Vanaf 1930: de hoekbar waar Florencio Molina Campos woonde

Er zijn hoeken die verhalen vertellen. Lavalle en Rodríguez Peña is er zo een. Daar, aan de ene kant van de wijk San Nicolás, woonde Florencio Molina Campos, de kunstenaar die wist hoe hij het gaucho-thuisland moest uitbeelden, hetzelfde dat de inwoners van Buenos Aires met minachting bekeken. Daar, op hetzelfde perceel, opende in 1930 een bar en kruidenierswinkel die niet alleen open is gebleven, maar – na een wisseling van eigenaar in 2023 – vandaag de dag in al zijn pracht en praal te zien is. De naam is nog steeds dezelfde als die 100 jaar geleden op het uithangbord stond: Almacén y Bar Lavalle. Een bastion ter verdediging van die nationale identiteit die zich uitstrekt van het platteland tot de stad, van de rebenque (een zweep) tot de fileteado (een fileteado), van gerechten met Spaanse en Italiaanse wortels tot de Creoolse keuken. Een beeld uit het verleden, met de klapdeuren die je verwelkomen op de hoek, de schappen met vermout en diverse flessen, de koffie die de hele dag wordt geserveerd, de knapperige lucifers, de tortilla, de pebetes en de milanesas. Diego Pasquale, een van de nieuwe partners, serveert hier, trots op de geschiedenis en het heden van dit etablissement.

–Er wordt gezegd dat Molina Campos hier woonde…

– Dat klopt: Molina Campos woonde begin 20e eeuw met zijn gezin op dit perceel. Voor ons is dit een fundamentele gebeurtenis. Zozeer zelfs dat we een paar weken geleden, samen met het parlement van Buenos Aires en Gonzalo Giménez Molina – Florencio's kleinzoon, die belast is met de bescherming van zijn nalatenschap – een eerbetoon organiseerden aan deze grote Argentijnse kunstenaar, die het onzichtbare zichtbaar maakte door dit landschap te schilderen, veracht door een stad die naar Europa keek. Het was een feestelijke dag.

–Hoe ben je van een kunstenaarshuis veranderd in een bar en pakhuis?

–In 1925 werd dit perceel verworven door de familie Risso, half Duits en half Creools. Ze kochten het huis, sloopten het en bouwden het huidige gebouw met vijf verdiepingen, dat nog steeds in handen is van dezelfde familie. De bouw begon in 1928; in 1930 opende de begane grond als commerciële ruimte, met de Lavalle Store and Bar. We vonden een foto van de gevel uit die tijd, die we gebruikten om het bord bij de ingang te repliceren.

–Werden de Risso’s de bar gerund?

– Nee, volgens wat mensen in de buurt ons vertellen, was de bar in ieder geval in de jaren 50 en 60 eigendom van twee Galiciërs, van wie er één Otero heette. We hebben een buurman die boven woont, ongeveer 80 jaar oud, die vroeger bij hen kwam om iets te kopen. In de jaren 90 waren er andere eigenaren die de ruimte moderniseerden om met de tijd mee te gaan. Ze schilderden de cederhouten bar in een wengé, chocoladeachtige kleur, bedekten de vloeren met laminaat, installeerden ecrukleurige fauteuils en plaatsten dichroïsche verlichting. Velen zijn geschokt, maar misschien had de plek de tand des tijds niet doorstaan ​​als ze dat niet hadden gedaan. Ik bekritiseer hen niet; ik vind dat ze deden wat nodig was om een ​​tijdperk te overleven.

–Is dat waar je het naartoe brengt?

– Nee, daar komt Susana Sassano, zij heeft de plek nieuw leven ingeblazen. Ze is dichter en schrijfster en heeft ervoor gezorgd dat het een typisch dagcafé in Tribunales is. Ze heeft er literaire vrijdagavonden aan toegevoegd, waar schrijvers en muzikanten samenkomen. Dat is ook iets wat we graag nieuw leven inblazen. We hebben onlangs een viering gehouden met veel van deze schrijvers, en we hebben Hernán Lavolpe, een briljante kunstenaar uit Buenos Aires, gevraagd om hun namen op een aantal stoelen te schrijven, als eerbetoon aan deze bijeenkomsten. Nu kunt u plaatsnemen in de stoelen van Marta de París, Marcos Silber, Jorge Paolantonio, Dirbi Maggio en vele anderen.

–Is er een publiek van kunstenaars aanwezig?

–We zijn erg close met Sadaic, dus veel auteurs die daarheen gaan, komen hier voor een drankje of lunch. Er is een breed scala aan stijlen, van Michel Peyronel van Riff tot Nico Fabio, de zoon van Leonardo, tot Kevin Johansen, tot meer punkbands zoals Dos Minutos, Sergio Gramática (van Los Violadores) en bandoneonist Walter Ríos, een vaste klant, die hier samen met zijn partner, zanger Mariel Dupetit, een klassieke omelet bestelt, met peterselie en zonder uien.

