Zwembaden voor mij

Gisternacht droomde ik over zwembaden. In die droom probeerden ze me een huis te verkopen in het hoger gelegen deel van de stad met twee enorme zwembaden. Eén leek rechtstreeks uit een drugsfilm te komen, en de andere was van Olympische afmetingen, met acht banen gemarkeerd op de bodem. In de droom, nog steeds niet overtuigd van de deal, kocht ik het huis terwijl ik me afvroeg hoeveel liter water er nodig zou zijn om die zwembaden te vullen, hoeveel zorg er nodig zou zijn om ze schoon te houden. Ik werd opgelucht wakker, in een leven zonder twee zwembaden.

Als kind namen we elke dag of om de dag de auto en gingen we naar iemands huis met een zwembad. Die uitstapjes hadden een andere ceremonie dan naar het strand gaan. Ze waren stiller, alsof de acceptatie van je plaats in de maatschappij ons verenigde als een familie, die cel van gedeelde frustraties en verlangens. Niemand van ons klaagde over het ontbreken van een zwembad. Het werd begrepen en geaccepteerd. Misschien voelde je vader zich vernederd en je moeder teleurgesteld, maar niemand zei er iets over. We zouden verwelkomd worden door degenen die wél een zwembad hadden. Zo ging dat nu eenmaal, en dat was de muur.

Misschien voelde je vader zich vernederd en je moeder teleurgesteld, maar niemand zei er iets over.

Bij aankomst begroetten ze je altijd met vreugde. Als het buren uit de buurt waren, waren het dezelfde, maar dan vermomd als mensen met een zomer en een zwembad. Hun gebaren, hun kleding, de witte muren van het huis en de chloorgeur contrasteerden met onze kledij, als mensen die deden alsof ze een zomer en een zwembad hadden. Er hing een luiheid in hen, een zomerdood, bijna verveling. Ze waren al die dagen op de fiets en op straat, het zwembad, beu geworden, soms zwommen ze er zelfs niet in. Waarschijnlijk waren ze zelfs vergeten dat ze er een hadden. Jij herinnerde ze eraan. Jij maakte het weer leuk.

Wat ik toen niet wist, en nu, na jarenlang een zwembad te hebben gehad en de rest van mijn familie te hebben vermaakt en hun ongemak te hebben gevoeld bij een zwembad in de zomer, is de giftigheid ervan, hun vreselijke melancholie als het regent, de eenzaamheid die gepaard gaat met het besef dat een zwembad hebben niet hetzelfde is als de zee hebben.

Lees ook Peter Schrödinger Carlos Zanón

Pas dan begrijp je die smekende blik van je vrienden wanneer je in de auto stapte en na een dagje zwembad wij naar huis konden en zij niet. Ze waren jaloers op de kans om terug te keren naar een wereld zonder zwembad, om niet langer gebonden te zijn aan de zekerheid dat je nooit echt gelukkig bent, noch met noch zonder zwembad.