Te veel Barcelona voor zo'n kleine stad?

Stel je een Grieks of Romeins theater voor. De gesloten structuur verandert het interieur in een snelkookpan. Toeschouwers en acteurs zitten opgesloten tussen de toneelwand en de halve cirkel van de tribunes, met als enige uitlaatkleppen de evacuatieopeningen en de zijpaden. De woorden die van het podium komen, verspreiden zich door de tribunes en stuiteren, vermenigvuldigen zich en condenseren. Als het zomer is, verhoogt de hoge temperatuur de opwinding.

Wie Barcelona vanuit het vliegtuig bekijkt, ziet ook een vol amfitheater. De toneelmuur is de zee; de ​​tribunes het Collserola-gebergte. De evacuatie-ingang, de Sant Cugat-tunnel. De zijcorridors, de wegen die de stad uitbreiden voorbij de rivieren Besòs en Llobregat.

Clark en Carlin zijn het erover eens: Barcelona is een heel groot idee voor zo'n kleine ruimte.

Zoals u zich misschien herinnert, probeerde Barcelona aan het einde van de 20e eeuw metropolitaanse uitbreiding te bewerkstelligen, omdat men besefte dat het niet kon floreren op slechts 100 vierkante kilometer. Pasqual Maragall leidde dat politieke project (de Metropolitan Corporation), aangemoedigd door de oprichting van zijn partij, de PSC, in de omliggende gemeenten. Maar Jordi Pujol zag dit als een bedreiging voor zijn territoriale macht en besloot in 1987 het juridische instrument op te blazen dat Barcelona op gelijke voet met andere wereldmetropolen zou hebben geplaatst.

Het ontbreken van deze overeenkomst om het echte Barcelona vorm te geven, heeft een hoge prijs gehad voor een stad die wereldwijd blijft, maar die niet in staat is om op eigen kracht het tekort aan nieuwe woningen op te lossen, met alle gevolgen van dien.

Dit werd benadrukt tijdens een gesprek dat vrijdag plaatsvond tussen stedenbouwkundige Greg Clark en schrijver en journalist John Carlin, georganiseerd door Turisme de Barcelona en La Vanguardia in het Palace Hotel.

Clark, die gespecialiseerd is in het adviseren van steden in crisis, noemt Barcelona vaak als voorbeeld van een mondiale en creatieve stad, maar ziet donkere wolken aan de horizon als de woningvoorraad niet wordt uitgebreid. Daarmee verlicht hij de druk die toerisme en expats uitoefenen op de prijzen van appartementen, met het duidelijke gentrificerende effect: "Barcelona is een heel groot idee, een groot merk met een sterke soft power, maar het is ook een kleine stad. Fysiek klein, maar groot in ideeën, en het gevolg is dat Barcelona overspoeld kan worden door bezoekers, en mensen kunnen denken dat dit een probleem is."

Zijn advies luidt: "Omarm een ​​grootstedelijke toekomst met meer transport, meer woningen, meer ruimte en een groeiende economie. Dit moet worden gezien als een gevolg van het succes van de stad, niet als een mislukking."

Lees ook

In dit verband wijst Carlin op de ruimtelijke beperkingen van het "natuurlijke theater" dat Barcelona is, waar "de emotie en verontwaardiging" die "de Spanjaarden kenmerken, geconcentreerd zijn, en waar ik de Catalanen helaas niet volledig van kan uitsluiten." "Er is een discrepantie", vervolgt hij, "tussen de enormiteit van het merk Barcelona, ​​waarvan de mensen hier zich niet bewust zijn en dat internationaal een veel sterker merk is dan dat van Madrid, en de provinciale mentaliteit die veel mensen hier hebben, meer dan in Madrid."

"In Madrid is er een verlangen naar succes en een vermogen om dat succes te managen, iets wat in Barcelona wat ontbreekt", zegt Clark, doelend op de vastgoedprojecten die Madrid in de metropoolregio uitvoert.

De beslissing van John Carlin Waarom deze stad en niet een andere?

John Carlin vestigde zich in Barcelona na in een dozijn steden te hebben gewoond. Hier is zijn onthullende uiteenzetting: "Wat ik hier heb gevonden, is een evenwicht dat ik elders, in filosofische zin, niet heb gevonden: enerzijds het besef dat je efficiënt moet zijn en een functionerende infrastructuur moet hebben, dat je een redelijk welvarende economie moet hebben en dat je relatief hard moet werken, en anderzijds de scherpe, diepe en viscerale overtuiging dat het leven kort is en dat je ervan moet genieten."

Heeft Barcelona de tijd om met haar gemeenschap tot overeenstemming te komen over een bestuurskader dat haar in staat stelt te groeien en dit druk-kookpan -effect te overwinnen, en zo een mislukking van het succes te voorkomen? De politieke context zal haar niet helpen. Na de sloop van Pujol in de metropoolregio is de PSC, gehinderd door haar eigen burgemeesters, er niet in geslaagd een nieuw project voor Groot-Barcelona te promoten, ondanks de wet op de metropoolregio uit 2010 die haar dat toestaat.

En de toekomst lacht niet om optimisme. Extreemrechtse en anti-establishmentpartijen zoals Vox en de Catalaanse Alliantie zouden de komende jaren een sterke positie op de Catalaanse politieke kaart kunnen innemen, en voor hen zal het consolideren van Barcelona als een bloeiende wereldstad de laatste prioriteit zijn.