–Ze hebben ook een groot publiek uit de theaters aan de Corrientes Avenue…

– Een belangrijke verandering die we aan de bar hebben doorgevoerd, waren de openingstijden. Het is niet langer alleen voor kantoren; we zijn elke dag open van 8.00 tot 2.00 uur. En we leggen geen tafelkleed neer, want dit is een bar: je kunt er terecht voor een diner, maar ook voor een kop koffie, ongeacht het tijdstip. Almacén en Bar Lavalle verwelkomen je altijd met hun deuren open, en dat waarderen mensen. Veel acteurs en actrices komen hier net na het theater: Virginia Innocenti, Leo Sbaraglia, Chino Darín, die hier Vaderdag vierde met Ricardo, de decorontwerper van San Martín, Mauricio Wainrot, Pachu Peña. Het is heel eclectisch.

– U nam de bar over na de pandemie, toen de buurt een complete transformatie onderging. Hoe ziet u de Tribunals nu?

–Het is de plek waar ik graag zou willen wonen als ik met pensioen ga: je hebt alles dichtbij, je kunt er uitgaan, koffie drinken, naar het theater gaan. Er zijn andere uitstekende plekken in de buurt, zoals Los Galgos, Mar Azul en El Celta. En er zijn fantastische appartementen voor zeer betaalbare prijzen: je kunt er een kopen voor minder dan $ 1.000 per vierkante meter, met marmeren details, Slavonisch eikenhout en fantastische kwaliteit. Veel huizen, die tientallen jaren geleden werden omgebouwd tot kantoren, worden nu weer omgebouwd tot woningen, waar jonge mensen naartoe trekken omdat de universiteiten hier dichtbij zijn.

– Moest je veel veranderingen aanbrengen aan de plek?

We hebben geprobeerd het zo authentiek mogelijk te houden: we hebben de gevel gerestaureerd, het plafond blootgelegd, het geverfde hout schoongemaakt, de restanten van het zwevende plafond verwijderd, de granieten vloeren gepolijst en de originele bar opnieuw afgewerkt. De grootste klus was in de keuken; die hebben we gerenoveerd om aan de huidige behoeften en eisen te voldoen.

–Hoe zou u het gastronomische aanbod van de plek omschrijven?

– Tegenwoordig snijden we verse vleeswaren voor de voorgerechten, die we serveren in de typische stalen schalen, met wel 20 ingrediënten, waaronder warme zoals worstjes met spek en vermout. We hebben pebetes, een van de sterren van de menukaart. En wat we erfgoedkeuken noemen, de keuken die we van onze voorouders hebben geërfd, een mix van Creoolse, Italiaanse, Duitse, Galicische en al die gerechten die in Amerika zijn ontstaan: er zijn knoflookgarnalen, tortilla, ossenstaart en ook de Asturische cachopo, een soort gevulde Milanese.

–Ze gaven de kleine een heel prominente rol…

–Het is een geweldig Argentijns product. Focaccia is tegenwoordig helemaal hip en alles is lekker, maar voor ons is de pebete het beste wat er is. We maken zelfgebakken brood, zoals brioche; we hebben een prachtige Berkel snijmachine in de vitrine staan ​​en we snijden de 12 maanden oude rauwe ham die we uit Córdoba meenemen. We maken specialiteiten zoals de hele ossenhaas, gestoofd kalfsvlees of kip met avocado; er is matambre, gepekelde aubergine, leberwurst met zoetzure komkommer, en nog veel meer. En we voegen andere Argentijnse klassiekers toe, zoals de fosforitos met ham en kaas of de croissant met 100% boter.

– Hoe zou u de Lavalle Warehouse and Bar omschrijven, gezien zijn geschiedenis en heden?

–We zijn een bijzondere bar, een plek waar mensen elkaar ontmoeten. Meer dan een verhaal, er gebeuren verhalen. Degenen aan de ene tafel beginnen te praten met degenen aan de andere tafel; we hebben vaste klanten die ons feliciteren, anderen die ons uitdagen: een klant vertelde me dat ze het leuk vond om hier te komen, maar dat het er erg lawaaiig was, en ze had gelijk. Naar aanleiding van die opmerking hebben we het plafond geluiddicht gemaakt. Hoewel Tribunales geen doorsnee buurt is, hebben we toch dat buurtgevoel dat we zo graag hebben, met whiskydrinkende klanten die er altijd komen; en met studenten die met hun notebooks of computers aankomen. We streven ernaar om gastheer te zijn, met alles wat dat inhoudt: het beste bieden wat je hebt, zoals je zou doen als iemand bij je thuis kwam. En als klanten weggaan, vragen we niet of ze lekker gegeten hebben, maar of ze het naar hun zin hebben gehad. Dat is het hele punt. Vooral in deze economisch moeilijke tijden, waarin we allemaal verwend, verzorgd en gerespecteerd moeten worden.

Volgens