Kan Latijns-Amerika een gemeenschappelijk handelsbeleid voeren ten opzichte van de grootmachten?

In een internationale context die wordt gedomineerd door handelsspanningen, regionale blokken en geschillen tussen grootmachten, staat Latijns-Amerika voor een strategisch dilemma: kan het land een gezamenlijk handelsbeleid formuleren waarmee het zijn belangen kan verdedigen in een steeds competitievere wereld, of zal het zich gefragmenteerd blijven opstellen ten opzichte van de Verenigde Staten, China en de Europese Unie?

De geschiedenis van de regio is getekend door cycli van integratie en onenigheid. De toenemende externe druk, in combinatie met mondiale uitdagingen zoals klimaatverandering, digitalisering en de herinrichting van toeleveringsketens, vergroot echter de dringende behoefte aan meer regionale coördinatie op het gebied van handel en economie .

Ondanks hun gedeelde historische, culturele en economische banden, hebben Latijns-Amerikaanse landen uiteenlopende handelsroutes aangenomen . Terwijl Mexico zijn alliantie met de Verenigde Staten heeft verdiept via de USMCA, hebben landen zoals Brazilië en Argentinië geprobeerd hun banden met China, de belangrijkste handelspartner van Mercosur, te versterken.

Tegelijkertijd hebben bilaterale en multilaterale overeenkomsten – zoals de Pacifische Alliantie, de Andesgemeenschap en Mercosur zelf – naast elkaar bestaan ​​zonder een gemeenschappelijke strategie ten opzichte van de grootmachten. Deze versnippering heeft de onderhandelingspositie van Latijns-Amerika in mondiale fora verzwakt en de ontwikkeling van meer geïntegreerde regionale waardeketens belemmerd.

De opkomst van protectionistische maatregelen, kruistarieven tussen de VS en China en het nieuwe groene industriebeleid van Europa brengen Latijns-Amerikaanse landen, waarvan er veel sterk afhankelijk zijn van de export van grondstoffen en agro-industriële producten , in gevaar.

In dit scenario zou een gecoördineerde handelsaanpak de regio in staat kunnen stellen betere markttoegangsvoorwaarden te bedingen , strategische sectoren te beschermen en de ontwikkeling van haar eigen technologische en logistieke capaciteiten te bevorderen. De Europese Unie blijft, ondanks haar interne complexiteit, een voorbeeld van hoe handelsintegratie de wereldwijde invloed van een diverse regio kan versterken.

Ondanks de theoretische voordelen van een gemeenschappelijke strategie zijn de obstakels aanzienlijk . Er zijn ideologische verschillen tussen regeringen, grote economische asymmetrieën en conflicterende visies op de rol van de staat in de economie. Daarbij komen nog nationale belangen die vaak botsen , vooral in sectoren zoals energie, landbouw en technologie.

Bovendien beperkt het gebrek aan gedeelde fysieke en digitale infrastructuur , in combinatie met zwakke regionale instellingen, de mogelijkheden voor vooruitgang in de richting van een coherente en duurzame handelsagenda . Zonder robuuste coördinatie- en conflictbeslechtingsmechanismen is elke poging tot convergentie kwetsbaar voor politieke ups en downs.

Ondanks de moeilijkheden zijn er gebieden waarop Latijns-Amerikaanse landen consensus zouden kunnen bereiken . De energietransitie, de verdediging van eerlijke arbeids- en milieunormen in handelsovereenkomsten, de strijd tegen verstorende subsidies van derde landen en de noodzaak om duurzame investeringen aan te trekken, zijn allemaal gebieden van gedeeld regionaal belang .

Coördinatiemechanismen zouden ook kunnen worden opgezet om internationale geschillen aan te pakken , zoals geschillen die zich voordoen bij de WTO of de toepassing van antidumpingmaatregelen. Dit type samenwerking vereist geen volledige integratie, maar wel een grotere politieke en technische wil om als één geheel op te treden .

Instellingen zoals CELAC, ALADI en CAF zouden een centrale rol kunnen spelen bij het bevorderen van een Latijns-Amerikaanse handelsagenda en zouden kunnen fungeren als platforms voor dialoog, technisch advies en intergouvernementele coördinatie. Hun impact is echter beperkt gebleven door een gebrek aan politieke en budgettaire autonomie , en door de constante wisseling van prioriteiten tussen de lidstaten.

Het versterken van deze instellingen en het legitiemer en operationeel effectiever maken ervan, zou een belangrijke stap kunnen zijn in de richting van robuuster handelstoezicht.

In een wereld waarin grootmachten concurreren om markten, grondstoffen en strategische allianties, moet Latijns-Amerika een keuze maken : blijven opereren als een verzameling individuele economieën of een gezamenlijke stem creëren die de gezamenlijke belangen verdedigt .

De weg naar een gemeenschappelijk handelsbeleid is noch eenvoudig, noch onmiddellijk. Het vereist leiderschap, pragmatisme en een langetermijnvisie. Maar als er vooruitgang wordt geboekt, zou de regio haar structurele zwakte kunnen omzetten in een geopolitiek voordeel en zichzelf kunnen positioneren als een betrouwbare wereldwijde partner met onderhandelingsmacht.

De geschiedenis biedt lessen, maar de toekomst vraagt ​​om beslissingen. En Latijns-Amerika staat voor een kans die het niet mag missen.

Volg ons op ons X La Verdad Noticias- profiel en blijf op de hoogte van het belangrijkste nieuws van de dag.