Praktisch blauw staal
Het is gevaarlijk om succesverhalen te fetisjiseren, maar die van Tonda Ros is onweerstaanbaar, een verborgen parel in de alledaagse modder van laatkapitalistische bravoure. Hij is een van de vele artiesten die een beetje van alles deden: een korte film hier, een videoclip daar, een reclame voor dit merk, een geanimeerd logo voor dat, al die jazz. De carrièrespreiding waartoe de 21e eeuw ons veroordeelt, met alle onzekerheden die gepaard gaan met het wonen in Los Angeles, een van de meest gewelddadige steden ter wereld als je jong bent, meer dan één talent hebt en je slaap niet respecteert. Feit is dat hij in 2016 een beslissing nam die niet zou misstaan op een kalender van heiligen: hij wijdde zich in totaal acht jaar fulltime aan de ontwikkeling van een project dat geen hedendaagse hit als referentiepunt neemt of een herkenbare trend volgt, maar dat ook niet de nostalgie van een klassieker probeert te vampieren. Met andere woorden, de nachtmerrie van een marketingafdeling, een apparaat dat gedoemd is om niche te blijven, een term die welbekend is bij cultuurjournalisten en mensen die in de uitvaartbranche werken. Vandaag de dag is Blue Prince , Tonda Ros' debuut als videogameontwikkelaar, een fenomeen dat de gebruikelijke grenzen van indie-succes overstijgt. Voorspellingen wijzen erop dat het een mogelijke winnaar is van de prijs voor Beste Game van het Jaar bij brancheprijzen, en het is gebruikelijk om artikelen te lezen die het als een van de beste titels aller tijden beschouwen.
Het huidige fenomeen Blue Prince kan vergeleken worden met dat van Pulp Fiction in 1994. Met andere woorden, een werk dat gebroken geboren wordt en van daaruit zijn identiteit opbouwt. Het is nu gemakkelijk om de sterke punten van Tarantino's tweede speelfilm te herkennen, maar laten we niet vergeten dat het bij de release een verzameling willekeurig gearrangeerde situaties was zonder dramatische kern of gemeenschappelijk thema, vol technisch overbodige dialogen en slechts vijf minuten actie in tweeënhalf uur. Nou, Blue Prince is, simpel gezegd, een escape room die onmogelijk op te lossen is, omdat je elk half uur moet vertrekken, en als je terugkomt, is alles onherkenbaar. Met andere woorden, het is een netwerk van puzzels en raadsels dat een regel overtreedt die zo fundamenteel is dat we hem niet eens hadden opgemerkt: de bestendigheid van het systeem. Hoe is het mogelijk dat het juwelendoosje dat gisteren de sleutel tot de kelder verstopte, vandaag leeg is? Of dat het juwelendoosje verdwenen is? Of dat de kelder niet meer bestaat?
Er zit natuurlijk een addertje onder het gras, maar het is de eerste van vele. Tot op de dag van vandaag is het doek nog niet helemaal opgelicht. Aanvankelijk leek de titel Blauwe Prins te verwijzen naar het sprookjesarchetype, maar al snel werd de dubbele betekenis duidelijk door de fonetische gelijkenis met blauwdruk. Er is nog een derde betekenis, en die zit verborgen in deze column.
elmundo
