Sint Petrus van Trots
In Pedro x Javis ontbreken Carmen, Victoria en Marisa, maar Antonio is er wel. De documentaireserie over Pedro Almodóvar, geproduceerd door Javier Calvo en Javier Ambrossi, bevat wel Banderas. De in Malaga geboren acteur maakt deel uit van Almodóvars vroege werk, een van de werken die internationaal succes boekten, en het beste van zijn nieuwste: Pain and Glory . Het feit dat hij Pedro Almodóvars filmische alter ego was, maakte de cirkel rond. In die film is Antonio Pedro, en Pedro is een volwassen, homoseksuele en ziekelijke filmregisseur. Er zijn geen schuilplaatsen, geen dubbelzinnigheden. Hoewel die er diep van binnen niet waren in Labyrinth of Passions of Law of Desire .
Dat Pedro Almodóvar op lijsten van invloedrijke LGBTQ+'ers verscheen, was geen verrassing. Maar zelfs als hij volledig hetero was, zou hij ook op die lijsten moeten staan: zijn films zijn een absolute maatstaf, en niet alleen voor de Javis, hoewel ze soms lijken te beweren de favoriete homoseksuele zoon en favoriete student te zijn (misschien is dat laatste wel waar).
Er is zoveel gezegd over de Pedro-Antonio-Salvador-driehoek in Pain and Glory (Salvador is de naam van het personage in de film) dat we weinig inzicht hebben in een ander personage: Federico. Gespeeld door Leonardo Sbaraglia , is Federico Salvadors voormalige geliefde die, gedreven door een zeer filmisch toeval, besluit hem weer te zien. Gepaard met een vrouw en de vader van kinderen waar hij met trots over spreekt, is Federico voor filmische biseksualiteit wat Salvador is voor homoseksualiteit: een belangrijke maar niet tragische realiteit, een andere kleur van het personage, een kleur die erom vraagt niet overgeschilderd te worden. Federico en Salvador (spoiler alert) ontmoeten elkaar opnieuw, herkennen elkaar, kussen elkaar, begeren elkaar en nemen afscheid. Al hun scènes in Pain and Glory zijn prachtig.
Dat gold ook voor Antonio (Antonio Banderas) en Pablo (Eusebio Poncela) in Law of Desire , een film waarmee Pain y Glory een dialoog aangaat. Maar Antonio en Pablo leefden, zo niet in gevaar, dan toch in spanning en drama. Ze leefden ook in een wereld die, voor wie er van een afstand naar keek, morbide, verleidelijk en ambitieus was. Het waren de jaren 80 en Pedro Almodóvar was nog geen internationale culturele totem. Zijn "hoer- en flikkerfilms" bleven dat altijd, maar noch de Oscars noch Cannes hadden ze goedgekeurd. Almodóvar was een kamikaze, en Banderas was er een van.
Ik vraag me af of een boze toeschouwer "flikker!" zou hebben geroepen naar Banderas op straat, toen de afkorting LGBTIQ+ nog niet bestond en Pride, dat alleen voor homo's was, meer marginaal dan mainstream was. Dat sommigen van ons dat woord nu als slogan voor alles gebruiken, de belediging ontzenuwd, het onbeleefde omgevormd tot liefkozend, is prachtig. Het is ook heel Almodóvar. Zeg niet Pride, zeg het festival van San Pedro de Calzada de Calatrava, flikker.
elmundo
