Iran: tussen wraakpropaganda en de chaos van een onthoofde commandant

Vanuit Teheran is de retoriek fel en wraakzuchtig. De Opperste Leider belooft Israël een "bitter lot". Maar achter de schermen kampt het regime met de chaos die ontstaat doordat het in één klap zijn beste militaire strategen kwijtraakt.

Het verhaal dat de Iraanse staatsmedia en leiders verspreiden is uitdagend, woedend en belooft apocalyptische wraak. "Laat ze niet denken dat ze al hebben aangevallen en dat het daarmee gedaan is. Nee. Zij zijn dit begonnen; zij zijn de oorlog begonnen," verklaarde Opperste Leider Ayatollah Ali Khamenei in berichten verspreid op sociale media, waarin hij zwoer dat "de zionisten niet ongeschonden zullen blijven."

Deze houding wordt versterkt door beelden van massaprotesten in Teheran en de opruiende retoriek van functionarissen. De Israëlische minister van Defensie, Israel Katz, is het doelwit van hun woede en dreigt dat "Teheran zal branden" als de aanvallen doorgaan.

Achter deze façade van eenheid en macht kampt het Iraanse regime echter met de ernstigste veiligheidscrisis in decennia: een openlijke oorlog met een technologisch superieure vijand en een onthoofde eigen leiding.

Iraanse officiële kanalen, zoals persbureau Tasnim, richten zich op het minimaliseren van de schade en het overdrijven van hun reactie. Ze melden "lichte" schade aan het hoofdkwartier van het Ministerie van Defensie in Teheran en presenteren hun raketaanvallen als een succesvolle en gecontroleerde vergeldingsoperatie.

De boodschap aan het Iraanse volk en de wereld is duidelijk: Iran is sterk, zal niet toegeven en heeft het vermogen om zijn tegenstander immense pijn te doen. Ze hebben de Israëlische aanval een "oorlogsverklaring" genoemd en elke dialoog met de Verenigde Staten bevroren.

De harde realiteit is dat de Islamitische Revolutionaire Garde (IRGC), de ruggengraat van de militaire en politieke macht van het regime, een verwoestende klap heeft gekregen. De Israëlische "onthoofdingsaanval" heeft een aanzienlijk deel van haar meest ervaren commandanten geëlimineerd.

Deze aanval heeft een gevaarlijke kloof gecreëerd tussen retoriek en capaciteit:

• * Kwetsbaarheid blootgelegd: De Israëlische operatie heeft laten zien dat vijandelijke inlichtingen zelfs de binnenste kring van het regime kunnen binnendringen, een zeer destabiliserende ontwikkeling.
• * Planningchaos: Wie is er nu verantwoordelijk voor de strategische reactie? De overhaast aangestelde nieuwe leiders moeten beslissingen nemen die van levensbelang zijn, terwijl ze tegelijkertijd de volledige omvang van de schade aan hun commando- en controlestructuur inschatten.
• * Interne druk: Het regime, dat al te kampen heeft met onvrede over de economische situatie en sociale beperkingen, moet nu kracht tonen om zijn legitimiteit te behouden. Een ogenschijnlijk zwakke reactie zou zijn macht in eigen land verder kunnen ondermijnen.

Israëlische aanvallen hebben een spoor van verwoesting en dood achtergelaten op Iraanse bodem. De eerste officiële telling meldde 78 doden en meer dan 320 gewonden, waaronder een aanval op een woongebouw in Teheran waarbij volgens de staatstelevisie 60 mensen omkwamen, onder wie 20 kinderen.

Het Iraanse regime staat op een kruispunt. Het moet onwrikbare kracht inzetten om zijn achterban tevreden te stellen en vijanden af ​​te schrikken. Maar de realiteit van zijn verminderde commandocapaciteit zou een volledige escalatie tot een strategische zelfmoord kunnen maken. De vraag die boven Teheran hangt, is niet of ze wraak willen, maar of ze die op dit moment daadwerkelijk kunnen uitvoeren zoals ze beloven.