Met een unieke tentoonstelling vereffenen ze een ‘oude schuld’ aan de schilder Arturo Moyers Villena.

▲ Arturo Moyers Villena wordt beschouwd als een van de eerste schilders van Sinaloa. Foto met dank aan het Instituto Sinaloense de Cultura

Irene Sánchez

Correspondent

Krant La Jornada, maandag 16 juni 2025, p. 4

Mazatlán, Sinaloa, schilder Arturo Moyers Villena, beschouwd als een voorloper van de beeldende kunst in Sinaloa en een van de laatste Mexicaanse muralisten, werd herdacht in de tentoonstelling Reünie onder kameraden, gehouden in het Sinaloa Kunstmuseum (Masin) en als onderdeel van de herdenking van de Internationale Museumdag (ICOM), die elk jaar op 25 mei wordt gevierd.

De tentoonstelling, die werd bijgewoond door de weduwe van de kunstenaar, María Antonieta López, bestaat uit een verzameling schilderijen die het vroege werk van de schilder weerspiegelen, waarmee een oude schuld aan de man die van 1959 tot 1970 in de hoofdstad van de staat woonde, wordt ingelost.

De tentoonstelling werd ook georganiseerd ter herdenking van de 50e verjaardag van de oprichting van het Directoraat voor Regionaal Onderzoek en Ontwikkeling, nu het Sinaloa Instituut voor Cultuur (ISIC), dat verbonden is aan de deelstaatregering.

Arturo Moyers Villena (1938-2013) kwam oorspronkelijk uit de gemeente Los Mochis. Op 16-jarige leeftijd schreef hij zich in aan de Academie van San Carlos in Mexico-Stad, waar hij zijn stijl verder ontwikkelde. Zijn werk kenmerkt zich door het gebruik van contrasterende kleuren en licht, dat sterk doet denken aan de techniek van David Alfaro Siqueiros.

Bij zijn terugkeer in Sinaloa nam hij deel aan de workshop beeldende kunst aan de Autonome Universiteit van Sinaloa met Erasto Cortés en werkte hij samen met de theatergroep van de universiteit.

Rodolfo Arriaga Robles, directeur artistieke programmering, namens Juan Salvador Avilés, hoofd van het ISIC, merkte op dat Moyers "een legendarische figuur is en een van de pioniers van de beeldende kunst binnen onze instelling. Deze hereniging onder kameraden is ook een manier om dichter bij de mensen van zijn generatie te komen die hun werk hebben uitgeleend."

Hij verklaarde dat Moyers een van de eerste schilders in Sinaloa was en dat uiteindelijk de generaties die met hem samenleefden en de nieuwe generaties van zijn kunst zouden kunnen genieten. Hij bedankte de familie van de kunstenaar voor de erfenis die hij achterliet .

De dochter van de kunstenaar, Citlali Moyers Millán, herinnerde zich de vrijgevigheid van degenen die de werken uitleenden en van degenen die weigerden dit te doen. We weten immers dat ze dit deden uit genegenheid en liefde die ze voor de werken voelden. Het gaat immers om familieportretten of landschappen van Culiacán uit de periode 1959-1970, toen de schilder in die stad woonde .

Hij stelde dat men op de tentoonstelling zijn technische ontwikkeling kan bewonderen in de schilderijen die hij maakte van de rivier Tamazula en de stad Culiacán, maar ook in de portretten van mensen van verschillende leeftijden. En hij merkte op: nu kunnen we zeggen dat mijn vader een profeet was in zijn land .

Het verzamelen van al dit werk ervoer ik bijna als een soort speurwerk en een herontdekking van mezelf, omdat ik er de ervaringen en anekdotes van de mensen in vond, want elk schilderij is een prachtig verhaal .

Moyers Millán verklaarde dat sommige schilderijen onafgemaakt bleven omdat zijn vader vanwege de politieke omstandigheden tijdens de universiteitsbewegingen van 1970 snel naar Mexico-Stad moest vertrekken.

