Muziek zegeviert over theater in de verloren tuin van Peralada

De tenoren Christoph en Julian Prégardien beleefden vanavond een ontroerend moment in de Carmekerk in Peralada, als hoogtepunt van de eerste festivalweek. Deze romantische nostalgie, deze reis naar de dood in het kielzog van Schubert en Liszt, was wederom een ​​opdracht van het festival en daarmee een wereldpremière, net als Genius Loci van zaterdag, een metatheatraal voorstel van Rafael R. Villalobos en countertenor Xavier Sabata, wiens vrije bewerking van De Verloren Tuin van de fictieve (of niet) 19e-eeuwse tuinman Jorn de Précy resulteerde in groot muzikaal succes en een veel mindere theaterproductie.

Vanavond kon het publiek de gebroeders Prégardien, vader en zoon, samen op een podium in Spanje zien in deze nieuwe voorstelling, In Paradisum, een Schubertiaans programma over de overgang tussen leven en dood dat pure poëzie was, beginnend met het emblematische Der Wanderer (De Wanderer), Frühlingsglaube (Lentegeloof) en Im Abendrot (In de avondgloed). Gekleed als pelgrim met gewaad en lantaarn, en gekleed als een gemaskerde begrafenisbootman, lieten de tenoren stemmen horen die meer dan alleen DNA delen. Ze brachten liederen die over prachtige, graftombeachtige wateren glijden, zoals Meeres Stille (De stilte van de zee) en Auf dem Wasser zu singen (Het zingen in het water). Of ze keken Charon, de veerman van de zielen, recht in de ogen in Totengräbers Heimweh (Totengräbers Heimweh) .

De redacteur Clara Pastor introduceerde ter plaatse de auteur achter het heteroniem Jorn de Précy

De begrafenisgondel werd geleid door pianiste Saskia Giorgini, die stukken van Liszt speelde, haar specialiteit, die perfect in harmonie waren met de akoestiek van het schip. En in een Europese communie klonk de stem van een lid van de Montserrat Choir School, Miquel Genescà, die de avond afsloot met het Gregoriaanse gezang dat de titel " In Paradisum " heeft voortgebracht. Maar het contrapunt werd geleverd door de Catalaanse actrice Alba Pujol, bekend om haar vermogen kwetsbaarheid over te brengen en zich ongekunsteld uit te drukken. En niets minder – en niets meer – was vereist door het programma van poëtische liederen op een regenachtige middag als vandaag, waarbij de mediterrane vegetatie zich transformeerde in het groene romantische Alpen- en Germaanse landschap, tot groot genoegen van het publiek. Pujol las de fragmenten die Julian Prégardien voor het programma schreef. Het zijn rake en bondige teksten die ingaan op de zoektocht naar het spirituele thuis waar Schubert naar verlangde en dat beide Prégardiens, wijze liedschrijvers, in hun merg meedragen.

Xavier Sabata floreerde op zijn beurt dankzij een subtiele versterking van zijn countertenorstem. Zijn Purcell-optredens hebben zelden zo goddelijk geklonken als afgelopen zaterdag op het podium van El Mirador, voor 325 toeschouwers. Het verhaal werd afgewisseld met vocale muziek van Engelse componisten, van John Dowland (17e eeuw) tot Ralph Waughan Williams (begin 20e eeuw). Deze zoektocht naar eerlijkheid door de tuin die De Précy schept, dit verlangen naar een humanistische geest, los van de kapitalistische productiemachine die de mens scheidt van zijn realiteit en zijn heden, was gebaseerd op een post-apocalyptisch podiumconcept, met een enorme zandvlakte – in werkelijkheid zwarte plastic kiezels – en neonlichten in plaats van bomen, evenals de handige fauteuil omringd door boeken van waaruit Sabata – met overdreven gekunsteldheid en in gebrekkig Spaans – converseerde met de forse theorbist Jonas Nordberg, die beiden respectievelijk De Précy zelf en zijn tuinman Samuel tot leven brachten.

Nog onthullender was het eerdere rondetafelgesprek in de Castell Bibliotheek, waarin Clara Pastor, directeur van Elba Editorial, uitlegde hoe verrassend het was om te vernemen dat De Précy slechts een pseudoniem was, dat de 19e-eeuwse IJslandse auteur niemand minder was dan de schrijver, tuinier en redacteur Marco Martella. En dat Greystone, de verloren tuin die hij samen met zijn tuinman Sam zou hebben aangelegd, eveneens denkbeeldig is. Martella stelde zich nederig voor aan de bibliotheek. En waarom een ​​IJslands pseudoniem? Het land maakte indruk op hem, dertig jaar geleden: "Het is Europa, maar het ligt ver van alles. En deze geïsoleerde cultuur heeft een animistische relatie met de natuur behouden."