Van wie moeten we het huis opeisen?

Onze woede is misplaatst. Een groep demonstranten protesteerde tegen de aanwezigheid van buitenlanders toen het onderwerp gentrificatie ter sprake kwam, en ondertussen gaat de gereguleerde en ongereguleerde bouw in gemeentehuizen gewoon door. Het gebrek aan overheidsbeleid zorgt er nog steeds niet voor dat er betaalbare woningen beschikbaar zijn, en bedrijven die kortetermijnverhuur aanbieden, opereren nog steeds zonder echt toezicht.

Afgelopen vrijdag ging een groep mensen de straat op om te protesteren tegen gentrificatie. Het protest, een mix van grieven, was een ware weerspiegeling van een complex en veelzijdig fenomeen.

Degenen die aan het protest deelnamen, waren mensen die met geweld uit hun huis waren gezet, hetzij vanwege torenhoge huurverhogingen, hetzij door gewelddadiger gedrag. Groepen criminelen die 's nachts deuren inbraken, gezinnen bedreigden en andermans huizen in beslag namen.

Er waren ook mensen aanwezig die doelbewust protesteerden tegen de aanwezigheid van buitenlanders en de vestiging van bedrijven uit andere landen, en ook mensen die er geen mogelijkheid voor zagen om in de komende jaren een huis te verwerven.

Deze verschijnselen, gecombineerd met de exponentiële groei van het aantal huurappartementen voor korte termijn, vormen slechts een klein voorbeeld van alles wat bijdraagt ​​aan het ontstaan ​​van problemen.

Gentrificatie gaat niet alleen over de stijgende huizenprijzen door de komst van mensen uit andere landen. Het is een veel diepgaander fenomeen en volgens deskundigen die dit bestuderen, wordt het veroorzaakt door veel factoren die te maken hebben met particuliere ondernemingen, de maatschappij en de federale en deelstaatregeringen.

En het belangrijkste is om je niet te laten afleiden en door te gaan met het eisen van overheidsbeleid om het probleem op te lossen. Streef naar regulering van de bouw en kortetermijnverhuur. Want vertrouwen op vastgoedbedrijven om te stoppen met speculeren op de markt is een verloren zaak.

Gentrificatie reikt ook verder dan de Roma-corridor in Condesa. Het is een landelijk fenomeen. Volgens gegevens van Máximo Jaramillo, een expert op het gebied van sociale ongelijkheid, kan het in elke staat van het land 30 tot 71 jaar duren voordat iemand die een derde van zijn salaris uitgeeft aan een woning met een gemiddelde prijs, dit kan betalen.

En dat is de kern van het probleem. Hoe onbereikbaar huisvesting uiteindelijk is en hoe ver weg het voor de meeste mensen is. Daarom denk ik dat het reduceren van klachten en onvrede tot de aanwezigheid van andere nationaliteiten in de stad ons afleidt van wat belangrijk is. En daar ligt de echte vraag: van wie gaan we onze huizen eisen?

Carla Escoffié, academicus en auteur van het boek "Country Without a Roof", opperde een idee: als we alle verantwoordelijkheid bij de dynamiek van migratie en buitenlanders leggen, blijven we in een binaire discussie hangen en hebben we geen mogelijkheid om het probleem op te lossen.

@Micmoya