Hij vertelde dat zijn vader daar ongeveer vier jaar in de werkplaats van Alfaro Siqueiros werkte, tot aan diens dood.

Inna Teresa Álvarez, directeur van het MASIN, zei dat ze door het realiseren van deze tentoonstelling een openstaande schuld aan de portrettist uit Culiacán en de omliggende bevolking konden vereffenen.

Reyes Martínez Torrijos

Krant La Jornada, maandag 16 juni 2025, p. 5

Schrijfster en journaliste Cristina Pacheco publiceerde haar column "Mar de Historias" voor het eerst in 1986 in La Jornada . De reeks eindigde kort voor haar dood in december 2023, toen ze afscheid nam van haar lezers. Een bloemlezing (uitgegeven door Tusquets) van de verhalen die in de loop van 38 jaar in de krant verschenen, werd gisteren gepresenteerd in het Museo del Estanquillo.

De verteller vertelde in een programma van Canal Once uit 2022 dat ze bij de oprichting van deze krant dacht: "Hier wil ik schrijven." Ze interviewde directeur Carlos Payán en vroeg hem of ze elke week een verhaal kon publiceren.

Het gesprek ging verder: "Denk je dat je het volhoudt? Ik weet het niet. Zo niet, dan laat ik het je weten ." Payán besloot: "Geef me de eerste. We publiceren er elke week een voor je ."

De auteur vertelde dit aan haar echtgenoot, de dichter José Emilio Pacheco, die haar in deze onderneming aanmoedigde; de ​​schrijver en redacteur stelde zelfs de titel voor: Zee van Verhalen, want niets eindigt, niets heeft een eindpunt. Elk verhaal staat los van de andere .

Cristina Pacheco (1941-2023) zei dat ze, ondanks haar twijfels, niet meer kon stoppen als ze eenmaal begonnen was. Het is vermoeiend, ja, maar ook heel spannend. Het is alsof je op een date gaat .

Het boek "Mar de historias" (Zee van Verhalen) is een bundeling van bijna 160 teksten uit het omvangrijke verhalende werk dat in La Jornada is gepubliceerd. Het onderzoekt dramatische en emotionele verhalen, met een stijl die ook humor bevat.

Het eerste verhaal in "Mar de Historias" werd gepubliceerd op zondag 5 januari 1986 en draagt ​​de titel "El batalla de los reyes" (De Strijd der Koningen ). Het deel begint met "El eterno viajero " (De Eeuwige Reiziger) (La Jornada, 2-2-14), waarin de relatie van de auteur met José Emilio Pacheco wordt beschreven, die een paar dagen eerder was overleden.

Daar staat: "Ik heb Almudena's notitieboekje bijna vol. Ik dateer het vandaag: 26 januari. Morgen schrijf ik in het eerste van de vele notitieboekjes die ik moet vullen, en vertel ik je over mijn leven tot de dag dat je terugkomt. Ik weet dat het deze keer niet snel zal zijn. In zekere zin is het beter: je geeft me de tijd om aan al je verzoeken te voldoen, inclusief het vinden van de zwarte pen die je het mooiste handschrift gaf. Dit doet me denken aan een andere taak die ik nog moet vervullen: ontcijferen wat je de avonden voor je reis op losse velletjes hebt geschreven.

▲ Achterkant van de editie van zondag 3 december 2023 van La Jornada waarin de journaliste haar nieuwste Sea of ​​​​Stories aankondigde

Ik zweeg even. Ik stond op van mijn bureau omdat de kolibrie waar je zo dol op was, weer voor je raam was verschenen. Als hij terug is, kun je onmogelijk niet níét komen.

De galerij van personages die hij in deze teksten schetste, biedt een inkijkje in duizenden verhalen, met een tederheid die deze personen innemend maakt. Het verhaal is nostalgisch of emotioneel. Er is sprake van een kroniek en psychologische verkenning, en een constante verdediging van de menselijke waardigheid.

