Beatriz Bragoni legt op Aconcagua Radio de historische verschillen uit tussen 25 mei en 9 juli.

Historicus Beatriz Bragoni , lid van de National Academy of History , bood opAconcagua Radio een gedetailleerde analyse over het belang van 25 mei en 9 juli en hielp bij het ontrafelen van de ware betekenis van elke verjaardag.

"Het verschil is erg belangrijk en het is de moeite waard om te verduidelijken," begon Bragoni. "25 mei 1810 markeerde een politieke gebeurtenis die in wezen twee kwesties betrof: het ontslag van onderkoning Cisneros, die het hele onderkoninkrijk van de Río de la Plata bestuurde, en de vorming van een Voorlopige Regeringsjunta," legde hij uit.

Zo ontstond de Meirevolutie, maar – zo waarschuwt de historicus – met een sterk centralistische inslag: "Het was een typisch Buenos Aires-besluit dat later probeerde zijn macht over het hele onderkoninkrijk uit te breiden." Om dit te bereiken, stuurde Buenos Aires commissarissen naar de steden in het binnenland om gehoorzaamheid af te dwingen. "Dit roept een enorm probleem op: oorlog", benadrukte Bragoni, omdat verschillende regio's zich verzetten tegen het accepteren van die autoriteit.

Montevideo bleef bijvoorbeeld tot 1814 trouw aan de koning. Ondertussen ondervond de revolutionaire beweging soortgelijke weerstand in andere delen van Latijns-Amerika, zoals Chili, Bogota, Cartagena en Quito. "Het was een lang en conflictueus proces, noch unaniem, noch vreedzaam", benadrukte hij.

9 juli 1816 markeert daarentegen een andere mijlpaal: de formele onafhankelijkheidsverklaring . "Het was een werkelijk moedige daad", zei Bragoni. "Het vond plaats in een zeer ongunstige wereldwijde context, met absolute monarchieën in Europa die onafhankelijkheidsbewegingen in Amerika bestreden."

Het Congres van Tucumán bracht vertegenwoordigers van de Verenigde Provinciën bijeen, niet alleen om de definitieve breuk met de Spaanse monarchie te bezegelen, maar ook om een ​​nieuwe politieke orde te consolideren. José de San Martín speelde hierin een sleutelrol en drong aan op het bijeenroepen van het congres.

"San Martín stelde een zeer belangrijke voorwaarde aan de regering in Buenos Aires: gehoorzamen, ja, maar ook doorgaan met het bijeenroepen van een congres om de onafhankelijkheid uit te roepen," vertelde de historicus. "Hij wilde dat de oorlog tegen de royalisten gevoerd zou worden als een soevereine natie, niet als louter opstandelingen." Daarom was hij een van de belangrijkste drijvende krachten achter de bijeenkomst in Tucumán en benoemde hij zelfs persoonlijk vertegenwoordigers voor Mendoza , terwijl San Juan en San Luis andere verkiezingsmethoden hanteerden.

De keuze voor Tucumán als locatie was geen toeval: het was een stad "dichter bij de provincies van Opper-Peru en verder van de kust, het invloedsgebied van Artigas, dat een meer federaal en gedecentraliseerd systeem nastreefde", legde hij uit.

In dit proces speelde Mendoza een strategische rol . San Martín arriveerde in 1814 in de provincie, zonder enige eerdere banden of lokale politieke ervaring. "Hij moest de politieke macht van de grond af opbouwen", herinnerde Bragoni zich. Hij deed dit door zich te verbinden met de gemeenteraad, de commandanten, priesters en douaneautoriteiten. Hij was zeer krachtig tegenover zijn tegenstanders: "Geen enkele matrone bleef gespaard: hij veroordeelde een elitevrouw die protesteerde tegen de belastingdruk en de rekrutering van slaven en vrije mannen tot ballingschap in San Luis."

De historicus prees de recente boodschap van gouverneur Alfredo Cornejo op sociale media, waarin hij stelde dat "Mendoza een fundamentele en stille rol speelde met San Martín aan het roer, terwijl in Tucumán politieke macht werd opgebouwd." Bragoni was het daarmee eens: "San Martín had die macht nodig om het Leger van de Andes te organiseren en zijn militaire plan uit te voeren."

Ook de meer menselijke kant van het verhaal kwam in het interview naar voren. De historicus beschreef het dagelijks leven in San Martíns tijd, zijn eetgewoonten en het belang van wijn als cultureel symbool en logistiek hulpmiddel. "San Martín dronk elke dag wijn, at barbecue, soms alleen, en met slechts één bestek," zei ze. "Wijn was niet alleen een alledaagse drank, maar ook een handelsartikel dat werd gebruikt om het leger te financieren, uniformen te kopen of overeenkomsten te sluiten met inheemse volkeren, zoals de Pehuenches."

Bovendien "was het legerdieet zeer sober: gezouten vlees – het beroemde gedroogde vlees – wat maïs, koekjes, wijn en af ​​en toe tabak", beschreef hij. Typische gerechten waren onder andere "zoet gebak, kweepeerpasta, noten en stoofschotels", die nog steeds aanwezig zijn in de Creoolse traditie van locro en asado.

Luister hier naar het volledige artikel en luister live naar de radio via www.aconcaguaradio.com