Joyce DiDonato, bij het altaar van de Peralada-stemmen

Joyce DiDonato maakte gisteren haar debuut in Peralada, waar ze een ode bracht aan de stemmen van het festival voor een publiek dat de Castell-kerk bijna vulde. Het was een emotionele openingsdag voor deze 39e editie van het Empordà-festival, gewijd aan de nagedachtenis van Miguel Suqué, het jongste lid van de familie Suqué-Mateu, die de afgelopen tien jaar de verantwoordelijkheid voor de Perelada Group deelde met zijn broers en zussen Isabel en Javier. Het verdriet om zijn plotselinge verlies werd weerspiegeld in de woorden van Borja Suqué, de jongste zoon van Javier Suqué, die de familie vertegenwoordigde met Edward Reger, de echtgenoot van Isabel Suqué. Borja benadrukte de waarden van zijn overleden oom, waaronder hard werken en toewijding.

"Het is moeilijk te geloven dat Miguel nog maar een paar maanden geleden hier was om de paaseditie te openen. Daarom willen we dat de zomereditie een plek is waar we hem herdenken met zijn glimlach, met dat belangrijke vermogen van hem om de zaal te verlichten. Dank je wel, Mike, we houden zo veel van je, we zullen altijd van je houden," zei hij, terwijl hij het festivalpubliek bedankte voor hun "aanwezigheid en aandacht".

"We willen Miguel herinneren met zijn glimlach en zijn vermogen om de kamer te verlichten", zei Borja Suqué aan het begin.

In deze context dook de veelzijdige en expressieve DiDonato, op piano begeleid door Craig Terry – haar vaste compagnon – in de contemplatieve sfeer, beginnend met een lied en de opera bewarend voor de tweede helft. Debussy's Trois chanson de Bilitis en Alma Mahlers Fünf Lieder openden het recital, gevolgd door Haydns cantate Arianna a Naxos , waarin de Amerikaanse mezzosopraan een radicale uitvoering gaf, met haar pianissimi en haar furore.

In de tweede helft fascineerde hij met de bekende "Ombra mai fu" uit Händels opera Serse , en stelde vervolgens de akoestiek van het middenschip van de Carme op de proef met de belcanto-coloraturen van Rossini's Tancredi en de aria "Cruda Sorte" uit L'italiana in Algeri , waarvan hij de onbezorgde toon prefereerde boven Mozarts La Clemenza di Tito . De finishing touch was de Habanera uit Bizets Carmen , waarna hij zich nog een paar toegiften gunde, tot het concert bijna twee uur duurde: Astor Piazzolla's Lost Birds en Irving Garden's I Love Piano , in een toonsoort.

Haar artistieke voorstel voor deze openingsavond is misschien wel het enige dat het centrale thema van deze editie niet omarmt: de tuin als paradijs voor de schepping. Maar de terugkeer van de diva op het zomerpodium werd met een daverend applaus ontvangen.

"We starten het festival met het kenmerkende Peralada-recept en nodigen het publiek uit om zichzelf te verliezen en zich te verdiepen in de ontdekking van nieuwe, open, gedurfde en verschillende voorstellen, geheel in de puurste stijl van het festival", aldus Oriol Aguilà gisteren, de artistiek directeur die ervoor zorgt dat Peralada elke zomer een uniek perspectief biedt dat verder gaat dan de huidige seizoenen.

Peralada was gisteren een creatieve broedplaats. De hele middag vonden er gelijktijdig repetities plaats voor drie voorstellingen, die van donderdag tot en met zaterdag zouden plaatsvinden, de eerste drie avonden van deze zomer. Terwijl DiDonato de akoestiek van de Carmekerk in de keldertuinen probeerde te voelen, legde danseres en choreografe Lorena Nogal, samen met collega-danseres Álvaro Esteban, de laatste hand aan dit nieuwe duet getiteld Terroir (Territorium), waarvoor het festival haar carte blanche heeft gegeven. En dat deed ze in het volle zonlicht, de warmte sublimerend, ondergedompeld in het creëren van die dialoog met de aarde, met de vogels, met de warmte die de druiven transformeert zoals ze mensen transformeert – want dát is waar haar Peralada-experiment om draait. Vandaag gaat het in première.

En in het Mirador, beschut tegen de elementen, kreeg het Genius Loci vorm dat countertenor Xavier Sabata en regisseur Rafael R. Villalobos samenstelden. Deze bewerking van het boek The Lost Garden van Jorn de Précy, waarbij ze de liefde voor de tuin overbrachten die tot leven kan worden gebracht, en het naar een totaal verrassend niveau tilden, met de aartsluit van de Zweed Jonas Nordberg en de viola da gamba en elektronica van Liam Byrne...

Het vervangen van het Auditori del Parc door meerdere podia met een kleinere capaciteit heeft de festivalcapaciteit echter niet lichter gemaakt.