De schrijfster beweerde dat haar bijdragen aan La Jornada een manier waren om een ​​standpunt in te nemen en mensen ervan bewust te maken dat hun politieke activiteit niet hoeft te beginnen met partijlidmaatschap, maar eerder met woorden , aldus het boek Confrontaciones (Universidad Autónoma Metropolitana, 1987).

Hij voegde daaraan toe: "Ik sta aan de kant van deze mensen, en zij hebben zeker behoefte aan gelijk, zij hebben er recht op en uiteindelijk zullen zij gelijk hebben." Dat is het politieke standpunt van die teksten .

Het bovengenoemde boek is ontstaan ​​uit een ontmoeting met de universitaire gemeenschap, aan wie ze me vertelde dat de verhalen in Sea of ​​Stories ook "een manier waren om niet alleen te zijn en je niet eenzaam te voelen". Als ik zeg dat ik marginalisering ken, omdat ik zo ben opgegroeid en geleefd, ken ik ook die vreselijke kant van armoede: verlatenheid, eenzaamheid.

Ik herinner me die eenzaamheid, en daarom, en hopelijk om die te delen met iemand die het nu voelt, schrijf ik deze verhalen. Het is niet mijn bedoeling om ze educatief te maken; dat zou heel moeilijk zijn, maar als ze iemand iets kunnen leren, iets over het leven van anderen, en ik ze kan delen, ben ik tevreden.

Cristina Pacheco gaf haar nieuwste boek, dat dateert van 3 december 2023, de titel "It Has Been Wonderful ". Ze bedankte haar lezers en vrienden voor hun steun en doorzettingsvermogen in de afgelopen decennia dat ze haar boek hebben gelezen.

Hij besloot: "Aan de directeur van La Jornada en mijn collega's, mijn diepste dank voor jullie steun en vrijgevigheid. Ik wens jullie allemaal heel veel succes."

Dpa

Krant La Jornada, maandag 16 juni 2025, p. 5

Hamburg/Keulen, Meer dan 100 Duitse musea doen mee aan een initiatief om hun tentoonstellingen dichter bij mensen te brengen die de musea niet kunnen zien of er fysiek aanwezig kunnen zijn. Er worden telefonische rondleidingen aangeboden, waarbij bezoekers gewoon thuis op de bank kunnen zitten.

Het programma is bedoeld voor mensen die graag een live culturele ervaring willen meemaken, maar dat niet kunnen, bijvoorbeeld omdat ze blind of beperkt mobiel zijn, of zich niet op hun gemak voelen in grote groepen. In het Museum voor Toegepaste Kunst in Keulen begint de rondleiding bijna. Vijftien mensen wachten op hun gids, Corinna Fehrenbach, maar de kunstexpert staat alleen bij de ingang. Ze zet haar koptelefoon op, belt een nummer en begint te praten.

Ik sta hier, klaar in de grote foyer van het museum, en de Dom van Keulen is maar twee minuten verderop. "Om u een idee te geven waar we zijn ," zegt ze, pratend over de designtentoonstelling. Fehrenbach biedt een telefonische rondleiding van een uur aan.

Op zondag 15 juni sloot de Hamburger Kunsthalle zich bij het initiatief aan met een tentoonstelling met werken van Manet, Schmidt-Rottluff en de Belgische kunstenares Berlinde De Bruyckere.

Het idee werd in februari 2021, tijdens de COVID-pandemie, gelanceerd door de Vereniging voor Blinden en Slechtzienden, musea in Hamburg en een bureau voor inclusie.

Er zijn 111 culturele organisaties die al een telefonisch bezoek hebben aangeboden of dat gaan doen , zegt directeur Melanie Wölwer.

Gertrud Feld, 61 jaar, inwoner van Saarbrücken, werd al rondgeleid door het Helmut Schmidt-Huis in Hamburg, het Museumsinsel in Berlijn en de Hertogin Anna Amalia Bibliotheek in Weimar.

Ik ben zo blij om zoveel dingen van thuis te horen en te ervaren. Ik ontdek altijd wel iets moois, nieuws en spannends , vertelt ze.