Ñ ​​​​Lifetime Achievement Award voor toneelschrijver Ricardo Halac, meester van het Argentijnse theater

Hij zou beschouwd kunnen worden als een relevante toneelschrijver , maar in werkelijkheid is hij een lichtend voorbeeld van het Argentijnse theater. Ricardo Halac is 90 jaar oud, heeft meer dan 20 toneelstukken geschreven, geeft les, regisseert en is een onmisbare figuur in het Argentijnse theater. Hij was directeur van het Cervantes Theater en het Chagall Cultureel Centrum, dat tot de bomaanslag in 1994 in het AMIA-gebouw gevestigd was. Na zijn terugkeer uit ballingschap richtte hij Teatro Abierto op , was tevens journalist en schrijver en begeleidde hij verschillende generaties toneelschrijvers. Hij heeft de Critics' Award, de María Guerrero Award en de Argentores Award gewonnen. En dit is nog maar het begin. Vanavond ontving Ricardo Halac de Ñ Award voor zijn Levenswerk.

" Halac zag het toneel als een gebied van waarheid, ontmoeting en transformatie . Hij is ongetwijfeld een essentiële figuur voor het begrijpen van het hedendaagse theater in Argentinië. Zijn naam staat symbool voor meer dan zes decennia schrijven, regisseren, lesgeven, reflectie en toewijding aan cultuur", aldus Héctor Pavón, hoofdredacteur van Revista Ñ, in zijn introductie van de toneelschrijver.

Halac is de zoon van Syrische immigranten en leek geïnteresseerd in cijfers. Hij volgde de middelbare school aan de Carlos Pellegrini School, verbonden aan de Universiteit van Buenos Aires, en omdat hij een "serieuze", zekere baan zocht, maakte hij zijn vader blij door drie jaar economie te studeren aan dezelfde instelling. Maar op 21-jarige leeftijd won hij een beurs om theater te studeren aan de Goethe Stichting in Berlijn. En hij heeft het podium nooit verlaten.

Pavón merkte ook op: " Zijn theater richt zich op relaties, morele conflicten, de waardigheid van werk en de tegenstrijdigheden van het dagelijks leven . Het is een stijl die zich niet distantieert van de toeschouwer, maar hem juist uitdaagt en ontroert."

Zijn ervaringen in Duitsland en andere Europese hoofdsteden vormden zijn artistieke visie. Hij was 26 toen hij terugkeerde naar Argentinië, en zijn eerste toneelstuk, Soledad para cuatro (Eenzaamheid voor vier ), ging in première in theater La Máscara. Met dit stuk veroverde hij niet alleen de show, maar lanceerde hij ook de zogenaamde 'Generatie van '60', een groep auteurs die reflecteerden op en vragen stelden over het politieke en sociale leven van die tijd.

En toen kwam al het andere: 22 premières, drie ongepubliceerde, één roman ( The Bachelor, verfilmd met Claudio García Satur), vijf kinderen van drie echtparen – Eva, Martín, Luciano, Marina en Juan –, ballingschap in Mexico vanwege bedreigingen van de Triple A, de directie van het Cervantes Theater, die van het Chagall Cultureel Centrum bij het AMIA , het vice-presidentschap van Argentores (een entiteit waar hij vandaag de dag nog steeds een seminar over dramaturgie geeft), de prijzen (Martín Fierro, María Guerrero, Konex) en een heel leven gewijd aan drie beroepen die elkaar versterken: dramaturgie, journalistiek en onderwijs.

Terwijl dit alles gebeurde, wijdde Halac zich ook aan de media en werkte hij als journalist. Hij werkte op de redacties van La Razón, El Mundo en La Opinión. Daar maakte hij deel uit van de groep die "La Opinión Cultural" produceerde, onder leiding van dichter Juan Gelman.

"In moeilijke tijden", vervolgde de hoofdredacteur van Revista Ñ, " koos Halac ervoor om te blijven schrijven, spreken en geloven in de kracht van woorden . Hij wist dat theater ook een vorm van verzet is, een ruimte van vrijheid waar men zich een ander land, een andere samenleving, een andere mensheid kan voorstellen." Hij besloot: " Dank voor de woorden, de scènes, de ideeën, de gebaren. Dat je ons er elke keer dat het doek opgaat aan herinnert dat theater dat voortdurende, uitzonderlijk duurzame en dynamische spel is dat zijn manier van kijken en leven kenmerkt."

"Ik ben erg blij en trots om deze prijs te ontvangen. Ik ben een toneelschrijver met een zeer lange carrière", zei Halac na ontvangst van de prijs.

Hij herinnerde zich dat, toen hij jong was, "de toneelschrijver nog steeds deel uitmaakte van de intellectuele klasse die, in Argentinië zoals overal ter wereld, een plaats had in de politiek en de geschiedenis, die zich in beweging zette en zich met de wereld bezighield." Hij greep terug naar Émile Zola en zijn "J'accuse" ("Ik beschuldig"). En hij bleef mijmeren: "In mijn jonge jaren gaf ik interviews, we praatten over politiek en actuele gebeurtenissen; en dat is geleidelijk verdwenen."

Hij vergeleek zijn werk met de culturele vormen van wat hij 'amusement' noemde. Hij legde uit dat het 'het entertainment is dat miljoenen en miljoenen van welke valuta dan ook in omloop brengt, en dat overal goede werken verspreidt, maar dat er ook op gericht is mensen te laten uitrusten, de realiteit te laten vergeten en een aangenaam moment te beleven voor het slapengaan.'

"Dat was het tegenovergestelde van wat we wilden doen , en dit is een cruciaal moment. Een tijd is voorbij waarin we geloofden dat er een uitweg was, waarin de mensheid een pad had gevonden, ook al is dat niet gebeurd. Die illusie is weer in duigen gevallen. Maar de mensheid streeft er altijd naar een betere wereld te creëren, en ik wil daar nederig aan bijdragen met mijn werk, op welke manier dan ook," besloot hij.

Vanavond voegt Ricardo Halac zich bij een vooraanstaande groep intellectuelen, kunstenaars en auteurs wier carrières door Revista Ñ zijn geprezen. Deze lijst omvat Roberto Fontanarrosa, auteur van essentiële verhalen en strips zoals Boogie, El Aceitoso en Inodoro Pereira, en kunstfilosoof Emilio Burucúa; fotograaf Sara Facio; de kunstenaars Marta Minujín, Luis Felipe Noé en Nicolás García Uriburu; en verzamelaar Jacobo Fiterman; en de schrijvers Ricardo Piglia, Juan José Saer, Tomás Eloy Martínez, Abelardo Castillo, Beatriz Sarlo en María Moreno, naast vele andere persoonlijkheden wiens perspectieven duizenden anderen laten zien.