mexicaan vertrekt morgen in het roze shirt uit Modena. En hij is niet van plan haar in de steek te laten. Ook omdat hij, als hij om zich heen kijkt, niemand ziet die zo gemakkelijk trapt als hij. Isaac Del Toro leek zowel op de klim naar Pietra di Bismantova als op het kleine klimmetje naar de finish een grapje met zichzelf uit te halen. Hij wekte de indruk dat hij iedereen elk moment kon laten vallen, maar zonder dat hij de moed of het moment vond om dat ook daadwerkelijk te doen. Hij kwam als tweede over de finish en keek in de laatste meters nog drie keer om, wellicht om te zien waar zijn teamgenoot Juan Ayuso was, wellicht om de anderen recht in de ogen te kijken en te vertellen dat ze tot aan de laatste bergetappe met hem te maken zouden krijgen. Het ontbreekt Isaac Del Toro niet aan overtuiging. Het ontbreekt hem niet aan het vermogen om voor zijn eigen toekomst op te komen.

Uit solidariteit met de renners die de Giro d'Italia rijden, hebben we besloten om hier de etappes van de Giro d'Italia aan te geven die dezelfde inspanning leveren: een letter voor elke meter hoogteverschil. Hieronder leest u het verhaal van de elfde etappe, Viareggio - Castelnovo n' Monti, 186 kilometer en 3.850 meter hoogteverschil, in 3.850 tekens (inclusief spaties).

Meer over deze onderwerpen: