Waarom je kinderen van reggaeton houden (en je ze de songtekst moet uitleggen)

Het enige neveneffect dat ik heb getest na het lezen van "Matar al papito. Por qué no te gusta el reggaeton (ya tus hijos sí)" (uitgeverij Cúpula) is dat je vervolgens moeite moet doen om de algoritmes van Spotify en YouTube te laten begrijpen dat je niet per se van reggaeton houdt. Dat de nummers die je hebt opgezocht en kort hebt beluisterd in het boek worden genoemd, is onderdeel van een poging om een fenomeen te begrijpen dat de auteur, Oriol Rosell (Barcelona, 1972), omschrijft als "beestachtig".

In reactie op een deel van de titel van het essay neemt Rosell geen blad voor de mond. "In Spanjes afwijzing van Latijns-Amerikaanse urban muziek schuilt een postkoloniale wrok", legt hij uit aan La Vanguardia . Daarom houden we niet van Maluma, Karol G, Daddy Yankee, Myke Towers of Bad Bunny, want "Laat Latijns-Amerikanen hun ding doen, kijk, dat is geen probleem; maar laat de dingen die zij doen succesvoller zijn dan die van ons, dat is uit den boze, want wij hebben ze uitgevonden", zegt hij kritisch.

Er kunnen andere redenen zijn voor de afwijzing. De perreo , de teksten, misschien bepaalde ritmes... dat is wat Rosell niet leuk vindt aan reggaeton, net als veel anderen, vooral – zoals de auteur stelt – van Generatie X en de vroege millennials . "Maar om het een studieobject te maken, hoef ik het niet leuk te vinden," legt hij uit. "Het is een van die dingen die in de lucht hangen en die me uitdagen om de wereld te begrijpen," voegt hij eraan toe om zijn wens om Matar al papito te schrijven te rechtvaardigen. "We kunnen dit soort muziek niet afwijzen alleen maar omdat we het niet leuk vinden."

Matar al papito is zowel een reis door de tijd door Panama, New York en Puerto Rico om de oorsprong van reggaeton vast te leggen, als een ontleding ervan om de betekenis ervan onbevooroordeeld te beoordelen.

Er is sprake van postkoloniale wrok in Spanje's afwijzing van Latijns-Amerikaanse stedelijke muziek. Oriol Rosell, auteur van "Matar al papito" (De Dood van de Vader). Waarom jij niet van reggaeton houdt (maar je kinderen wel).

Waarom is het een "beestachtig fenomeen"? Omdat de muziekscene, naast het feit dat het voor het eerst wereldwijd de taalbarrière van het Spaans heeft doorbroken, sinds de geboorte van rock-'n-roll niet zo'n enorme omwenteling heeft doorgemaakt. Bijvoorbeeld: Bad Bunny, de grootste exponent van deze muziekstijl, geeft dertig concerten in San Juan, Puerto Rico, elk weekend van 11 juli tot 14 september. Uitverkocht. In Spanje geeft hij volgend jaar twaalf concerten – twee in Barcelona en tien in Madrid – en ook hij is goed op weg om de bioscopen uit te verkopen.

Zoals al is opgemerkt, speelt er ook een generatiecomponent in de afwijzing van reggaeton. Rosell legt uit dat tieners van vandaag "leven in omstandigheden met een hoge immigratiedichtheid" die hun ouders op hun leeftijd niet hebben meegemaakt. "Voor kinderen is de Latijns-Amerikaanse cultuur helemaal niet exotisch", stelt hij, en daarom leven ze tot op zekere hoogte al in een omgeving die we ten onrechte latinisering zouden kunnen noemen.

Sommige families delen die mening. Marta Calvo, moeder van de 13-jarige Olívia, benadrukt dat je de deur niet kunt sluiten en dat "reggaeton de muzikale wereld heeft overstegen, omdat alles wat met deze stijl en alles wat Latijns-Amerikaans is, modieus is, net als kleding." "En ook die houding van 'ik geniet ervan en de rest kan me niet schelen'", voegt ze eraan toe.

Olívia geeft toe dat ze "heel erg van reggaeton" houdt, maar is blij met de "waarschuwingen" van haar ouders, vooral wat betreft de teksten. De seksualisering van de teksten is een ander punt. Folc Lecha, vader van Bru en Abril, herinnert zich een keer dat Lala van Myke Towers in de auto met zijn twee kinderen speelde. "Ik zette het nummer zin voor zin op pauze en vroeg of ze het begrepen, en als ze het niet begrepen, vertelde ik ze meteen dat het eigenlijk een nummer over orale seks was", legt hij uit.

In deze twee voorbeelden is er meer sprake van bewustzijn dan van verbod. Hetzelfde geldt voor Rosa en haar zoon Marcel. "Ik hou van het ritme, maar ik besef dat sommige teksten niet voor mij zijn, en juist die maken me alert", zegt Marcel, fan van Ozuna, JC Reyes en Quevedo.

Zijn reggaetonnummers meer geseksualiseerd dan welke andere stijl dan ook? "Nee," antwoordt Rosell, "we begrijpen ze alleen omdat ze in het Spaans zijn." Volgens de auteur is alle populaire muziek – niet opgevat als folkloristisch, maar als wereldwijd – "altijd gedefinieerd door heteropatriarchale en seksistische structuren." Maar er is een intrinsiek feit over reggaeton. Rosell gebruikt de vergelijking: "Als je deathmetal maakt, begin je niet over tuinbouw te zingen, maar over massamoord, verminking en vernietiging, want dat hoort bij de stijl; als je popmuziek maakt, maak je liefdesliedjes. En in het geval van Latijns-Amerikaanse urbanmuziek is het discours dat ze gebruikt al vanaf het begin ingebed."

Reggaeton heeft rockmuziek verdrongen onder jongeren. Rock is gedoemd te mislukken, omdat het genre niets nieuws te bieden heeft. Rosell is van mening dat het genre zich de afgelopen 25 jaar niet heeft ontwikkeld, onder andere omdat jongeren zich niet aangetrokken voelen tot de sentimentele nostalgie van rock.

Jongeren zoeken iets anders. Ze zoeken entertainment dat geen rockteksten nodig heeft, redeneert hij. "We leven in een bij uitstek pornografische tijd. Alles is transparant. Er kunnen geen geheimen of schaduwen zijn, geen poëzie of metafoor," zegt Rosell, om te begrijpen waarom tieners zich nu tot reggaeton wenden.

Toch zou je kunnen denken dat reggaeton een revolutionair fenomeen is, net als rockmuziek. Dat is niet het geval. "Er is geen sprake van opstand, maar eerder van overgave", stelt de auteur. Juist omdat ze zich niet voor de werkelijkheid verschuilen. Reggaetonzangers zijn, volgens Rosell, "hyperkapitalisten", omdat ze hebben begrepen dat de enige mogelijke triomf in een wereld waar alles een handelswaar is, economisch succes is. En ze laten dat schaamteloos zien in video's vol geld. In dit scenario, concludeert de auteur, passen rock-'n-rollers er niet meer in: er is geen ruimte meer voor nostalgie of poëzie.