De vraatzuchtige meeuwen

Zittend op een bankje begint een vrouw plotseling te schreeuwen, wild met haar armen zwaaiend van angst: "Wat is er met mijn hoofd? Oh, alsjeblieft! Wat is er met me aan de hand?" Een vogel is op haar geland, een klein musje waarvan de klauwtjes vastzitten in de wirwar van haar. Is hij uit het nest gesprongen? Het jonge vogeltje klappert wanhopig met zijn vleugels. Ik overwin mijn gevederde afkeer en stop het kleine musje in een boomkuil. Een vrouw die zich bij de groep heeft gevoegd, kauwt op een stuk brood en verkruimelt het. "Geef hem tenminste kracht," zegt ze. Zal hij het overleven in de stadsjungle? Ik vertrek, niet zozeer denkend aan het feit dat ik door een auto verpletterd zou worden, maar aan de meeuwen.

De volgende ochtend, boem, verschijnen Mané Espinosa's prachtige foto's van de Plaza de la Gardunya. Ze leggen vast hoe een van deze sinistere vogels neerstrijkt op het bord paella van een toerist om een ​​garnaal te stelen. De geelpootmeeuw neemt de trofee in zijn snavel. Wat een schrik! De ontmoeting is onmogelijk los te zien van Alfred Hitchcocks film The Birds (1963). Ik denk aan de scène waarin Tippi Hedren zich opsluit in een telefooncel om te schuilen.

Daphne du Maurier, auteur van het gelijknamige verhaal (1952), decennialang veracht als louter schrijfster van romantische romans, had een hekel aan de versie van haar Britse landgenoot. Ondanks dat hij een meesterwerk had afgeleverd, verwaterde Hitchcock het verhaal enigszins; hij verplaatste de actie naar Bodega Bay, een stedelijke setting in zonnig Californië, en concentreerde de agressiviteit van de vogels voornamelijk op één vrouw, de blonde actrice, wat het verhaal een oedipale, psychologische inslag gaf. Hedren, de ex-schoonmoeder van Antonio Banderas, had het vreselijk moeilijk; naar verluidt verliet ze op een dag in shock de set en riep "Jij dik varken!" naar de koning van de spanning. Wie weet. Wat vrijwel zeker lijkt, is dat Hitchcock vandaag de dag een klap van de annulering zou hebben gekregen.

In 'The Birds' van Hitchcock en Du Maurier spannen vogels samen tegen de mens.

Du Mauriers roman speelt zich af in een landelijke omgeving, in het stormachtige Cornwall aan de westkust van Groot-Brittannië, waar de soberheid van na de Tweede Wereldoorlog nog steeds voelbaar is. Hoewel er geen verklaring is voor het feit dat meeuwen, kraaien, roeken, jan-van-genten en andere vogels samenzweren om een ​​moorddadige aanval op mensen uit te voeren, zijn er hier en daar tekenen die wijzen op Koude Oorlogsparanoia ("de Russen hebben de vogels vergiftigd"), zoals Mark Fisher opmerkte in zijn essay "The Weird and the Creepy ". De vogels hebben hun verschillen achter zich gelaten, zegt Fisher, "om een ​​soort soortbewustzijn te ontwikkelen, analoog aan klassenbewustzijn." De verzorgingsstaat wankelt.

Lees ook

Ik betwijfel of de meeuwen die toeristen voedsel ontfutselen een revolutie voorbereiden, maar hun agressiviteit zou wel eens iets kunnen verklaren. Ze zijn aaseters van het heden geworden; ze verorberen gulzig ons afval, ons grote roofzuchtige feestmaal. In ieder geval is dit een uitgelezen kans om Du Maurier te verdedigen, wiens roman Parasites , geïnspireerd door zijn familie, zojuist is uitgegeven door Alba Publishing.